Δικαίου της Ιεράς Σκήτης Καυσοκαλυβίων
Πραγματοποιώ την παρούσα δημόσια και έγγραφη παρέμβαση, ως πνευματικός αλλά και ως πνευματικό τέκνο του Αγίου Πορφυρίου, ελπίζοντας ότι από αυτή θα βοηθηθούν άνθρωποι αλλά και δεν θα σταθούν πλέον εμπόδιο σε όσα εκείνος με τη Χάρη του Θεού ετοίμαζε.
Επίσης με την ίδια παρέμβαση να προστατευθεί η τιμή και η υπόληψη της φυσικής αλλά και πνευματικής μου οικογενείας.
Καταρχάς η επιβεβαίωση των λόγων του Αγίου Πορφυρίου είναι ότι ο Θεός έβαλε φανερά το χέρι Του με την αγιοκατάταξη του, σε αυτά τα πολύ δύσκολα χρόνια για τον Ελληνισμό αλλά και όλο τον κόσμο.
Δε θα γράψω λόγια δικά μου, αλλά όσα έλεγε ο Άγιος Πορφύριος:
- «Ήθελα με τη Χάρη του Θεού να κάνω μεγάλο καλό, αλλά με εμπόδισαν οι άνθρωποι»
Οφείλουμε να αναρωτηθούμε, ποιοί είναι εκείνοι οι άνθρωποι που στάθηκαν εμπόδιο σε έναν Άγιο;
Φυσικά ο Άγιος Πορφύριος αναφερόταν σε ανθρώπους που γνώριζε. Οι άνθρωποι πολλές φορές θεωρούν τους Αγίους κτήμα τους, αλλά εκείνοι είναι ενωμένοι με τον Θεό και ανήκουν σε όλο τον κόσμο.
Oι άνθρωποι που στάθηκαν εμπόδιο στον Άγιο Πορφύριο δεν ήταν ξένοι, αλλά γνωστοί του, του κοντινού περιβάλλοντός του.
Όταν έφυγε από τη ζωή ο Άγιος, θεώρησαν ότι κανένας δε θα μπορέσει να βγει απέναντί τους. Πολλές φορές μεταχειρίστηκαν κακολογία, συκοφαντία και λάσπη, πολλές φορές προς το πρόσωπό μου και με την πεποίθηση ότι θα λυγίσω, θα υποχωρήσω.
Όμως δεν υποχώρησα και δεν λιποψύχησα, διότι γνώριζα από τον ίδιο τον Άγιο Πορφύριο ποιός ήταν ο λόγος που μου είχε πει στις πρώτες μας συναντήσεις ότι με θυμάται από μικρούλη και ότι εμείς οι δύο έχουμε να πούμε πάρα πολλά.
Γι’ αυτό από αυτό το βήμα του ελεύθερου λόγου, δηλώνω δημόσια και με κάθε ευθύνη ότι ο Άγιος Πορφύριος μου άφησε όλη την πνευματική του περιουσία.
Κάποιοι που δεν γνωρίζουν ούτε στο ελάχιστο τον Άγιο Πορφύριο θα πουν ότι μιλώ εγωιστικά. Εκείνοι όμως που το επιβεβαιώνουν πρώτα, είναι τα ίδια τα πνευματικά παιδιά του γέροντα.
Ενθυμούμαι ότι όταν υπηρετούσα τη θητεία μου στην αεροπορία είχα επισκεφθεί τον γέροντα στο Μήλεσι και έμεινα μέχρι αργά. Κάποιος κύριος, λόγω περασμένης της ώρας, προσφέρθηκε με καλοσύνη να με αφήσει με το αμάξι του στη μονάδα μου στο Τατόι.
Στη διαδρομή μου εκμυστηρεύτηκε ένα γεγονός που έλαβε χώρα στο κελάκι του Αγίου παρουσία των πνευματικών του παιδιών, κυρίως γυναικών.
Ο Άγιος Πορφύριος ανέφερε δυνατά για εμένα κάποια στιγμή:
- «Τι παιδί είναι αυτό!!!»
