Ερμηνεύοντας και Αξιοποιώντας τον Βίο και Λόγο του Ιωάννη Καποδίστρια, πρώτου Μεταβυζαντινού Κυβερνήτη των Ελλήνων.
Δημιουργώντας την Καποδιστριακή Επιχειρησιακή Δημοκρατία.
 |
| Ο καθηγητής Δρ. Ευάγγελος Μαρκόπουλος |
Ομιλία του Καθηγητού Δρ. Ευάγγελου Μαρκόπουλου, Προέδρου της EMPROSS Στρατηγικής Πληροφορικής, που πραγματοποιήθηκε στις 30 Οκτωβρίου 2013 στο ξενοδοχείο Divani Caravel, στην ημερίδα που διοργάνωσαν από κοινού το «Κέντρο Εθνικής Δόξας», το Ίδρυμα Αγίου Ανδρέα του Πρωτόκλητου από τη Ρωσία και το Κέντρο Ευρωπαϊκών Μελετών και Σπουδών «Ιωάννης Καποδίστριας» από την Ελλάδα, με την υποστήριξη του υπουργείου Εξωτερικών της Ρωσίας, του Ομοσπονδιακού Οργανισμού Διεθνούς Ανθρωπιστικής Συνεργασίας του ΥΠ.ΕΞ. Ρωσικής Ομοσπονδίας και του υπουργείου Εξωτερικών της Ελλάδας.
- "Λέγετε πως η γνώση είναι δύναμη, και η δύναμη ελευθερία σε αντίθεση με την άγνοια που χαρακτηρίζεται σκλαβιά. Ο έχων τη γνώση είναι ο πραγματικά ελεύθερος όχι μόνο για να προσεγγίσει την αλήθεια αλλά και για να δημιουργήσει μέσα αυτή. Ο άνθρωπος δεν μπορεί να κατέχει τίποτα από αυτά που δεν κατανοεί. Όσο ο κύκλος της γνώσης αυξάνεται τόσο αυξάνεται και η περιφέρεια του σκότους γύρω από αυτή, επαληθεύοντας τον Σωκράτη στο “εν οίδα ότι ουδέν οίδα”. Το να έχει κανείς όμως τη γνώση δεν αρκεί. Η γνώση δεν είναι τίποτα περισσότερο από ένα εργαλείο, και όπως κάθε εργαλείο, αποδίδει ανάλογα με αυτόν που την κατέχει. Η γνώση μπορεί να αποδώσει καταστροφικά αντί δημιουργικά αν δεν αναπτυχθεί μέσα ηθικές και όχι μόνο νόμιμες αρχές.
Σήμερα η γνώση είναι η πιο δημοκρατική πηγή δύναμης. Μια κοινωνία που φοβάται τη γνώση είναι μια κοινωνία που φοβάται τον εαυτόν της. Κατά τον George Washington, “η γνώση για κάθε χώρα είναι η ισχυρότερη βάση ανάπτυξης και ευημερίας”. Ο χειρότερος εχθρός της γνώσης άλλωστε δεν είναι η άγνοια αλλά η ψευδαίσθηση της γνώσης και η ημιμάθεια, καθώς οι άνθρωποι εκπαιδεύονται κυρίως στο να πιστεύουν και όχι να γνωρίζουν
Κατά τον Αριστοτέλη όλοι οι άνθρωποι από την φύση τους επιθυμούν
να μαθαίνουν, το θέμα όμως είναι το αν είναι ικανοί να μάθουν, αν πρώτα δεν μάθουν οι ίδιοι τον εαυτό τους. Το δελφικό παράγγελμα “γνωθι σ’αυτόν” είναι μια από τις αρχαιότερες ρήσεις περί γνώσης, που βαθυστόχαστα κατευθύνεται στην ψυχή του ανθρώπου. Μια ρήση προερχομένη από την Πυθία, ρήση σταλμένη από τον Θεό. Οι αρχαίοι έλληνες άγγιξαν τα μέγιστα όρια της ανθρώπινης σοφίας, άγγιξαν τα όρια μεταξύ ανθρώπου και πραγματικού Θεού. Εκεί που σταμάτησε η αρχαιοελληνική σοφία ξεκίνησε ο χριστιανισμός και η ορθοδοξία δίνοντας μια ολοκληρωμένη διάσταση στο τι εστί πραγματική γνώση.
