H ελιά του Γέροντος Παϊσίου

Γράφει ο Βασίλειος Κωστούλας

Στις 12 Ιουλίου 1994 ο Άγιος Γέρων Παΐσιος ο Αγιορείτης παραδίδει την ψυχή του στον Κύριο αφού πρώτα Τον υπηρέτησε από την παιδική του ακόμα ηλικία με μεγάλο πόθο και ζήλο. Το έργο του, δύο δεκαετίες περίπου μετά την κοίμησή του, δεν μπορεί να αποτιμηθεί στις γραμμές ενός κειμένου, αλλά έχει αποτυπωθεί ανεξίτηλα στις καρδιές των εκατομμυρίων ανθρώπων που τον γνώρισαν από κοντά αλλά και σε όσους τον γνωρίζουν σήμερα μέσα από περιγραφές, περιστατικά και κυριότερα μέσα από μαρτυρίες και κείμενα που φανερώνουν το έκδηλο ενδιαφέρον του γέροντα για τα εθνικά θέματα της πατρίδος, για τα οποία ο ίδιος άφησε παρακαταθήκες για όλο το γένος.

Χιλιάδες ψυχές βοηθήθηκαν και εξακολουθούν να λαμβάνουν βοήθεια και τώρα από την αγιασμένη μορφή του γέροντα. Ο Γέρων Παΐσιος ήταν ένα σκεύος εκλογής της Θείας Χάριτος, με εμφανή τα χαρίσματα του Αγίου Πνεύματος και ασφαλώς ένα τέτοιο άνθρωπο θα επέλεγε και ο Θεός ως πρόδρομο της σημερινής κατάστασης της Ελλάδος και της ανθρωπότητος. Ο Άγιος Γέροντας ήλθε σε συγκεκριμένη εποχή ως άλλος Ιωνάς, ως άλλος Νώε να μιλήσει για το πού οδηγείται η ανθρωπότητα και οι Έλληνες, πού οφείλεται η πνευματική μας κρίση και πώς μπορούμε να την ξεπεράσουμε. Ο Γέρων Παΐσιος στηλίτευσε τη στάση των «αρχόντων» εκκλησιαστικών και πολιτικών, ακόμα και των απλών λαϊκών , αν και ο ίδιος μιλούσε για τα αμαρτήματα του κλήρου και τα αγνοήματα του λαού.

Φεύγοντας άφησε μια παρακαταθήκη η οποία εμπεριέχει την αγωνία του γέροντα για τα εθνικά θέματα, την αγωνία του για τους ηγέτες, την αγωνία για τον λαό, την αγωνία του για το μέλλον της Ελλάδας. Στην πραγματικότητα όμως δεν ήταν αγωνία. ‘Ηταν ελπίδα ότι ο Θεός θα βοηθήσει ξανά το πλάσμα του να βρει το σωστό δρόμο, αρκεί οι άνθρωποι όπως έλεγε σε αυτούς που επιζητούσαν την οργή του Θεού, να ζητούν το έλεός Του και όχι την οργή Του.  

Ο Γέροντας λυπόταν βαθύτατα για τους πνευματικούς ανθρώπους  της εποχής μας οι οποίοι όπως έλεγε, κοιτούν να βολευθούν και μόνο. Γι αυτό τόνιζε ότι σήμερα περισσότερο από ποτέ είναι επιτακτική η ανάγκη προβολής ενός ιδανικού προτύπου προς μίμηση για τους πολιτικούς ηγέτες, αλλά και για υποβοήθηση του λαού να αποκτήση ορθά πολιτικά κριτήρια στην επιλογή των κυβερνητών του Έθνους μας. Αυτή είναι και η μεγαλύτερη παρακαταθήκη του που περιλαμβάνει όλες τις αγωνίες-ελπίδες που προανέφερα.

Προκύπτει το ερώτημα. Ποιο είναι αυτό το πρότυπο;

Ο Γέροντας κοιμήθηκε την 12^η Ιουλίου 1994. 167 χρόνια νωρίτερα ,την ίδια ημέρα 12^η Ιουλίου 1827 ο Ιωάννης Καποδίστριας πληροφορείται ότι ο Τσάρος Νικόλαος ο Α’, αποδέχεται την παραίτησή του από τη θέση του Υπουργού Εξωτερικών της Ρωσίας και ανοίγει ο δρόμος για τον ερχομό του στην βασανισμένη Ελλάδα. Ως βάλσαμο ο Ιωάννης Καποδίστριας αναλαμβάνει να απαλύνει τον πόνο των Ελλήνων και να φέρει εις πέρας μια πραγματικά ακατόρθωτη ανθρωπίνως αποστολή, να ιδρύσει το Ελληνικό κράτος και τις δομές του σε μόλις τρία χρόνια και χωρίς βέβαια τα μέσα που διαθέτουμε σήμερα. Το κυριότερο, στερεώνει την παιδεία και την εκκλησία ως τους  βασικούς πυλώνες της μετέπειτα ύπαρξης τους Έθνους. Η αποστολη του ολοκληρώνεται με το μαρτυρικό του τέλος, το οποίο οι πάντες προγνώριζαν ότι θα έλθει. Εκείνος όμως πήγε αγόγγυστα για να αποφύγει η χώρα τον διχασμό που κάποιοι έσπειραν και φέυγοντας μας άφησε όλη του τη βιωτή μέσα στα ίδια του τα κείμενα. 930 επιστολές του, πραγματικό χρυσορυχείο ιστορίας για τη σύγχρονη Ελλάδα.