Ο γέροντας δεν συνέχισε. Τότε κάποια κυρία ανέφερε:
- «Βρε Γέροντα, ήρθε αυτό το παιδί στο τέλος της ζωής σου να μας πάρει όλη την ευλογία;»
Κάποια άλλη στιγμή ο ίδιος κύριος, που είναι ακόμη εν ζωή, μου είπε ότι ο γέροντας του είχε πει:
- «Μωρέ ο Θόδωρος (το λαϊκό μου όνομα) όταν με γνώρισε τρελάθηκε. Αυτό είναι!!!»
Έτσι λοιπόν ένας Άγιος, όπως ο Άγιος Πορφύριος, από τη στιγμή που θα έφευγε από αυτή τη ζωή, δε θα άφηνε την πνευματική του περιουσία ακέφαλη.
Είναι σίγουρο ότι θα άφηνε τη σκυτάλη του σε κάποιον για να συνεχίσει το έργο του. Το ίδιο έργο που οραματιζόταν να υλοποιήσει και τον εμπόδισαν οι άνθρωποι.
Άλλωστε κατά ομολογία του ίδιου, και ο ίδιος πήρε σε πολύ νεαρή ηλικία απλόχερα τη Χάρη από έναν Άγιο ασκητή των Καυσοκαλυβίων, τον γέροντα Δημά τον Ρώσο.
Κι έτσι κι εκείνος με τη σειρά του ως άνθρωπος της δικαιοσύνης του Θεού, έπραξε το ίδιο.
Όποιος έχει αντιρρήσεις και αμφιβολίες, μπορεί να βγει δημόσια να αμφισβητήσει αυτά που γράφω, εκθέτοντας στα μάτια όλων και τα δικά του έργα.
Γνωρίζω πολύ καλά τι μου άφησε ως παρακαταθήκη ο Άγιος Πορφύριος και τον λόγο. Γι’ αυτό δεν με πτοεί ο φθόνος και η συκοφαντία αυτών των ανθρώπων, που ενώ δεν δίστασαν να σταθούν εμπόδιο σε έναν Άγιο Πορφύριο, θα σταματούσαν το πνευματικό του παιδί;
Ο Άγιος Πορφύριος είχε ως παράδειγμα τον Χριστό. Γιατί το Χριστό εμείς οι άνθρωποι το σκοτώσαμε από φθόνο.
Για ποιο λόγο; Διότι ήταν ο νόμιμος κληρονόμος και αυτό το είχε αντιληφθεί το ιερατείο: “...οὗτος ἐστιν ὁ κληρονόμος• δεῦτε ἀποκτείνωμεν αὐτὸν καὶ σχῶμεν τὴν κληρονομίαν αὐτοῦ...”
Τα ίδια, όμως, συνέβαιναν και στο σπίτι του Αγίου Πορφυρίου, γι΄ αυτό και είχε πει «ζούμε όπως τα χρόνια του Χριστού».
Κάποιος γνωστός ιεράρχης είχε πει για εμένα και τους συνοδοιπόρους μου «άσ' τους αυτούς, αυτοί πέθαναν, τελείωσαν». Όμως ότι δε σκοτώνεται, γίνεται πιο δυνατό!
Ας μη λησμονούμε τι είπε ο Γαμαλιήλ για τους Αποστόλους που ήθελαν να τους φυλακίσουν με το νόμο: «εάν αυτό που κάνουν προέρχεται από ανθρώπινη δύναμη θα διαλυθεί μόνο του, εάν όμως έρχεται από το Θεό δεν θα μπορέσετε να το διαλύσετε...» (Πράξεις 5:34-39). Συνέστησε δε προσοχή στους Ισραηλίτες ότι μπορεί στο τέλος να γίνουν και Θεομάχοι.
Ενώ λοιπόν, κάποιοι είχαν την πεποίθηση ότι με διώξεις και συκοφαντίες θα με είχαν εξουδετερώσει δια παντός, ο Θεός φανερά εξουδετέρωσε εκείνους.
Σήμερα γράφω ως Δικαίος της Ιεράς Σκήτης Καυσοκαλυβίων. Όταν ανέλαβε Δικαίος για τελευταία φορά ο Άγιος Πορφύριος το 1991, είπε ότι τώρα «αλλάζει η Δικαιοσύνη του Θεού».