να μαθαίνουν, το θέμα όμως είναι το αν είναι ικανοί να μάθουν, αν πρώτα δεν μάθουν οι ίδιοι τον εαυτό τους. Το δελφικό παράγγελμα “γνωθι σ’αυτόν” είναι μια από τις αρχαιότερες ρήσεις περί γνώσης, που βαθυστόχαστα κατευθύνεται στην ψυχή του ανθρώπου. Μια ρήση προερχομένη από την Πυθία, ρήση σταλμένη από τον Θεό. Οι αρχαίοι έλληνες άγγιξαν τα μέγιστα όρια της ανθρώπινης σοφίας, άγγιξαν τα όρια μεταξύ ανθρώπου και πραγματικού Θεού. Εκεί που σταμάτησε η αρχαιοελληνική σοφία ξεκίνησε ο χριστιανισμός και η ορθοδοξία δίνοντας μια ολοκληρωμένη διάσταση στο τι εστί πραγματική γνώση.
Η γνώση αποτελεί δώρο Θεού και δυνατότητα μετοχής στην πανσοφία Του. Χωρίς τον Θεό, η γνώση γίνεται ψευδώνυμη. Η αληθινή Γνώση περιφρονεί τις σοφίες. Η αληθινή Αίσθηση περιφρονεί τις διαισθήσεις. Ο αληθινός Λόγος περιφρονεί τους λόγους. Η αληθινή Αγάπη περιφρονεί τους συναισθηματισμούς. Η αληθινή Φροντίδα περιφρονεί τις μέριμνες. Η αληθινή Πίστη περιφρονεί τις δοξασίες. Η αληθινή Τέχνη περιφρονεί την τέχνη.
Ο Ιησούς Χρηστός ανέφερε “εγώ ειμί το φως του κόσμου· ο ακολουθων εμοί ου μή περιπατήση εν τη σκοτία, άλλ΄ έξει τό φως της ζωής” (Εγώ είμαι το Φως του κόσμου. Εκείνος που με ακολουθεί δεν θα περιπατήσει στο σκοτάδι, αλλά θα έχει το φως της Ζωής). Ένα φως που οδηγεί σε ένα δρόμο, στον δρόμο τον αληθινό, στην ζωή και στη δημιουργία, “εγώ ειμί η οδός και η αλήθεια και η ζωή“.
Ο Ιωάννης Καποδίστριας με την μόρφωση του και κυρίως με την πνευματική του καλλιέργεια, γνώριζε την πραγματική έννοια της γνώσης, της φωτισμένης γνώση, της αληθινής γνώσης, της γνώσης προερχομένης από την αγάπη, της μοναδικής δύναμης που μπορεί να μετατρέψει την γνώση σε ευλογία και την ευλογία σε δημιουργία. Γνώριζε πως η αληθινή γνώση είναι ευλογία η οποία προϋποθέτει την πνευματική γνώση που με την σειρά της θα καλλιεργήσει την εσωτερική γνώση για να υποδεχτεί και να ερμηνεύσει την πρακτική εφαρμογή της αληθινής γνώσης.
Γνώριζε επίσης πώς η απόκτηση της γνώσης δεν απαιτεί μόνο ανοιχτό μυαλό αλλά προπάντων ανοιχτή ψυχή. Οι ψυχές ανοίγουν μόνο με την αγάπη. Η αγάπη πρέπει να προϋπάρχει της γνώσης. Η αγάπη ενώνει τους ανθρώπους και η ένωση δημιουργεί προϋποθέσεις ανάπτυξης και αξιοποίησης της γνώσης.
.JPG)
Ο πρώτος μεταβυζαντινός κυβερνήτης των Ελλήνων ήταν υπόδειγμα ταπεινότητας, δημοκρατικότητας και ενότητας. Τα λόγια του “Ευαγγελίσασθε την ομόνοιαν, διδάξατε την φιλαδελφείαν, την προς αλλήλους αγάπην, Ινα Ωσιν οι πάντες εις Εν” έδειχναν την ακλόνητη πιστή του στο Ινα Ωσιν Εν, στα λόγια του Χρηστού, “Και εγώ την δόξαν ην δώδεκας μοι δώδεκα αυτοίς, ινα ώσιν εν, καθώς ημείς εν εσμέν”.
