 |
| Η Χίλαρι Κλίντον και ο Σεργκέι Λαβρόφ στην Αγία Πετρούπολη στις 29 Ιουνίου |
Louis Denghien
Η Ρωσία έγινε σίγουρα, χάρη στην συριακή κρίση, ο «κυρίαρχος αρσενικός» της διεθνούς διπλωματίας
Το έγγραφο που υπεγράφη στη Γενεύη το Σάββατο 30 Ιουνίου δεν επιβάλλει τίποτα και κανέναν στον συριακό λαό, δεν θέτει καμία πολιτική προϋπόθεση για τη διαδικασία του εθνικού διαλόγου, και δεν αποκλείει κανένα από τη διαδικασία αυτή.Εξάλλου, η Ρωσία και η Κίνα θα αντιταχθούν σε οποιαδήποτε χρήση του κεφαλαίου 7 του Χάρτη των Ηνωμένων Εθνών, που αναφέρθηκε από τους Δυτικούς στη Γενεύη, και η οποία προβλέπει τη χρήση βίας, σε περίπτωση διπλωματικής «αδιεξόδου».
Το έγγραφο που υπεγράφη στη Γενεύη το Σάββατο 30 Ιουνίου δεν επιβάλλει τίποτα και κανέναν στον συριακό λαό, δεν θέτει καμία πολιτική προϋπόθεση για τη διαδικασία του εθνικού διαλόγου, και δεν αποκλείει κανένα από τη διαδικασία αυτή.Εξάλλου, η Ρωσία και η Κίνα θα αντιταχθούν σε οποιαδήποτε χρήση του κεφαλαίου 7 του Χάρτη των Ηνωμένων Εθνών, που αναφέρθηκε από τους Δυτικούς στη Γενεύη, και η οποία προβλέπει τη χρήση βίας, σε περίπτωση διπλωματικής «αδιεξόδου».
Αυτό συνοψίζει την ερμηνεία της πραγματοποιημένης συμφωνίας που έγινε κατά τη διάρκεια συνέντευξης τύπου το Σάββατο το βράδυ από τον Σεργκέι Λαβρόφ, υπουργό Εξωτερικών της Ρωσίας και πραγματικό «πλέι μέικερ» των συζητήσεων της Γενεύης.
Φυσικά, η Κίνα ακολούθησε τον Ρώσο σύμμαχο της: για τον κινέζο υπουργό Εξωτερικών Yang Jiechi, το σχέδιο μετάβασης που υπέβαλε ο Ανάν και εγκρίθηκε στις 30 Ιουνίου από την Ομάδα Δράσης για τη Συρία «δεν μπορεί παρά μόνο να κατευθύνεται από τους Σύρους και πρέπει να είναι αποδεκτό από όλα τα σημαντικά μέρη στη Συρία. Ξένα άτομα δεν μπορούν να λάβουν αποφάσεις για τον συριακό λαό».
Η Χίλαρι, ο Κόφι, ο Σεργκέι και ο Μπασάρ
Αν υπάρχει ένα « σημαντικό μέρος» στη σύγκρουση της Συρίας, αυτό είναι σίγουρο ο Μπασάρ αλ-Άσαντ.
Χθες, ο Κόφι Ανάν, όταν ρωτήθηκε για την τύχη του στη διαδικασία μετάβασης, κράτησε μια προσεκτική διπλωματική θαμπάδα: το μέλλον του προέδρου «θα είναι υπόθεση» των διαφόρων συμμετεχόντων στο διάλογο. Βέβαια, ο Ανάν έδειξε την άκρη της μύτης του, και από ποια πλευρά βρίσκεται, με μια μικρή φράση: «Αμφιβάλλω ότι οι Σύριοι θα επιλέξουν άτομα με αίμα στα χέρια τους για να τους διοικήσουν».
Η Χίλαρι Κλίντον ήταν λιγότερο «προσεκτική», «ο Άσαντ πρέπει να φύγει», είπε και πάλι, σε μια άλλη προσπάθεια να περάσει μια ουσιαστικά υπαγορευμένη διεθνή συμφωνία, από άποψη διατύπωσης και όρων, από τη Ρωσία, ως μια επιτυχία των ΗΠΑ και των Ευρωπαίων οπαδών τους.
Αλλά και πάλι, ο αδίστακτος Σεργκέι διευκρίνισε συγκεκριμένα: «Το έγγραφο (που υπεγράφη στη Γενεύη), δεν απαιτεί την παραίτηση του προέδρου Μπασάρ αλ-Άσαντ.
