Στο ίδιο έργο και στο ίδιο δέντρο.

Γράφει ο Κωστούλας Βασίλειος

Eν αναμονή μιας επίσημης χρεοκοπίας με τη βούλα της Ευρωπαϊκής Ένωσης  αυτό το φθινόπωρο ίσως και αρκετά νωρίτερα από όσο υπολογίζουμε, γιατί κοιτώντας την πραγματική οικονομία τα νούμερα για τον απλό πολίτη και μέσο οικογενειάρχη δεν βγαίνουν από καιρό, το κοστούμι της εφορίας και οι εκκαθαριστικοί λογαριασμοί της ΔΕΗ για αυτό το καλοκαίρι αποτελούν τελειωτικό χτύπημα στους οικογενειακούς προϋπολογισμούς που εκτροχιάστηκαν ήδη.

Η απόφαση για έναρξη των 7 δόσεων αποπληρωμής της οφειλής στην Εφορία από τέλος Αυγούστου με την έναρξη της σχολικής χρονιάς και για κάποιες περιοχές της Β.Ελλάδας έναρξη και της περιόδου θερμάνσεως, δημιουργεί τις προϋποθέσεις για οριστική απώλεια ελέγχου της πραγματικής οικονομίας που είναι ήδη σε φάση χρεοκοπίας. Αν συνυπολογιστούν και οι οφειλές της πλειοψηφίας του ελληνικού λαού προς τράπεζες και λοιπές υποχρεώσεις μιλάμε για εν δυνάμει ουσιαστική χρεοκοπία, ακόμα και αν γίνει στάση πληρωμών πχ πολιτών προς τις τράπεζες. Και πάλι τα νούμερα δεν βγαίνουν.

Στην ουσία δανείζεις σε κάποιον που ούτως ή άλλως δεν μπορεί να πληρώσει και το γνωρίζεις. Και αφού υποθηκεύεις ότι μπορείς μετά τον οδηγείς σε πτώχευση τουλάχιστον να πάρεις τις υποθήκες. Και ο δανειζόμενος παρακαλά για μια χάρη, μια παράταση, η οποία ποτέ δεν θα του γίνει. Σας θυμίζει τίποτα αυτό;

Η ελληνική κυβέρνηση επεξεργάζεται σχέδιο επιμήκυνσης για τη δημοσιονομική μας προσαρμογή, που στην παρούσα φάση και δεν γίνεται δεκτό από την ΕΕ αλλά και περισσότερο μοιάζει σαν παυσίπονο στον ετοιμοθάνατο. Και κάτι κουβέντες ότι « είναι δύσκολος ο δρόμος, στο τέλος θα έρθει και η ανάπτυξη, ο δρόμος της θυσίας, στο βάθος υπάρχει ελπίδα κλπ» είναι κουβέντες προς νήπια  ή προς χαμηλού επιπέδου μορφώσεως, γιατί πλέον και ο τελευταίος καταλαβαίνει ότι δεν βγαίνει με τίποτα ο λογαριασμός. Γιατί λέγανε παλιότερα ότι με τέτοια μέτρα θα βγούμε από την κρίση αλλά θα «πεθάνουν» τον κοσμάκη πρώτα. Τώρα και πεθαίνει ο κοσμάκης και βρισκόμαστε ίσως στην δυσκολότερη φάση  μετά τον 2^ο παγκόσμιο πόλεμο.

Τελικά όλοι οι πολιτικοί  μιλάνε για την επιβίωση αυτού του οικονομικού μορφώματος είτε λέγεται ΕΕ είτε εθνικές οικονομίες, αλλά για ποια επιβίωση. Χωρίς τους πολίτες; Ή θέλουν κάποιοι ανθρώπους μέσα σε ανέχεια που θα μπορούν να ακολουθούν, μη έχοντας άλλη επιλογή, τις πολιτικές των αχυράνθρωπων, που έχουν διορισθεί από τα μεγαλύτερα συμφέροντα παγκοσμίως. 

Γιατί για πολιτικούς-ηγέτες πλέον δεν μιλάμε. Γιατί ο ηγέτης θα χαράξει και μια πολιτική της επιλογής του με βάση το εθνικό συμφέρον. Εδώ μιλάμε για πολιτικούς, άβουλα όντα της ευρωπαϊκής ένωσης, που εξαθλιώνοντας τους πολίτες μέσα από τη φτώχια και την ανεργία, νομίζουν ότι επιτελούν σωτήριο έργο.