Γνωρίζοντας όχι μόνο την πραγματική ανάγκη για γνώση αλλά και τον τρόπο απόκτησης της αληθινής γνώσης ο Ιωάννης Καποδίστριας έβλεπε πως ο σημαντικότερος σκοπός του ήταν να ενώσει τους Έλληνες μέσα από την αγάπη και την ταπεινότητα που ο ίδιος πρέσβευε. Η ένωση θα δημιουργούσε τις προϋποθέσεις επιβίωσης, και η παιδεία τις προϋποθέσεις ανάπτυξης και ευημερίας.
Ο Καποδίστριας γνώριζε πως οι λαοί αναπτύσσονται μόνο ενωμένοι, μέσα από τις δικές τους δυνάμεις, με τους δικούς τους ανθρώπους, με την μικρή ή μεγάλη γνώση τους, αλλά την δική τους γνώση η οποία με την ενότητα πολλαπλασιάζεται και υπερ-ενισχύεται. Πίστευε πως η Ελλάδα μπορεί να δημιουργηθεί και να διοικηθεί από τους δικούς της ανθρώπους, έλεγε “από το χώμα που βρίσκεται, θα φτειάσουμε και τα τσουκάλια μας”, όποια και αν είναι αυτά δηλαδή, θα είναι δικά μας και από το δικό μας χώμα.
Πίστευε ο Ιωάννης Καποδίστριας ότι οι έλληνες έπρεπε να μορφωθούν καθώς αλλιώς θα υπερίσχυε το “δίκαιο του ισχυρότερου στηριζόμενο εις την αμαθίαν και αποκτήνωσιν του πλήθους”. Γνώριζε ο Κυβερνήτης πώς η επένδυση στην παιδεία ήταν μονόδρομος για την αναγέννηση της Ελλάδας.
Μια επένδυση αρχικά σε υποδομές που δεν θα πήγαινε χαμένη. “... Διά τα σχολεία χρειάζονται οικήματα, εγώ δε φθάσας ενταύθα εύρηκα μόνον καλύβας όπου εσκεπάζοντο πλήθος οικογενειών πειναλέων”.
Στόχος του Ιωάννης Καποδίστρια δεν ήταν η εκπαίδευση αλλά η παιδεία “... Αποτελεί Θεία τιμή το να αναθρέψει κάποιος Ελληνόπαιδες, με τις γνώσεις της Ιεράς μας Θρησκείας, να τους εκπαιδεύσει στην πάτριον γλώσσα και να τους προπαρασκευάσει για ανώτερες Πανεπιστημιακές σπουδές”. Αυτός ήταν και λόγος που δημιούργησε Υπουργείο “επί των Εκκλησιαστικών και της Δημοσίου Εκπαιδεύσεως Γραμματείαν” συνδέοντας την παιδεία με την ορθοδοξία ως πυλώνες υγιούς ανάπτυξης του έθνους. Ο Ιωάννης Καποδίστριας έδιδε μεγάλη σημασία στην ύπαρξη μιας Σύνοψης ώστε κάθε Έλληνας να μάθει να προσεύχεται αλλά και να διαβάζει και να μαθαίνει σωστά την γλώσσα του.
| Το πόνημα ΙΩΑΝΝΗΣ ΚΑΠΟΔΙΣΤΡΙΑΣ Ο ΑΓΙΟΣ ΤΗΣ ΠΟΛΙΤΙΚΗΣ |
Σκοπός και στόχος του Ιωάννη Καποδίστρια ήταν η ίδρυση ενός τουλάχιστον σχολείου σε κάθε χωριό και κωμόπολη “Εντεύθεν και καταγίνομαι μετ' επιμονής μάλιστα εις τα τρία ταύτα, να συστήσω εις πάσαν κοινότητα έν ή περισσότερα αλληλοδιδακτικά σχολεία, να βάλω θεμέλια τυπικών σχολείων και σχολείων τεχνών και εργοχείρων, ...” με σύστημα διδασκαλίας την αλληλοδιδακτική μέθοδο. Μέσα από τις προσπάθειες του, τα λιγοστά σχολεία του αγώνα είχαν αυξηθεί μέχρι το 1831 σε 121, ενώ ο αριθμός των μαθητών σε 9.246 από τους οποίους οι 6.718 φοιτούσαν στα 75 αλληλοδιδακτικά που λειτουργούσαν την περίοδο αυτή στη χώρα.