Ίσως αυτό που είχε οραματιστεί ο Άγιος Πορφύριος να ξεκινά τώρα και θα αναλύσω στη συνέχεια γιατί προσπαθώ με έργα και όχι με λόγια να το υλοποιήσω.
Πρωτίστως, δημιουργήσαμε και εκδώσαμε ένα συλλεκτικό ιστορικό λεύκωμα για τη Σκήτη, όχι μόνο στοχεύοντας να την κάνουμε γνωστή στο ευρύ κοινό, αλλά παράλληλα επιδιώκοντας να δώσουμε την ευκαιρία στον κόσμο να συνδράμει στην ανοικοδόμησή της, καθώς η Σκήτη έχει πολλά και σοβαρά προβλήματα.
Πριν από καιρό προτείναμε στην κυρίαρχη Ιερά Μονή Μεγίστη Λαύρας, ένα μεγαλόπνοο έργο ώστε να αξιοποιηθεί μια τεράστια και ανεκμετάλλευτη έκταση στο δεύτερο πόδι της Χαλκιδικής, που ανήκει στη Μονή.
Οραματιζόμαστε να κάνουμε εκεί ένα πολύ σπουδαίο έργο για τον Ορθόδοξο κόσμο, πάντα επ’ ωφελεία της Ιεράς Μονής.
Η Μονή είναι επιφορτισμένη με πολλά και ακόμη δεν έχουμε προχωρήσει, έτσι εμείς χωρίς να χρονοτριβούμε αποφασίσαμε να πραγματοποιήσουμε με τη βοήθεια ιδιωτικής οικονομικής συνδρομής ένα εξίσου σημαντικό έργο που δεν έχει προηγούμενο στην ιστορία της Σκήτης των Καυσοκαλυβίων.
Σε όλα αυτά τα έργα διαθέτουμε χρήματα, ματώσαμε οικονομικά και θα συνεχίζουμε να λειτουργούμε έτσι δημιουργώντας για το καλό της πατρίδας και του ελληνισμού. Τίποτα προς ιδίον όφελος!
Η πραγμάτωση των έργων στα Καυσοκαλύβια μέχρι την ολοκλήρωση της θητείας μου ως Δικαίος της Σκήτης, είναι η εγγύηση για εκείνα που υποσχεθήκαμε στη Μονή και ότι υπάρχει η δυνατότητα να πραγματοποιηθούν όλα.
Πολλοί άνθρωποι για αυτό το έργο βοήθησαν και βοηθούν, εκτός ελαχίστων αφελών που πίστεψαν ότι μη συνδράμοντας θα μας εμποδίσουν με αυτόν τον τρόπο. Συνεχίζουμε μόνοι μας παρά τα εμπόδια!
Αποκαλύφθηκαν και οι άνθρωποι, γνωστοί και άγνωστοι που ισχυρίζονται ότι αγαπούν τον Άγιον Πορφύριο, τη Σκήτη, το Άγιον Όρος.
Παράλληλα και πάλι με ιδιωτική χρηματοδότηση, αξιοποιούμε ένα κτήμα στα Τρίκαλα (γενέτειρά μου) με σκοπό να δημιουργηθεί ένα σύγχρονο Βυζαντινό Κέντρο Πολιτισμού για την πνευματική ενίσχυση των ανθρώπων αλλά και την ανάδειξη του μοναδικού στην ιστορία Βυζαντινού πολιτισμού.
Κάποιοι έσπευσαν να με κατηγορήσουν κάποτε ότι επιθυμώ να πάω στο Μήλεσι της Μαλακάσας για να καρπωθώ χρήματα. Όμως οι πράξεις μου φανερώνουν το αντίθετο. «ἀπὸ τῶν καρπῶν αὐτῶν ἐπιγνώσεσθε αὐτούς» (Ματθ. 7,16).
Από όσα μέρη ο Θεός με αξίωσε να περάσω προσπάθησα για το καλύτερο και διέθεσα δικούς μου οικονομικούς πόρους, ακόμη και κάποιων πνευματικών μου παιδιών, που πρόθυμα με βοηθούν.