Το αρχικό κείμενο περιείχε μια ρήτρα που αφορούσε την αποχώρηση των ατόμων που ‘εμποδίζουν την ειρήνη’. Αυτό είναι αντίθετο προς την συμπερίληψη (η αρχή του μη-αποκλεισμού ) της πολιτικής διαδικασίας στη Συρία, καθώς και στα πρότυπα του Χάρτη των Ηνωμένων Εθνών για τη μη παρέμβαση στις εσωτερικές υποθέσεις των κυρίαρχων κρατών. Δεν αναφέρεται στο σημερινό έγγραφο που επιβεβαιώνει ότι είναι οι ίδιοι οι Σύροι που πρέπει να αποφασίσουν για την τύχη της χώρας τους».
Είναι σαφές, καθαρό, λεπτομερές, σε σημείο που αναρωτιέται κανείς τι μπορεί εύλογα να ελπίζουν ακόμα η Χίλαρι Κ. και τα χεράκια της Χάγκ και Φαμπιούς, εκτός από να σώσουν ότι απέμενε από το προσωπείο τους ...
Το Εθνικό Συριακό Συμβούλιο (ΕΣΣ) στο πόδι του τοίχου
Εν ολίγοις, ό τι και να διακηρύσσει η Χίλαρι, και ό τι να υπαινίσσεται ο Κόφι, ο Μπασάρ δεν πρόκειται να φύγει: η αναχώρησή του δεν τέθηκε σαν θέμα στη Γενεύη, και θα είναι ένα «περισσότερο από σημαντικό μέρος» στη διαδικασία του εθνικού διαλόγου. Αν υποθέσουμε ότι αυτός ο διάλογος θα ξεκινήσει ποτέ. Διότι, από δω και στο εξής, η μπάλα βρίσκεται στο αντίπαλο στρατόπεδο, και το ΕΣΣ, βυθισμένο στην μικροπολιτική του, κινδυνεύει να μην κινηθεί πολύ άνετα μέσα στις επόμενες εβδομάδες.
Είτε κάθεται επιτέλους στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων, υποχωρώντας στις πιέσεις των Δυτικών, Τούρκων και Αράβων «εργοδοτών του», και ενεργώντας με αυτό τον τρόπο θα χωρίσει από τις ριζοσπαστικές ισλαμικές και ένοπλες ομάδες.
Είτε, το πιθανότερο, θα βρει όλες τις δικαιολογίες για να επιμείνει στην επαναστατική επιλογή του, και θα γίνει ενοχλητικό για τους Δυτικούς και τον Αραβικό Σύνδεσμο και, το ελάχιστο, θα βγει αθόρυβα από το διπλωματικό παιχνίδι, και θα γίνει μία από αυτές τις μόνιμές εξόριστες κυβερνήσεις, όπως γνώρισε η ιστορία, καταδικασμένο σε σκλήρωση και σμίκρυνση.
Σύντομα θα είναι πιο καθαρά τα πράγματα από αυτή την πλευρά: μια συνάντηση μιας σειράς από ομάδες της αντιπολίτευσης της Συρίας, μη-ΕΣΣ, πρόκειται σύντομα να πραγματοποιηθεί στο Κάιρο υπό την αιγίδα του Αραβικού Συνδέσμου, για να καθορίσουν μια κοινή πλατφόρμα με το ΕΣΣ ακριβώς, το οποίο έχει πολλές αντιρρήσεις με αυτόν τον πρώτο «εθνικό διάλογο» με άλλους αντιφρονούντες. Μας υπόσχεται ενδιαφέρουσες συναλλαγές, και σίγουρα αποχωρήσεις και καυγάδες.
Κατηγορητήριο του Λαβρόφ εναντίον των ένοπλων ομάδων
Πλησιάζουμε λοιπόν τη στιγμή της αλήθειας για αυτή τη φωλιά των οχιών που ονομάζεται ριζική συριακή αντιπολίτευση.
Ακριβώς, στην αποχαιρετιστήρια συνέντευξη τύπου του, ο Σεργκέι Λαβρόφ χρησιμοποίησε καλά επιλεγμένες λέξεις: « Έχουμε ό, τι χρειαζόμαστε ως αποδείξεις ότι οι ένοπλες ομάδες και οι χρηματοδότες τους δεν εκπληρώνουν τις δεσμεύσεις τους (έναντι των αναληφθεισών υποχρεώσεων για το σχέδιο Ανάν) και ότι συμπεριφέρονται με τέτοιο τρόπο ώστε να μη μπορεί να εξασφαλιστεί ένα ασφαλές περιβάλλον, και επομένως (αυτές οι ομάδες) αναγκάσουν την συριακή κυβέρνηση και τις δυνάμεις ασφαλείας της να ανταποδώσουν».