Για την διασφάλιση της βιωσιμότητα των σχολείων ο Ιωάννης Καποδίστριας ίδρυσε το "Γαζοφυλακίο" οι πόροι του οποίου προορίζονταν για την οικονομική ενίσχυση των σχολείων.
Ο Ιωάννης Καποδίστριας ήθελε οι δάσκαλοι να έχουν τις απαραίτητες γνώσεις για να διδάξουν και προέτρεπε: “Η επιτροπή δεν θέλει συστήσει ουδένα εις την Κυβέρνηση ως ικανό ινα διευθύνη αλληλοδιδακτικόν σχολείον, εαν δεν είναι ειδήμων της Γραμματικής, και ικανός να εξηγήση εις την καθομιλουμένην τον Αίσωπον, Ισοκράτην και Ξενοφώντα ευχής έργον ήτον να είναι ικανός να εξηγή και Ομηρον”. Επιβράβευε τους αρίστους μαθητές με υποτροφίες και βοηθούσε τους απόρους μαθητές να συνεχίσουν τις σπουδές τους: “Να μας σημειώσης εκείνους των μαθητών σου, όσοι έδωκαν αδιακόπως προφανή δείγματα της εμφύτου κλίσεως και ικανότητος των καθότι έχομεν σκοπόν να τους προσκαλέσωμεν δια να τελειοποιηθώσιν εις το πρωτότυπον σχολείον..”.
Ο Ιωάννης Καποδίστριας έδωσε και μεγάλη βαρύτητα στη μόρφωση των κοριτσιών, σε μια εποχή κατά την οποία η θέση της γυναίκας στην κοινωνία ήταν υποβαθμισμένη. Για την εκπαίδευση των κοριτσιών λειτούργησε σχολεία θηλέων καθώς και μεικτό σχολείο.
Αντίστοιχα φιλοδοξούσε στην ίδρυση, εν ευθέτω χρόνω, Πανεπιστημίου, αφού συγκεντρώνονταν οι απαραίτητοι οικονομικοί πόροι αλλά και οι υποψήφιοι φοιτητές.
Δεν ήταν άλλωστε λίγοι οι μέχρι τότε φοιτητές που σπούδαζαν στο εξωτερικό με δαπάνες του ιδίου του κυβερνήτη, συμπεριλαμβανομένου και του δολοφόνου του, του Γιωργάκη Μαυρομιχάλη ανιψιού του Κωστάκη Μαυρομιχάλη. Ένας Κωστάκης και ένας Γιωργάκης δολοφόνησαν τον πρώτο Κυβερνήτη της Ελλάδος Ιωάννη Καποδίστρια. Ένας Κωστάκης και ένας Γιωργάκης δολοφόνησαν την Ελλάδα.
Ο Καποδίστριας δεν φρόντισε μόνο για την ίδρυση των σχολείων, αλλά και παρακολουθούσε από κοντά τη λειτουργία τους. Αυτό προκύπτει και από την επιστολή του προς τον διευθυντή του αλληλοδιδακτικού σχολείου Ναυπλίου Κ. Νικητόπουλο, στην οποία έγραφε: “....ευφράνθην χθες ευρεθείς εν μέσω των μαθητών σας και ιδών την μελέτην αυτών. Σας ευχαριστεί η Κυβέρνηση δια τον ζήλον καθ' ον διδάσκετε και εις επίδοσιν προάγονται 250 μαθητές μη χλιανόμενος την προαίρεσιν μηδέ καταργών την φιλόπατρη υμών προαίρεσιν υπό τας παντελείς στερήσεις των αναγκαίων...”.