Από τον Άγιο Προκόπιο στα Τρίκαλα, τη Μονή Γενεσίου Θεοτόκου Κατουσίου Καρδίτσας, το Κυριακό στα Καυσοκαλύβια και το κτήμα στη γενέτειρά μου, σε όλα καταθέσαμε με αγάπη ότι είχαμε και χωρίς να λάβουμε.
Δεν το επιθυμώ να λάβω για όσα δίνω, δεν είμαι δεμένος με τα πρόσκαιρα και γήινα.
To 2005 ο Μακαριστός Αρχιεπίσκοπος Χριστόδουλος είχε πει σε κάποιο έμπιστό μου πρόσωπο αναφερόμενος στη Μεταμόρφωση του Σωτήρος στο Μήλεσι Αττικής: «Όταν πάει ο π. Γεώργιος εκεί, όσο θα ζει θα δημιουργεί και έχει να κάνει πολλά πράγματα εκεί. Είναι ικανός».
Δεν θα μιλήσω για το εαυτό μου να πω αν είμαι ικανός ή όχι. Υπάρχει όμως η θέληση και η αποφασιστικότητα να προσφέρω όπου μπορώ.
Δυστυχώς όμως αυτή την αποφασιστικότητα φθονούν κάποιοι, οι οποίοι έφτασαν σε σημείο να προσπαθήσουν να με εκδιώξουν από τα Καυσοκαλύβια, αλλά ο Θεός έβαλε κι εκεί το χέρι Του φανερά.
Εκείνοι που επιχείρησαν να με εκδιώξουν από το σπίτι μου, έπεσαν στον ίδιο λάκκο που έσκαψαν, όπως μας λέει και η Αγία Γραφή.
Γιατί ήθελαν να με διώξουν κάποιοι; Για να μη γίνει έργο, αλλά το έργο γίνεται, προχωρά και μέχρι να φύγω θα έχει ολοκληρωθεί.
Όπως προανέφερα, όπου με αξίωσε ο Θεός να ζήσω, έδωσα ότι είχα και όλα όσα δημιούργησα, τα άφησα πίσω για να τα βρουν οι επόμενοι έτοιμα και ολοκληρωμένα.
Ο μακαριστός Αυγουστίνος Καντιώτης είχε πει για τον Άγιο Πορφύριο: «Και μόνον ότι ο Πορφύριος κατάφερε στο τέλος της ζωής του να επιστρέψει στην πνευματική του γενέτειρα και να κοιμηθεί και να ταφεί σε έναν απλό και απέριττο τάφο, αυτό και μόνο δηλώνει την αγιοσύνη του».
Ο Άγιος Πορφύριος κατηγορήθηκε από κάποιους ανθρώπους ότι εγκατέλειψε τη Σκήτη του και δεν τον αναγνώριζαν ως Αγιορείτη.
Το γεροντικό μας λέει ότι το να επιστρέψει ένας μοναχός πίσω στη Σκήτη του είναι φύση αδύνατον. Εάν επιστρέψει είναι πραγματικά Άγιος. Αυτός ήταν ο Άγιος Πορφύριος.
Ο μοναχός που θα βγει από το Άγιον Όρος με ανυπακοή, δε θα επιστρέψει ποτέ, γιατί έδωσε μεγάλο δικαίωμα.
Με τη σειρά μου όμως με υπακοή βγήκα από το Άγιον Όρος για να ταράξω τα λιμνάζοντα ύδατα, επιτελώντας ένα εθνικής σημασίας έργο που είναι γνωστό στο πανελλήνιο, αλλά και εκτός Ελλάδος.
Η επιβεβαίωση για αυτή την προσπάθεια ήταν τα λόγια του Αγίου Παϊσίου: «Στα θέματα της Πατρίδος δεν ήθελε οι Χριστιανοί να είναι αδιάφοροι. Πολύ λυπόταν που έβλεπε πνευματικούς ανθρώπους να επιζητούν να βολευθούν οι ίδιοι και να μην ενδιαφέρονται για την Πατρίδα». (Κείμενο ΥΠΕΡ ΤΟΥ ΓΕΝΟΥΣ ΚΑΙ ΤΗΣ ΠΑΤΡΙΔΟΣ).