Δύο πράγματα συμβαίνουν. Ή πρέπει να είσαι υπερβολικά ηλίθιος ή πανέξυπνος. Δεν υπάρχει μέση κατάσταση. Δηλαδή ή σε έχουν πείσει ότι εκτελείς σωτήριο έργο για τη χώρα σου (αυτό απευθύνεται προς όλους τους ευρωπαίους πολιτικούς ηγέτες) και δεν βλέπεις ότι εκτελείς τους συγκατοίκους σου ή είσαι πολύ έξυπνος και καλός ηθοποιός και με δραματικούς τόνους λες πως δέν υπάρχει άλλη λύση πέρα από την βαθειά λιτότητα γιατί δεν βγαίνει και δεν μπορεί  να πληρώσει το κράτος.

Τα κράτος που δεν εισέπραξε τίποτα από τις πρώτες σε κερδοφορία επιχειρήσεις παγκοσμίως. Τις τράπεζες. Αυτές όμως, όσο και να μας ενοχλεί κάνουν τέλεια τη δουλειά τους γιατί είναι επιχειρήσεις. Και μια επιχείρηση έχει ως σκοπό την κερδοφορία. Το θέμα είναι όμως ότι αυτή η κερδοφορία έγινε τόσο πανίσχυρη που αντικατέστησε τους πολιτικούς ηγέτες παγκοσμίως με καλά αμοιβόμενους υπαλλήλους. Και αυτό φαίνεται καλά από την σταδιοδρομία που ακολουθούν πολλοί πολιτικοί μετά την «συνταξιοδότησή» τους.Αντί να έχουμε μέγιστους διπλωμάτες πολιτικούς, έχουμε υπαλλήλους διπλωμένους σε μια κόλλα με τις αποφάσεις των Βρυξελλών. Καμία πυγμή, καμιά διπλωματική αποστολή να εκμεταλλεύεται γα τεράστια χαρτιά της γεωπολιτικής μας παρουσίας και εν δυνάμει ενεργειακής παρουσίας στην Αν. Μεσόγειο, κανένα ανάστημα να πει στοπ στην διαπόμπευση της κοιτίδας της δημοκρατικής σκέψης. Ως εδώ τα παιχνίδια στην πλάτη της Ελλάδας. Αλλά για να αποδείξεις ότι έχεις γερά διαπραγματευτικά χαρτιά και ότι είσαι μέγιστος διπλωματικός παίκτης στην περιοχή , πρέπει να το πιστέψεις πρώτα εσύ ο ίδιος, να έχεις την πεποίθηση ότι το ανάστημά σου είναι αυτό που βλέπεις στις πραγματικές δυνατότητές σου.

Βρισκόμαστε σε μια εποχή λοιπόν που όλα τα αναστήματα εξουσίας φαίνονται πάνω κάτω τα ίδια. Και δεν είναι μόνο τα πολιτικά αναστήματα, αλλά όποιος γενικά κατέχει θέση εξουσίας.

Και από κανένα δεν διαβλέπουμε φώς στο τούνελ. Κανείς δεν έχει να προτείνει μια δυνατή λύση να χτυπηθεί το πρόβλημα στη ρίζα του.

 Είτε γιατί δεν υπάρχει όραμα σε κάτι καλύτερο, είτε γιατί είμαστε συμβιβασμένοι με το να βγάλουμε απλά την χώρα από την κρίση(λες και απλά οδηγούμε σε μποτιλιάρισμα), είτε γιατί είμαστε απλοί διαχειριστές καταστάσεων.

Η κρίση μακάρι να ήταν μόνο οικονομική. Το οικονομικό σκέλος είναι ένα κλαδί και όλοι οι ηγέτες έχουν ανέβει σε αυτό το κλαδί  και δεν βλέπουν ότι έχουν απωλέσει την μεγαλύτερη αξία στη σχέση ενός πολιτικού με το λαό του. Την ενότητα.

Και όσο βλέπω να μιλάνε όλοι για ενότητα, αυτοί που έχουν εξουσία στα χέρια τους, χωρίς κανένας τους να κάνει το παραμικρό για αυτό, τόσο σκέφτομαι ότι το κούρεμα στα κλαδιά θα είναι οδυνηρό. Και χρειάζεται παρομοίωση για να το καταλάβουμε. Αν σκεφτούμε ότι σε αυτή τη χώρα είμαστε όλοι κλαδιά του ίδιου δέντρου. Δυστυχώς όμως  όλοι σε αυτό τον τόπο-δέντρο καβάλησαν από ένα κλαδί. Όλοι θέλανε το μεγαλύτερο και κανένας δεν σκέφτηκε ότι στην ουσία όλοι βρίσκονται στα κλαδιά του ίδιου δέντρου και πρέπει για ένα κοινό σκοπό να βοηθήσουν το δέντρο. Θα πρέπει να κατανοήσουμε ότι στο δέντρο αν αρχίζουν και αρρωσταίνουν και σαπίζουν τα κλαδιά του σαπίζει και το ίδιο και ο κορμός του  και το κόψιμό του στο τέλος είναι αναπόφευκτο. Θα πρέπει να ελπίζουμε ότι στη ρίζα του θα έχει φυτρώσει ένα μικρό βλαστάρι. Από το ίδιο το δέντρο μεν, χωρίς την αρρώστια δε.