Ο Κυβερνήτης εμψύχωνε τους δασκάλους: “Διδάσκαλε, είπον μία των ημερών, οδηγείς τας ελπίδας της πατρίδος.” και τους ενίσχυε με χρηματικά βοηθήματα, “δια ν΄αποζημιώσωμεν δε κατά το δίκαιον τους διδασκάλους δια τα έξοδα, όσα μέχρι τούδε έκαμον, θέλοντες να διεγείρουν των μαθητών την φιλοτιμίαν, προσφέρομεν εις αυτούς δωρεάν ανα 300 γρόσια δι' έκαστον των μαθητών οσοι μέλλουν να γενούν παραδεκτοί εις το πρωτότυπον σχολείον”.
Η δύναμη και η αξία της γνώσης είναι δεδομένη. Μιας γνώσης όμως που πρέπει να προέρχεται μέσα από την κατάλληλη παιδεία. Μιας γνώση που να οδηγεί στην ανάπτυξη και στην ευημερία μέσα από την ένωση των ανθρώπων προς ένα στόχο, ένα όραμα και μια προοπτική.
Οι Καποδιστριακές αρχές περί γνώσης και παιδείας υπό την ένωση και την αγάπη οδηγούν στην απόλυτη ελευθερία. Στην ελευθερία από το σκοτάδι, της αμάθειας και της άγνοιας. Στην ελευθερία από την εξάρτηση του κακού μέσα από την αγάπη και την πίστη. Στην ελευθερία του να δημιουργεί κανείς αυτά που μπορεί να δημιουργήσει μέσα από την δική του γνώση. Στην ελευθερία που οδηγεί η ενότητα.
 |
| Douglas Murray McGregor (1906 – 1 October 1964) |
Κατά τον McGregor οι άνθρωποι χωρίζονταν σε δυο κατηγορίες που ενώνονται από δυο διαφορετικές αρχές. Σε αυτούς που θέλουν μέτρα, ελέγχους και αυστηρότητα για να αποδώσουν και σε αυτούς που μπορούν να αποδώσουν μέσα από την εμπιστοσύνη την αγάπη και την παρότρυνση. Και στις δυο περιπτώσεις υπάρχει η ένωση. Από την μια πλευρά η ένωση μέσα από τον φόβο και από την άλλη η ένωση μέσα από την καλοσύνη. Και από τις δυο όμως λείπει η ένωση με τον Θεό, μέσα από την αγάπη, η οποία μετατρέπει μια δυαδική σχέση σε τριαδική.
Και στις δυο περιπτώσεις του McGregor, ο άνθρωπος μπορεί να παράγει γνώση και η γνώση να γίνεται όφελος παντός τύπου. Αν όμως η παράγωγη της γνώσης δεν γίνεται μέσα από την αγάπη τότε γνώση που παράγεται εντός πλαισίου επίτευξης προσωπικών στόχων, για το εγώ δηλαδή και όχι για το εμείς, έχει περιορισμένη δυναμική και αποτελεσματικότητα.
Μια νέα, πιο σύγχρονη, προσέγγιση ερμηνείας των Καποδιστριακών αρχών περί παιδείας, γνώσης και ενότητας ως προς την ελευθερία του πνεύματος και της δημιουργίας είναι το μοντέλο της επιχειρησιακής δημοκρατίας που έχει αναπτύξει ο καθηγητής Ευάγγελος Μαρκόπουλος. Το μοντέλο έχει σχεδιαστεί αρχικά για την εφαρμογή του σε μικρές ή μεγαλύτερες κοινωνικές ομάδες όπως το προσωπικό επιχειρήσεων το οποίοι στην λειτουργία του θα μπορούσε να χαρακτηριστεί ως μικρόκοσμος και μικρο-κοινωνία. Δημιουργώντας μια επιχειρησιακή κουλτούρα βασιζομένη σε επιχειρησιακό ήθος και ενότητα υπό τις καποδιστριακές αρχές, μια επιχείρηση μπορεί να απελευθερωθεί από τη σύγχρονη μάστιγα της οικονομικής κρίσης παράγοντας καινοτομία.