Σε αυτή την προσπάθεια όσοι συμμετέχουμε, δώσαμε ότι είχαμε και δεν είχαμε!
Το 2011 επέστρεψα στο Άγιον Όρος καθ' υπόδειξη και κατ’ εντολή των Πατέρων, αποδεικνύοντας σε όλους ότι δε βγήκα από το Άγιον Όρος με ανυπακοή, γιατί επέστρεψα με υπακοή. Παραιτήθηκα της μισθοδοσίας μου από το ελληνικό κράτος, όταν σήμερα όλοι κόπτονται για τη μισθοδοσία των κληρικών.
Γνωρίζοντας όσο ελάχιστοι μοναχοί το πώς είναι να γυρίζεις στο Άγιο Όρος από τον κόσμο, σας λέγω ότι το λιγότερο είναι η παραίτηση από τη μισθοδοσία, και το σημαντικότερο είναι το πνευματικό κομμάτι διότι πλέον έγινα ελεύθερος από πολλά προβλήματα.
Το διάστημα αυτό της παραμονής μου στα Καυσοκαλύβια, το έργο για τον Ελληνισμό, την προβολή του Πρώτου Κυβερνήτη της Ελλάδος Ιωάννη Καποδίστρια, την πνευματική και πολιτική αφύπνιση των Ελλήνων, όπως επιτακτικά ζητούσε και ο Άγιος Παΐσιος, γιγαντώθηκε.
Ο Ιωάννης Καποδίστριας έγινε γνωστός στα πέρατα της Οικουμένης μέσα από το έργο «Ιωάννης Καποδίστριας ο Άγιος της πολιτικής».
Λαός, στρατός και κλήρος γνώρισαν τους καρπούς του δένδρου του οποίου οι Άγιοι εφύτευσαν και εμείς ποτίσαμε και πλέον καρποφορεί. Έργο που αγκαλιάστηκε σε Ανατολή και Δύση.
Επιμεληθήκαμε την δημιουργία ενός συλλεκτικού Ελληνοαμερικανικού λευκώματος για την προβολή του Ελληνισμού στην Αμερική μέσα από Αμερικανούς και Έλληνες ανθρώπους των τεχνών, γραμμάτων και αθλητισμού.
Το έργο παραδόθηκε στον Πρόεδρο των Η.Π.Α. Ντόναλντ Τραμπ μέσα από το State Department, ενώ παράλληλα ταξιδεύει και σε Έλληνες Ομογενείς της Διασποράς.
Προσφάτως και η Ισραηλίτικη Κοινότητα της Ελλάδος παρέλαβε και αγκάλιασε αυτό το έργο δια του εκπροσώπου της κ. Δαυίδ Σαλτιέλ, Προέδρου του Κ.Ι.Σ. Ελλάδος, κατά τη διάρκεια εκδηλώσεων που συνδιοργάνωσε ο Δήμος Τρικκαίων με την Ισραηλίτικη Κοινότητα Τρικάλων, με σκοπό την ανάδειξη της ιστορικής κληρονομιάς του ελληνικού εβραϊσμού και την απότιση φόρου τιμής στα θύματα του Ολοκαυτώματος.
Ο λόγος που παραδώσαμε το έργο και στην Ισραηλίτικη Κοινότητα είναι διττός.
Αφενός γιατί ο τ. Πρόεδρος του Ισραήλ κ. Σίμον Πέρες (στον οποίο υπάρχει αφιέρωμα στο λεύκωμα), του οποίου ο πατέρας είχε σωθεί από Έλληνες μοναχούς, είχε αναφέρει κατά τη διάρκεια επισκέψεώς του στην Ελλάδα ότι:
- «Έχουμε γάμο μεταξύ Ελλάδος και Ισραήλ. Εσείς είχατε τους φιλοσόφους και εμείς τους προφήτες»
Αφετέρου ας θυμηθούμε τα λόγια του Αγίου Παϊσίου που έλεγε στο πνεύμα του Αποστόλου Παύλου, ότι «αργότερα οι Εβραίοι θα γίνουν οι καλύτεροι φίλοι μας» - («καὶ οὕτω πᾶς Ἰσραὴλ σωθήσεται» Ρωμ. 11,26)
Επίσης, Έλληνας εκπρόσωπος στο Στρασβούργο πρότεινε να χρηματοδοτήσει την έκδοση και να αποτελέσει το επίσημο δώρο της Ελλάδος προς τους Αμερικανούς επισκέπτες του Στρασβούργου.