Και ο Λαβρόφ αναμφισβήτητα πολύ εμπνευσμένος από το θέμα (βασικό, είναι αλήθεια) προσθέτει: «Μερικές ένοπλες ομάδες και κύκλοι που τους χορηγούν βοήθεια ασκούν προκλήσεις προκειμένου να σπείρουν τη βία, και για αυτό το θέμα, υπάρχουν γνωστά γεγονότα από τα μέσα μαζικής ενημέρωσης, περιλαμβανομένων και των δυτικών και των αμερικανικών, τα οποία έγιναν σε ορισμένες πόλεις και χωριά, υπάρχουν επιθέσεις εναντίον κτιρίων και δημόσιων και ιδιωτικών φορέων, καθώς και ενάντια στις δυνάμεις της «δημόσιας τάξης», προσθέτοντας ότι πολλές από αυτές τις επιθέσεις είχαν θρησκευτικό υπόβαθρο.
Υπογράμμισε επίσης το γεγονός ότι αυτές οι συμμορίες λάμβαναν, με την πιο κατάφορη διεθνή παρανομία, όπλα, που στην πραγματικότητα τους ενθάρρυναν να συνεχίσουν τις αιματηρές πρακτικές τους.
Ορισμένα καταριανά, τουρκικά και σαουδικά αυτιά (ας σταματήσουμε εδώ) έπρεπε να βουίζουν. ...
Ο επικεφαλής της ρωσικής διπλωματίας έδωσε εξάλλου ένα παράδειγμα για τα αδικήματα αυτών ριζικών συμμοριών που συνδέεται με την τρέχουσα επικαιρότητα: πράγματι, κατηγόρησε τον Ελεύθερο Συριακό Στρατό ότι παρεμπόδισε τις προσπάθειες «εκκένωσης εκατοντάδων αμάχων που είχαν παγιδευτεί σε γειτονιές του Χομς που εξακολουθούν να κρατούνται από τους αντάρτες
Όπου παρατηρούμε - και πάλι - ότι οι αναλύσεις της Ρωσίας ουσιαστικά συμπίπτουν με αυτές της νόμιμης και πραγματικής Συρίας.
Οι περισσότεροι συμμετέχοντες στη συνάντηση της Γενεύης θα πρέπει να βρεθούν σύντομα στη Νέα Υόρκη για να υποστηρίξουν στο Συμβούλιο Ασφαλείας το σχέδιο που εγκρίθηκε στις 30 Ιουνίου.
Μια διαδικασία και πάλι που, παρά του γεγονότος ότι οι Αμερικανοί είναι αυτοί οι οποίοι ζήτησαν αυτή τη συνεδρίαση, δεν θα εμποδίσει τους Ρώσους να αποφασίζουν το περιεχόμενο του ψηφίσματος που θα συζητηθεί τότε.
Αν η Συρία είναι γενικά υποχρεωμένη στη Ρωσία, η Ρωσία όμως, οφείλει στη Συρία να έχει επιβεβαιώσει το καθεστώς της ως «υπερδύναμη», την επιστροφή της για τα καλά πίσω στη διεθνή σκηνή, προς μεγάλη δυσαρέσκεια της Ατλαντικής Αυτοκρατορίας.
Φυσικά, η Κίνα ακολούθησε τον Ρώσο σύμμαχο της: για τον κινέζο υπουργό Εξωτερικών Yang Jiechi, το σχέδιο μετάβασης που υπέβαλε ο Ανάν και εγκρίθηκε στις 30 Ιουνίου από την Ομάδα Δράσης για τη Συρία «δεν μπορεί παρά μόνο να κατευθύνεται από τους Σύρους και πρέπει να είναι αποδεκτό από όλα τα σημαντικά μέρη στη Συρία. Ξένα άτομα δεν μπορούν να λάβουν αποφάσεις για τον συριακό λαό».
Η Χίλαρι, ο Κόφι, ο Σεργκέι και ο Μπασάρ
Αν υπάρχει ένα « σημαντικό μέρος» στη σύγκρουση της Συρίας, αυτό είναι σίγουρο ο Μπασάρ αλ-Άσαντ.