Η Επιχειρησιακή Δημοκρατία βασίζεται στην σοφία των Αρχαιοελληνικών Δελφικών Παραγγελμάτων, με πρώτα των ‘Γνωθι Σαυτόν’, ‘Μετρον Άριστον’ και του ‘Μηδεν Αγαν’. Χωρίς την επιχειρησιακή γνώση δεν μπορεί να γνωρίζει κανείς την πραγματική εικόνα, ικανότητα και ωριμότητα μιας επιχείρησης ή κοινωνίας, έτσι ώστε με σύνεση και χωρίς υπερβολές, να αναπτυχτούν και να εφαρμοστούν οι κατάλληλες και αποτελεσματικότερες στρατηγικές και αποφάσεις. Μέσα στις αρχές της Επιχειρησιακής Δημοκρατίας έχουν ενσωματωθεί και θρησκευτικές Δελφικές αρχές. Ξεκινώντας από το ‘Έπου Θεώ’ της πίστης, φτάνουν στο Χριστιανικό ‘Αγαπάτε αλλήλους’ ως τη ποιο απαραίτητη αρχή για την ένωση των ανθρώπων προς ένα στόχο.
Το ολοκληρωμένο μοντέλο της Επιχειρησιακής Δημοκρατίας υποστηρίζει μια δια-επιστημονική σύζευξη (διαχείριση στρατηγικής, γνώσης, καινοτομίας, ανθρωπινού δυναμικού, τεχνολογίας, παραγωγής, ηγεσίας, ποιότητας, διαδικασιών, καινοτομίας, έρευνας και ανάπτυξης, κλπ), δηλαδή μια ένωση διοικητικών τεχνολογιών και ένα ανθρωποκεντρικό μοντέλο που στρέφει όλες τις διοικητικές επιστήμες και πρακτικές πάνω στην προσπάθεια ένωσης των ανθρώπων, μέσα από την ελευθερία έκφρασης, στο να παράγουν γνώση ως πρώτη ύλη για την καινοτομία. Χωρίς μια επιχειρησιακή δημοκρατική κουλτούρα, με παιδεία ήθους, δεν μπορεί να δημιουργηθεί η επιχειρησιακή γνώση. Συνεπώς χωρίς γνώση δεν υπάρχει καινοτομία, χωρίς καινοτομία δεν υπάρχει ανάπτυξη και χωρίς ανάπτυξη δεν υπάρχει εξωστρέφεια, απαιτούμενη στην σημερινή παγκοσμιοποίηση.
Η πρώτη ύλη δηλαδή για την ανάπτυξη κάθε επιχείρησης, δεν κοστίζει καθώς βρίσκεται δωρεάν μέσα στην επιχείρηση, και συγκεκριμένα μέσα στους ανθρώπους της. Η κύρια πρόκληση είναι στο πως η επιχείρηση μπορεί να πάρει αυτή την πρώτη ύλη, την γνώση δηλαδή, από όλους τους ανθρώπους της ανεξαιρέτως, και όχι από επιλεγμένους, ή τους ιεραρχικά και φαινομενικά ικανότερους. Μια επίσης πρόκληση είναι το πως η γνώση αυτή θα αξιολογηθεί, θα αναλυθεί, θα επανα-διοχετευτεί μέσα στην επιχείρηση για την παραγωγή πρόσθετης γνώσης, και περισσότερο πως θα περάσει στην επιχειρησιακή λειτουργία και παραγωγή για την δημιουργία καινοτομίας που θα δώσει στην επιχείρηση πλεονεκτήματα επίτευξης ανταγωνιστικότητας και μετέπειτα εξωστρέφειας.
Η Επιχειρησιακή Δημοκρατία απαιτεί μια επιχειρησιακή ωριμότητα κυρίως σε επίπεδο ηγεσίας η οποία πρέπει να καταπολεμήσει εγωισμούς και αντιδράσεις στελεχών, ακόμη και ανώτατων διοικητικών, που συνήθως εναντιώνονται σε δημοκρατικές επιχειρησιακές λειτουργιές για να μην αποκαλυφθούν ανασφάλειες και ανεπάρκειες, αλλά και για να μη συνεργαστούν με το προσωπικό με πραγματική και όχι φαινομενική ειλικρίνεια, αποφεύγοντας την ταπεινότατα που απαιτείται, έτσι ώστε αυτό να έρθει αυτό κοντά στην επιχείρηση και να συνεισφέρει το πιο σημαντικό κεφάλαιο που διαθέτει, την γνώση του και όχι την εργασία του.