Η παρομοίωση είναι σημειολογική για τα αναστήματα των ηγετών. Γιατί όπως προαναφέραμε ότι λύση δεν διαβλέπουμε όταν πάνω κάτω όλα τα αναστήματα είναι τα ίδια κλαδιά. Όταν το δέντρο κοπεί θα φανεί και το παραμικρό βλαστάρι κάτω του.

Λύση δηλαδή δεν θα βρούμε σε ένα υπάρχον σύστημα εξουσίας γιατί έχει αποτύχει πολλάκις, έχει απωλέσει αξίες, όραμα, ηθική και πνεύμα από μέσα του.

Λύση θα βρούμε όταν βρούμε ανθρώπους με αυτές τις αξίες και κατά ίσως το σπουδαιότερο πρότυπο πολιτικού ανδρός με βαθειά πίστη μέσα του στο Θεό. Τον Ιωάννη Καποδίστρια. Της ίδιας σημασίας και αναγκαιότητας είναι μια τέτοια παρουσία στις ημέρες μας, με τις ημέρες του 1829. Όταν μέσα από την εξαθλίωση και τον αφανισμό, φύτρωσε ένα βλαστάρι και κράτησε την Ελλάδα ζωντανή έστω και για τα πρώτα 3 χρόνια, αφού τόσο του «επέτρεψαν» να ζήσει.

Θα πεί κάποιος πως θα βγει άνθρωπος με τις αξίες αυτές; 

ή 

Γιατί καταλήγεις πάλι στον Καποδίστρια. Δεν υπάρχουν άλλα παραδείγματα;

Σαφώς και υπάρχουν άξιοι πολιτικοί στο παρελθόν, αλλά τόσο τρανταχτό παράδειγμα ώστε να πετυχαίνει κάποιος το ακατόρθωτο, το ανήκουστο με τόσο οφθαλμοφανή τη Θεία Πρόνοια σε τόσο σύντομο χρονικό διάστημα και με τις ίδιες προϋποθέσεις και καταστάσεις, δεν υπάρχει. Τόσο συμπτωματικές μέχρι απορίας μην βλέπουμε τη συνέχεια του ίδιου έργου. Μη σκαλίζουμε την ίδια στάχτη με τα αποκαϊδια του 1829 φαίνεται ως πιο πιθανό.

Υπάρχει τελικά ελπίδα να σκαλίσουμε τις στάχτες και να βρούμε αναμμένο κάρβουνο μέσα;

Τελικά βλέπουμε το ίδιο έργο ανεβασμένοι στο ίδιο δέντρο;

Γιατί τι διαφορετικό υπάρχει από τότε; Από τις ξένες δυνάμεις, τα δάνεια, τις γεωπολιτικές ανακατατάξεις στην περιοχή, τα ντόπια και ξένα συμφέροντα, την ανέχεια, την ακυβερνησία; Σαν να μην πέρασε μια μέρα. Όμως οι Έλληνες τότε βρήκαν τη λύση.

Θα πρέπει να μελετήσουμε την ιστορία που δεν την διαβάζουμε όσο θα έπρεπε ή μάλλον δεν παραδειγματιζόμαστε τόσο όσο θα έπρεπε.

Μέσα σε χάος, ερείπια του πολέμου και ανέχεια των Ελλήνων μια Εθνοσυνέλευση κάλεσε τον Καποδίστρια.Οι πολλοί δεν τον ήξεραν. Όχι σαν φυσική παρουσία, έτσι όλοι τον γνώριζαν. Αλλά δεν γνώριζαν πόσο μεγάλο έργο είχε επιτελέσει πανευρωπαϊκά. Το γνώριζαν εκείνοι που έπρεπε όμως και τη σπουδαιότητα και αναγκαιότητα της προσωπικότητάς του.

 Καμιά φορά η ιστορία επαναλαμβάνεται…