Χθες, ο Κόφι Ανάν, όταν ρωτήθηκε για την τύχη του στη διαδικασία μετάβασης, κράτησε μια προσεκτική διπλωματική θαμπάδα: το μέλλον του προέδρου «θα είναι υπόθεση» των διαφόρων συμμετεχόντων στο διάλογο. Βέβαια, ο Ανάν έδειξε την άκρη της μύτης του, και από ποια πλευρά βρίσκεται, με μια μικρή φράση: «Αμφιβάλλω ότι οι Σύριοι θα επιλέξουν άτομα με αίμα στα χέρια τους για να τους διοικήσουν».
Η Χίλαρι Κλίντον ήταν λιγότερο «προσεκτική», «ο Άσαντ πρέπει να φύγει», είπε και πάλι, σε μια άλλη προσπάθεια να περάσει μια ουσιαστικά υπαγορευμένη διεθνή συμφωνία, από άποψη διατύπωσης και όρων, από τη Ρωσία, ως μια επιτυχία των ΗΠΑ και των Ευρωπαίων οπαδών τους.
Αλλά και πάλι, ο αδίστακτος Σεργκέι διευκρίνισε συγκεκριμένα: «Το έγγραφο (που υπεγράφη στη Γενεύη), δεν απαιτεί την παραίτηση του προέδρου Μπασάρ αλ-Άσαντ.
Το αρχικό κείμενο περιείχε μια ρήτρα που αφορούσε την αποχώρηση των ατόμων που ‘εμποδίζουν την ειρήνη’. Αυτό είναι αντίθετο προς την συμπερίληψη (η αρχή του μη-αποκλεισμού ) της πολιτικής διαδικασίας στη Συρία, καθώς και στα πρότυπα του Χάρτη των Ηνωμένων Εθνών για τη μη παρέμβαση στις εσωτερικές υποθέσεις των κυρίαρχων κρατών. Δεν αναφέρεται στο σημερινό έγγραφο που επιβεβαιώνει ότι είναι οι ίδιοι οι Σύροι που πρέπει να αποφασίσουν για την τύχη της χώρας τους».
Είναι σαφές, καθαρό, λεπτομερές, σε σημείο που αναρωτιέται κανείς τι μπορεί εύλογα να ελπίζουν ακόμα η Χίλαρι Κ. και τα χεράκια της Χάγκ και Φαμπιούς, εκτός από να σώσουν ότι απέμενε από το προσωπείο τους ...
Το Εθνικό Συριακό Συμβούλιο (ΕΣΣ) στο πόδι του τοίχου
Εν ολίγοις, ό τι και να διακηρύσσει η Χίλαρι, και ό τι να υπαινίσσεται ο Κόφι, ο Μπασάρ δεν πρόκειται να φύγει: η αναχώρησή του δεν τέθηκε σαν θέμα στη Γενεύη, και θα είναι ένα «περισσότερο από σημαντικό μέρος» στη διαδικασία του εθνικού διαλόγου. Αν υποθέσουμε ότι αυτός ο διάλογος θα ξεκινήσει ποτέ. Διότι, από δω και στο εξής, η μπάλα βρίσκεται στο αντίπαλο στρατόπεδο, και το ΕΣΣ, βυθισμένο στην μικροπολιτική του, κινδυνεύει να μην κινηθεί πολύ άνετα μέσα στις επόμενες εβδομάδες.
Είτε κάθεται επιτέλους στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων, υποχωρώντας στις πιέσεις των Δυτικών, Τούρκων και Αράβων «εργοδοτών του», και ενεργώντας με αυτό τον τρόπο θα χωρίσει από τις ριζοσπαστικές ισλαμικές και ένοπλες ομάδες.
Είτε, το πιθανότερο, θα βρει όλες τις δικαιολογίες για να επιμείνει στην επαναστατική επιλογή του, και θα γίνει ενοχλητικό για τους Δυτικούς και τον Αραβικό Σύνδεσμο και, το ελάχιστο, θα βγει αθόρυβα από το διπλωματικό παιχνίδι, και θα γίνει μία από αυτές τις μόνιμές εξόριστες κυβερνήσεις, όπως γνώρισε η ιστορία, καταδικασμένο σε σκλήρωση και σμίκρυνση.
Σύντομα θα είναι πιο καθαρά τα πράγματα από αυτή την πλευρά: μια συνάντηση μιας σειράς από ομάδες της αντιπολίτευσης της Συρίας, μη-ΕΣΣ, πρόκειται σύντομα να πραγματοποιηθεί στο Κάιρο υπό την αιγίδα του Αραβικού Συνδέσμου, για να καθορίσουν μια κοινή πλατφόρμα με το ΕΣΣ ακριβώς, το οποίο έχει πολλές αντιρρήσεις με αυτόν τον πρώτο «εθνικό διάλογο» με άλλους αντιφρονούντες. Μας υπόσχεται ενδιαφέρουσες συναλλαγές, και σίγουρα αποχωρήσεις και καυγάδες.
