Γράφει ο Σπύρος Νικ. Κουτσάφτης
Δυστυχώς δεν έχουμε καταγεγραμμένους τους ξένους εργάτες στην Ελλάδα του 2012. Πάντως για να ακριβολογήσουμε εκείνο που διαφέρει αρκετά είναι το ποσοστό των ασφαλισμένων και των νόμιμα αμειβομένων ξένων εργατών στην Ελλάδα , ειδικά αν το συγκρίνεις μ’ αυτό της Γερμανίας έστω και του μεσοπολέμου. Οσο για τον Ελληνα δεν είναι αυτονόητο ότι η παράνομη και μη ορθά αμειβόμενη απασχόληση για λογαριασμό του ξένων εργατών το μόνο που κάνει είναι να «κατατρώει» τα θεμέλια της ελληνικής οικονομίας είτε με την μορφή των φόρων που «γλυτώνει» ο εργαζόμενος είτε με την μορφή των απλήρωτων εισφορών που «γλυτώνει» ο απασχολών εργοδότης. Ετσι τόσο το πρόβλημα θα επιτείνεται και μέτρα όπως η κάρτα ημερήσιας αποζημίωσης εργαζομένων θα αποτυγχάνουν και θα βουλιάζουν ακόμη περισσότερο την δυσχερή μας θέση όσο δεν θα αντιλαμβάνεται η κοινωνία ότι όλα εξαρτώνται από το ενδιαφέρον του καθένα μας.
Η εκτίμηση μας , ανεξάρτητα από τις πολιτικές και κοινωνικές εξελίξεις , είναι ότι η πατρίδα μας (και βέβαια οι κάτοικοι της) θα πρέπει να γίνει πιο αυστηρή , ειδικά απέναντι στα παιδιά της που την κατακλέβουν. Και δεν μιλάμε κατ’ ανάγκη για πρώην υπουργούς , αλλά για απλούς ανθρώπους (όχι για παραδειγματισμό των «ισχυρών») που με την απλή πράξη να μην ζητήσουν την απόδειξη που δικαιούνται θέτουν σε κίνηση τον φαύλο κύκλο της «παρατυπίας- παρανομίας» , καθώς με την δική τους απόδειξη μπορεί είτε να «σωθεί» (με το αζημίωτο) κάποιος άλλος που δεν το δικαιούται είτε να αναγκαστούν σε δεύτερο χρόνο να αναζητούν άλλες αποδείξεις (μάλλον «παράνομες») για να δικαιολογήσουν τα αδικαιολόγητα. Μπορεί να επαφίεται η τήρηση του συντάγματος στον πατριωτισμό των Ελλήνων , όπως και η ελευθερία της πατρίδας κι ένα σωρό άλλα σημαντικά θέματα , αλλά πριν φτάσουμε στην διεκδίκηση των σοβαρών και των κρισίμων οφείλουμε να «διεκδικήσουμε» την εξασφάλιση των απλών και καθημερινών. Ετσι ώστε να είμαστε στη συνέχεια έτοιμοι και για τα σοβαρά.
Δυστυχώς δεν «τρώει μόνο η Ελλάδα τα παιδιά της» , αλλά και «τα παιδιά της τρώνε την Ελλάδα». Το έχουμε αναφέρει και στο παρελθόν ότι μετά από σειρά αδικημάτων θα πρέπει η πολιτεία να ξαναθυμηθεί τον «εξοστρακισμό» των Αθηναίων , ακόμη κι αν χρειαστεί να την πληρώσει ο «δίκαιος Αριστείδης» και πάλι. Η εξορία των διαρκώς παρανομούντων είναι μία πράξη προστασίας του συνόλου από την άδικη συνύπαρξη με ανθρώπους που δεν σέβονται την ανεκτικότητα της κοινωνίας που ζούνε.
Βέβαια για να ακριβολογήσουμε η συνύπαρξη μας με άτομα που έχουν κατακλέψει την κοινωνία οφείλεται σε μία σειρά παράγοντες , όπως για παράδειγμα η ανοχή των υπολοίπων , η έλλειψη άμεσης εκδίκασης των υποθέσεων, ο χρηματισμός ισχυρών κρίκων του «συστήματος» (και πολύ μικρού μέρους του συνόλου) , η πολυνομία που φτάνει την φλυαρία ή την αντινομία και κυρίαρχα η έλλειψη διάθεσης καθένα που έχει πάρει από το κοινωνικό σύνολο την δύναμη (πολιτικού) να κάνει τις παρεμβάσεις εκείνες ώστε η κοινωνική πραγματικότητα «να το πάρει αλλιώς».
Εκτιμούμε ότι και η προσφυγή σε μνημόνια οφείλεται σε παρόμοια φαινόμενα αδιαφορίας (ή και αδυναμίας) προφύλαξης των προβάτων από «προβατόσχημους» λύκους. Γιατί φανταζόμαστε ότι αν αθροίσουμε τις «μίζες» που έχουν πάρει (ακόμη κι από τα δάνεια) διάφοροι κυβερνητικοί παράγοντες θα ξεπεράσουν κατά πολύ το δημιουργηθέν «εξωτερικό χρέος». Θα έπρεπε να σχηματιστεί μία επιτροπή ιστορικών για να διερευνήσει όλες τις υποθέσεις «παράνομης οικονομικής απολαβής» από γενέσεως ελληνικού κράτους. Γιατί για να βρεις το αντίδοτο σ’ ένα «δηλητήριο» πρέπει να ξέρεις από τι έχει δηλητηριαστεί η κοινωνία. Το μέγιστο κακό βέβαια που έχουν κάνει διάφοροι «απολίτιστοι» πολιτικοί (και μερικές φορές μόνον χάριν δημοσιότητας) είναι ότι προσπάθησαν να μας τσουβαλιάσουν όλους. Κι όμως εκτιμούμε ότι αυτοί που δεν κρατιούνται στο ύψος τους είναι οι λιγότεροι. Και το στηρίζουμε αυτό στα χέρια που βγάζουν τίμια το μεροκάματο (κι είναι αρκετά όταν έχουν το μεροκάματο), το στηρίζουμε στα αθώα μάτια των παιδιών που έχονται στο κατόπι μας, το στηρίζουμε στις χιλιάδες που ενώ έχουν απογοητευτεί πήραν τον δρόμο και πάλι για τα εκλογικά τμήματα (χωρίς να γογγύσουν) και στα εκατομμύρια που πειθαρχούν και υποβάλλουν φορολογική δήλωση σ’ ένα κράτος που χαρατσώνει αυτούς που δεν φταίνε , γιατί «παραλείπει» να μην δώσει «παραγραφή» σ’ εκείνους που φταίνε. Το στηρίζουμε σ’ αυτούς που πρέπει να θεωρούνται «εξαπατημένοι» καθώς καμμία πολιτική δύναμη δεν μπόρεσε να δώσει απαντήσεις για τα πραγματικά περιθώρια αναθεώρησης του μνημονίου. Όχι το τι θέλουμε , αλλά το πόσο μπορούμε. Και βέβαια με ποιον τρόπο…