Θα ήταν παράλειψη να μην αναφέρω ότι το έργο γνωστοποιήθηκε στο Δήμαρχο Τρικκαίων κ. Παπαστεργίου και θα αποτελέσει, ύστερα από επιθυμία του Υπουργείου Εξωτερικών, το επίσημο δώρο μας προς τους Αμερικανούς που θα παραστούν στον εορτασμό των 60 ετών Ελληνοαμερικανικών σχέσεων (1959-2019) μεταξύ των πόλεων Τρικάλων και Τουσόν (Texas, USA).
Προς τιμήν της αδελφοποίησης των δύο πόλεων τη δεκαετία του 50, ονομάστηκε η κεντρική πλατεία Τρικάλων σε πλατεία Αμερικανών.
Για το έργο που πραγματοποιούμε εκτός Ελλάδος, σε σχέση τις ΗΠΑ και το Ισραήλ, έχει ενημερωθεί πλήρως ο Οικουμενικός Πατριάρχης κ. Βαρθολομαίος, ο οποίος με τον τρόπο του έδειξε την εκτίμησή του.
Ο Μητροπολίτης Γερμανίας κ. Αυγουστίνος και άλλοι Μητροπολίτες εντός και εκτός Ελλάδος μας έχουν συγχαρεί για το έργο και τη συνολική προσπάθειά μας. Αυτό μας δίδει ελπίδα αλλά και μεγάλη ευθύνη, έχοντας αποκτήσει μια μεγάλη δυναμική κι εκτός Ελλάδος.
Σήμερα με αξίωσε ο Θεός να γράφω αυτά τα λόγια ως Δικαίος της Σκήτης των Καυσοκαλυβίων.
Κλείνοντας ενθυμούμαι ότι ο Άγιος Πορφύριος, από δόκιμο ακόμα, με είχε ρωτήσει που μου αρέσει περισσότερο, στα Καυσοκαλύβια ή στο Μήλεσι.
Φυσικά και μου άρεσε στα Καυσοκαλύβια. Μου είπε ότι «στα Καυσοκαλύβια έχει ησυχία, ενώ εδώ φασαρία» (εννοώντας το Μήλεσι).
Με πολύ θυμό μου είπε να κάνω υπακοή και να κατέβω κάτω. Τότε αδυνατούσα να κατανοήσω τους λόγους του. Σήμερα τους αντιλαμβάνομαι.
Από τη μία είχε οργή και θυμό για την κατάντια αυτού του χώρου, και από την άλλη ο τρόπος που μου μίλησε, με αυστηρότητα, αποκαλύπτει ότι ήξερε πως θα έχω αντίδραση για αυτούς τους ανθρώπους.
Ιδιαίτερα, όμως, μου μίλησε με αυτό τον τρόπο γιατί αγαπώ περισσότερο την ησυχία και την έρημο των Καυσοκαλυβίων, παρά τη φασαρία των ανόητων ανθρώπων.
Αν και ίδιος, και το ομολογώ δημόσια, με όρισε να αναλάβω το Μοναστήρι του στο Μήλεσι, ποτέ δεν το επεδίωξα.
Αλλά ακόμη και αν δεν το επεδίωξα, οι συκοφαντίες στο πρόσωπό μου περί αιρετικού, οικουμενιστή, πλανημένου ή ότι δεν είμαι πνευματικό παιδί του Αγίου Πορφυρίου, συνέχισαν να υφίστανται.