Κατηγορητήριο του Λαβρόφ εναντίον των ένοπλων ομάδων
Πλησιάζουμε λοιπόν τη στιγμή της αλήθειας για αυτή τη φωλιά των οχιών που ονομάζεται ριζική συριακή αντιπολίτευση.
Ακριβώς, στην αποχαιρετιστήρια συνέντευξη τύπου του, ο Σεργκέι Λαβρόφ χρησιμοποίησε καλά επιλεγμένες λέξεις: « Έχουμε ό, τι χρειαζόμαστε ως αποδείξεις ότι οι ένοπλες ομάδες και οι χρηματοδότες τους δεν εκπληρώνουν τις δεσμεύσεις τους (έναντι των αναληφθεισών υποχρεώσεων για το σχέδιο Ανάν) και ότι συμπεριφέρονται με τέτοιο τρόπο ώστε να μη μπορεί να εξασφαλιστεί ένα ασφαλές περιβάλλον, και επομένως (αυτές οι ομάδες) αναγκάσουν την συριακή κυβέρνηση και τις δυνάμεις ασφαλείας της να ανταποδώσουν».
Και ο Λαβρόφ αναμφισβήτητα πολύ εμπνευσμένος από το θέμα (βασικό, είναι αλήθεια) προσθέτει: «Μερικές ένοπλες ομάδες και κύκλοι που τους χορηγούν βοήθεια ασκούν προκλήσεις προκειμένου να σπείρουν τη βία, και για αυτό το θέμα, υπάρχουν γνωστά γεγονότα από τα μέσα μαζικής ενημέρωσης, περιλαμβανομένων και των δυτικών και των αμερικανικών, τα οποία έγιναν σε ορισμένες πόλεις και χωριά, υπάρχουν επιθέσεις εναντίον κτιρίων και δημόσιων και ιδιωτικών φορέων, καθώς και ενάντια στις δυνάμεις της «δημόσιας τάξης», προσθέτοντας ότι πολλές από αυτές τις επιθέσεις είχαν θρησκευτικό υπόβαθρο.
Υπογράμμισε επίσης το γεγονός ότι αυτές οι συμμορίες λάμβαναν, με την πιο κατάφορη διεθνή παρανομία, όπλα, που στην πραγματικότητα τους ενθάρρυναν να συνεχίσουν τις αιματηρές πρακτικές τους.
Ορισμένα καταριανά, τουρκικά και σαουδικά αυτιά (ας σταματήσουμε εδώ) έπρεπε να βουίζουν. ...
Ο επικεφαλής της ρωσικής διπλωματίας έδωσε εξάλλου ένα παράδειγμα για τα αδικήματα αυτών ριζικών συμμοριών που συνδέεται με την τρέχουσα επικαιρότητα: πράγματι, κατηγόρησε τον Ελεύθερο Συριακό Στρατό ότι παρεμπόδισε τις προσπάθειες «εκκένωσης εκατοντάδων αμάχων που είχαν παγιδευτεί σε γειτονιές του Χομς που εξακολουθούν να κρατούνται από τους αντάρτες
Όπου παρατηρούμε - και πάλι - ότι οι αναλύσεις της Ρωσίας ουσιαστικά συμπίπτουν με αυτές της νόμιμης και πραγματικής Συρίας.
Οι περισσότεροι συμμετέχοντες στη συνάντηση της Γενεύης θα πρέπει να βρεθούν σύντομα στη Νέα Υόρκη για να υποστηρίξουν στο Συμβούλιο Ασφαλείας το σχέδιο που εγκρίθηκε στις 30 Ιουνίου.
Μια διαδικασία και πάλι που, παρά του γεγονότος ότι οι Αμερικανοί είναι αυτοί οι οποίοι ζήτησαν αυτή τη συνεδρίαση, δεν θα εμποδίσει τους Ρώσους να αποφασίζουν το περιεχόμενο του ψηφίσματος που θα συζητηθεί τότε.
Αν η Συρία είναι γενικά υποχρεωμένη στη Ρωσία, η Ρωσία όμως, οφείλει στη Συρία να έχει επιβεβαιώσει το καθεστώς της ως «υπερδύναμη», την επιστροφή της για τα καλά πίσω στη διεθνή σκηνή, προς μεγάλη δυσαρέσκεια της Ατλαντικής Αυτοκρατορίας.