Η Επιχειρησιακή Δημοκρατία, ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ένα κλασικό, και κοινότυπο, μοντέλο επιχειρησιακής αναδιοργάνωσης, στρατηγικής, βελτίωσης διαδικασιών, ποιότητας και όλων αυτών που έχουν αναφερθεί χρόνια πριν και συνεχίζουν να αναφέρονται από τους γενικούς συμβούλους επιχειρήσεων. Είναι μια καποδιστριακή διοικητική τεχνολογία με στόχο τον άνθρωπο και την συνέργεια των ανθρώπων μέσα από ένα δημοκρατικά επιχειρησιακό περιβάλλον, έτσι ώστε ενωμένοι να δίνουν οι άνθρωποι ότι καλύτερο μπορούν να δώσουν με την γνώση τους, για την προσωπική και επιχειρησιακή ανάπτυξη.
Η Επιχειρησιακή Δημοκρατία μπορεί να εφαρμοστεί σε κάθε είδους επιχείρηση, ανεξαρτήτου μεγέθους, αντικειμένου και οικονομικής επιφάνειας, καθώς διαθέτει μεταλλακτική και προσαρμόσιμη (Agile) δομή που της επιτρέπει να αξιοποιηθεί από όσους θέλουν να την εφαρμόσουν, ειδικά σε περιόδους κρίσης η οποία μπορεί να αντιμετωπιστεί μόνο μέσα από την καινοτομία.
Η ζωή, ο λόγος και το έργο του Κυβερνήτη Ιωάννη Καποδίστρια είναι αστέρευτη γνώση για όσους έχουν την χάρη να τον μελετήσουν να τον ερμηνεύσουν και να δημιουργήσουν σύγχρονες συνεισφορές στην παγκόσμια πολιτική, οικονομία και κοινωνία. Η επιχειρησιακή δημοκρατία είναι μια ερμηνεία του λόγου και έργου του Ιωάννη Καποδίστρια προς την ελευθερία μέσα από παιδεία και την γνώση.
Ελεύθερος είναι ο έχων την γνώση υπό την παιδεία πίστης και ήθους. Το καποδιστριακό μοντέλο της επιχειρησιακής δημοκρατίας προάγει τον συναγωνισμό και όχι τον ανταγωνισμό, την ενότητα και όχι την αντιπαλότητα, την γνώση και όχι την ημιμάθεια, την αγάπη και όχι τον φθόνο, την καινοτομία και όχι την κοινοτυπία, την ελευθερία και όχι την σκλαβιά, το φώς και όχι το σκότος.
Η επιχειρησιακή δημοκρατία που θα μπορούσε να λεχτεί και ως “επιχειρησιακή συναγωνιστικότητα”, μπορεί να ενώσει όχι μόνο το προσωπικό επιχειρήσεων αλλά ακόμη λαούς και έθνη σε ένα συναγωνιστικό και όχι ανταγωνιστικό πλαίσιο δημιουργίας. Η αξιοποίηση του ανθρώπινου δυναμικού μέσα από τις καποδιστριακές αρχές, είτε αυτές είναι σε επίπεδο επιχειρήσεων ή κράτους, δημιουργεί τις προϋποθέσεις παράγωγης της γνώσης, του ποιο πολυτίμου αγαθού που υπάρχει σήμερα όχι μόνο για την επιβίωση αλλά και για την ανάπτυξη και την ευημερία. Η επιχειρησιακή δημοκρατία ενώνει και ελευθερώνει τους ανθρώπους μέσα από τις καποδιστριακές αρχές περί ενότητας και ελευθερίας. Ο Ιωάννης Καποδίστριας ήταν ένας και μοναδικός. Ήταν πρότυπο.
Ο Ιωάννης Καποδίστριας δεν είναι μόνο Άγιος, όπως εύστοχα αναφέρει, και άριστα τεκμηριώνει, στο πόνημα του “Ιωάννης Καποδίστριας – Ο Άγιος της Πολιτικής” ο συγγραφέας Ιωάννης Κορνιλάκης.
Ο Ιωάννης Καποδίστριας είναι Μέγας".
Το άρθρο που μόλις διαβάσατε μπορείτε να μεταφορτώσετε σε μορφή PDF ΕΔΩ