Όποιος επιθυμεί μπορεί επώνυμα να αντικρούσει όσα λέγω. «Εἰπόντες· δήσωμεν τὸν δίκαιον, ὅτι δύσχρηστος ἡμῖν ἐστι·» αναφέρει ο Προφήτης Ησαΐας τον οποίο ο Άγιος Πορφύριος μας προέτρεπε να μελετούμε και σήμερα καταλαβαίνω το γιατί.
Πέρυσι την Κυριακή των Αγίων Πάντων ξεκινώντας της Θεία Λειτουργία με τα λόγια «Ευλογημένη η Βασιλεία…» έκανα μια προσευχή κλαίγοντας.
«Θεέ μου, θέλω να «ξεβρωμίσει» όλος ο τόπος. Εάν είμαι εγώ εμπόδιο στο Σχέδιό Σου, να ξεκινήσεις πρώτα από εμένα και μετά από την παρέα μου».
Την ίδια Κυριακή του επόμενου έτους ο Θεός έδειξε ποιοί είναι το εμπόδιο και άρχισε να απομακρύνει τα εμπόδια.
Τα αναφέρω αυτά για να προστατευθούν πολλές ψυχές. Πρέπει επιτέλους στους Αγίους να κάνουμε υπακοή. Στον Άγιο Πορφύριο δεν έκαναν ποτέ υπακοή.
Για αυτό μου είπε:
- «Θεόδωρε, δεν ακούν πλέον οι άνθρωποι. Είναι να παίρνουμε τις σπηλιές και τα βουνά και να κλαίμε για να σώσει ο Θεός τον κόσμο».
Έχοντας πάντα στο νου αυτά τα λόγια του Αγίου Πορφυρίου, αποφάσισα ότι προτιμώ με χαρά να πηγαίνω εκεί που με προέτρεψε ο Άγιος Πορφύριος. Στο σπήλαιο του Αγίου Νήφωνος. Εκεί να ησυχάζω και να παρακαλάω το Θεό κλαίγοντας για τη σωτηρία του κόσμου.
Διότι όλος ο κόσμος έχει πλανηθεί, κατ' ομολογία του Αγίου Πορφυρίου που είπε «θα τα φέρει έτσι ο Θεός τα πράγματα που θα δουν οι άνθρωποι το χάος ολοζώντανο μπροστά τους και θα πούνε όλοι πίσω όλοι πίσω, πλανηθήκαμε».
Όσο για το τέλος της ζωής του, δε θα επιθυμούσα ακόμη να πω περισσότερα, παρά μόνο ότι έβγαλε τις τελευταίες μέρες μια κραυγή:
- «Με σαμποτάρουν όλοι, κανείς δε μου λέει την αλήθεια. Όλοι εκμεταλλεύονται το όνομά μου. Ακόμη και αυτός... Με πέθαναν οι γυναίκες».
Όλοι κόπτονται και γιορτάζουν τον Άγιο Πορφύριο και τον τιμούν με λειτουργίες και αγρυπνίες, εντός και εκτός Ελλάδος.
Όμως οφείλουν να γνωρίζουν ένα πράγμα. Ότι τον τιμούν μονάχα όσοι τον μιμούνται και έχουν ματώσει γι αυτόν. Τιμή Αγίου, μίμηση Αγίου.
Είναι εύκολο να γιορτάζεις έναν Άγιο και δεν έχει κόστος, αλλά το να ακολουθείς τα βήματά του είναι μαρτύριο.
«Είναι πολύ δύσκολο να ζεις κοντά σε έναν Άγιο», έλεγε ο Άγιος Πορφύριος.
Και εγώ μέχρι σήμερα ζω μαρτυρικά μαζί του. Όλοι οι άλλοι είναι για φιέστες. Όλοι χρησιμοποιούν το όνομά του, αλλά στην εορτή του στις 2 Δεκεμβρίου και στην εορτή του κελλιού του, του Αγίου Γεωργίου, κανείς από τα χιλιάδες πνευματικοπαίδια του δεν τον τιμά με την παρουσία του.
Από το 2013 και την αγιοκατάταξή του, οι μοναδικοί κοσμικοί που τιμούν τον Άγιο εδώ στην πνευματική του γενέτειρα τα Καυσοκαλύβια, είναι τα πνευματικά μου παιδιά.