Αυτός ο θησαυρός λοιπόν και αυτό το ιδανικό πρότυπο το οποίο ζητούσε και ο Γέρων Παΐσιος, ήρθε μια μικρή, άσημη, μη κερδοσκοπική εταιρεία, εμπνευσμένη από ένα αγιορείτη μοναχό, να βγάλει μέσα από την αφάνεια, τις στάχτες και τη μιζέρια εκείνων που επιζητούν να κρατήσουν τους Έλληνες στη μιζέρια. Αλλά ότι είναι Θεϊκό δεν μένει κρυφό. Η Ελαία έβγαλε από τα κρυφά ντουλάπια της ιστορίας την φωνή του ιδιου του Κυβερνήτη, για να μπορέσουν σήμερα οι Έλληνες να βρούνε τον χάρτη, την πυξίδα και τον προσανατολισμό της ιστορίας τους.

Η παρακαταθήκη του Γέροντα Παϊσίου εκπληρώνεται με την τελειότερη προβολή του ιδανικού προτύπου του Ιωάννη Καποδίστρια, ενός μέγιστου ρωμιού πολιτικού ανδρός που έδωσε τα πάντα για την Ελλάδα και εξαγόρασε την ελευθερία και ανεξαρτησία μας με το αίμα του. Η τελειότερη προβολή του Ιωάννη Καποδίστρια γίνεται από την μικρή Ελαία που αποφασίζει να εκδόσει το πόνημα «Ιωάννης Καποδίστριας – ο άγιος της πολιτικής» χωρίς την παραμικρή βοήθεια από το κράτος για ένα τόσο σπουδαίο και βαρυσήμαντο έργο. Η Ελαία τα τελευταία χρόνια υπηρετεί τις παρακαταθήκες των Αγίων Γερόντων Παϊσίου και Πορφυρίου με χειροπιαστό έργο στην κατεύθυνση που έδωσαν οι δύο άγιοι γέροντες.

Έχουν περάσει τρία χρόνια σχεδόν από την έκδοση του έργου και ο Ιωάννης Καποδίστριας αρχίζει σιγά σιγά να γίνεται γνωστός στην καρδιά του απλού Έλληνα πολίτη και όλος ο ελληνισμός εντός και εκτός συνόρων αρχίζει να αντιλαμβάνεται ξεκάθαρα ποιο είναι αυτό το μοναδικό πρότυπο το οποίο ζητούσε και ο Γέρων Παΐσιος. Θα ήταν ευχής έργον να μπορέσουν οι Έλληνες να αντιληφθούν τη σημασία της ύπαρξης του προτύπου του Ιωάννη Καποδίστρια, τη σημασία της υπακοής μας στο θέλημα του Αγίου Γέροντα Παϊσίου.

Αυτό θα ήταν σήμερα ημέρα μνήμης του, για τον ίδιο το καλύτερο μνημόσυνο, όπως και για τον Ιωάννη Καποδίστρια ο οποίος έλεγε ότι: «θα έρθει η μέρα που οι Έλληνες θα εννοήσουν τη σημασία της θυσίας μου». Ζυγώνει ο καιρός που θα ξημερώσει αυτή η μέρα.

Υς: Γέρων Παΐσιος: «Όμως, αν και γί­νεται τέτοιο βράσιμο, νιώθω μέσα μου μία παρηγοριά, μία σιγουριά. Μπορεί να ξεράθηκε ή ελιά, άλλα θα πετάξει νέα βλαστάρια. Υπάρχει μία μερίδα Χριστιανών, στους οποί­ους αναπαύεται ό Θεός. Υπάρχουν ακόμη οι άνθρωποι τού Θεού, οι άνθρωποι της προσευχής, και ό Καλός Θεός μας ανέχεται, και πάλι θα οικονομήσει τα πράγματα. Αυτοί οι άνθρωποι της προσευχής μάς δίνουν ελπίδα. Μή φοβάσθε. Περάσαμε σαν έθνος τόσες μπόρες και δεν χαθήκαμε, και θα φοβηθούμε την θύελλα πού πάει να ξεσπάσει; Ούτε τώρα θα χαθούμε. Ό Θεός μας αγαπά. Ό άνθρωπος έχει μέσα του κρυμμένη δύναμη για ώρα ανάγκης. Θα είναι λίγα τα δύσκολα χρόνια. Μία μπόρα θα είναι.

Δεν σάς τα λέω αυτά, για να φοβηθείτε, άλλα για να ξέρετε πού βρισκόμαστε. Για μάς είναι μία μεγάλη ευκαι­ρία, είναι πανηγύρι οι δυσκολίες, το μαρτύριο. Να είστε με τον Χριστό, να ζείτε σύμφωνα με τις εντολές Του και να προσεύχεσθε, για να έχετε θείες δυνάμεις και να μπο­ρέσετε να αντιμετωπίσετε τις δυσκολίες. Να αφήσετε τα πάθη, για να έρθει ή θεία Χάρις. Αυτό πού θα βοηθήσει πολύ είναι να μπει μέσα μας ή καλή ανησυχία: πού βρι­σκόμαστε, τι θα συναντήσουμε, για να λάβουμε τα μέτρα μας και να ετοιμασθούμε. Ή ζωή μας να είναι πιο με­τρημένη. Να ζούμε πιο πνευματικά. Να είμαστε πιο αγα­πημένοι. Να βοηθούμε τους πονεμένους, τους φτωχούς με αγάπη, με πόνο, με καλωσύνη. Να προσευχώμαστε να βγουν καλοί άνθρωποι»