Γι’ αυτό ο Άγιος Πορφύριος είναι τόσο μεγάλος Άγιος. Διότι τον ταπεινώνουν ακόμη και μετά θάνατον.
Ολοκληρώνοντας θα αναφέρω δύο λόγια του Αγίου Πορφυρίου, όταν κάποιος του μίλησε για έναν καλό και ήσυχο επισκέπτη που είχε έρθει να δει τον γέροντα:
- «Τι πάει να πει, ότι όποιος είναι καλός και ήσυχος, είναι και στην Αλήθεια;»
Το να ζεις στην αλήθεια κατά τον Πορφύριο, ισούται με σταυρικό θάνατο. Ας θυμηθούμε λίγο πριν τη σταύρωση τι ρώτησε ο Πιλάτος το Χριστό:
- «Ποιός είσαι;»
- «Η Αλήθεια».
- «Και τι εστί αλήθεια;»
ΥΣ: Επιβεβαιώνοντας όσα περί αλήθειας προανέφερα, εντολή του Αγίου Πορφυρίου ήταν να μην τον φωτογραφήσει κανείς τους τελευταίους δύο μήνες.
Υπάρχει μόνο μία φωτογραφία που απεικονίζει τον Άγιο στη λιτή, από την εξόδιο ακολουθία που έγινε στο Κυριακό της Σκήτης.
Η φωτογραφία τραβήχτηκε από τον π. Μάξιμο, χωρίς ο ίδιος να γνωρίζει την εντολή του γέροντα, θεωρώ ότι έγινε κατ’ οικονομία Θεού, να υπάρχει έτσι ένα ιστορικό ντοκουμέντο της κοιμήσεως του Αγίου Πορφυρίου.
Όμως κάποιοι είχαν το θράσος να κυκλοφορήσουν στις ημέρες μας, ένα βιβλίο για τον Άγιο Πορφύριο με φωτογραφία του, και ότι αυτή τραβήχτηκε τέσσερις ημέρες προ της κοιμήσεώς του με το δεξί του χέρι του σε στάση ευλογίας.
Μάλιστα άνθρωποι του μοναστηριού στο Μήλεσι δίνουν και συνεντεύξεις στο βιβλίο ενισχύοντας τον λανθασμένο δρόμο που έχουν πάρει.
Περίμενα μέχρι σήμερα, έστω και ένας από το περιβάλλον του γέροντα, να υπερασπιστεί αυτή τη μικρή ή μεγάλη παρακαταθήκη του γέροντα, που έλεγε:
- «Δεν θέλω να με βάλετε στις φωτογραφίες αλλά στις καρδιές σας»
Η αλήθεια είναι ότι αυτή η φωτογραφία τραβήχτηκε στο Μήλεσι, όταν ο γέροντας ήταν εκεί τα πρώτα χρόνια. Μου την παρέδωσε το 2005 ένας πολιτικός μηχανικός Π.Γ. ο οποίος την τράβηξε, με τον γέροντα να κρατά ένα ανεμιστηράκι στα χέρια του, ξαπλωμένος στο κρεβατάκι του, με την εικονίτσα του Αγίου Νεκταρίου στο πίσω μέρος.
Η φωτογραφία αυτή, (η οποία στο βιβλίο είναι κομμένη) την οποία παρέδωσα ως δώρο στον Οικουμενικό Πατριάρχη, από μόνη της επαληθεύει γιατί κάποιοι κατ’ επιλογήν τους είναι μακρυά από την αλήθεια, γιατί όπως ισχυρίζονται οι αρχές τους δεν συνάδουν με τις αρχές μου.
Φυσικά και δεν συνάδουν οι αρχές μου με τις δικές τους και φυσικά όλη η ανωτέρω παρέμβασή μου, γίνεται διότι τελικά κανείς από το περιβάλλον του Αγίου δεν θέλησε να υπερασπιστεί την ΑΛΗΘΕΙΑ την οποία ο γέροντας αγάπησε ολάκερη τη ζωή του.
Η επίμαχη φωτογραφία του Αγίου, που δεν έχει καμία σχέση με αυτό που γράφουν.
Πηγή: romfea.gr
