"Νέος Ισραήλ και νέα έξοδος" (αναδημοσίευση)

Γράφει ο Κωστούλας Βασίλειος

Σήμερα που η εκκλησία μας τιμά τον Θεόπτη και Προφήτη Μωυσή λαμβάνει χώρα πριν περίπου  3400 χρόνια μια συγκλονιστική ιστορία στην έρημο μεταξύ Αιγύπτου και Ισραήλ, που ξεκινά με την επιλογή του Μωυσή από τον Θεό για να οδηγήσει τον αγαπητό Του λαό από τα δεσμά των Φαραώ στη γη της επαγγελίας και συνεχίζεται με την  τεσσαρακονταετή πορεία των Ισραηλιτών μέσα στην έρημο. Μια πορεία που έχει τεράστια σημειολογική σημασία για την ανθρωπότητα καθώς ενώ ήταν μόλις 3-4 μηνών, τελικά διήρκησε σαράντα χρόνια. Γιατί όμως κράτησε τόσο πολύ και γιατί αυτό έχει αντιστοιχία με το σήμερα και την ταλαιπωρία που υφίσταται ο « νέος Ισραήλ» κατά τον Γέροντα Παϊσιο, την Ελλάδα.

Ο Θεός επέλεξε για αυτή την τεράστια αποστολή τον πιο ταπεινό και μη υπολογίσιμο άνθρωπο, εκείνον που φαινομενικά δεν μπορούσε να ηγηθεί όχι μόνο λόγω ηγετικής φυσιογνωμίας αλλά και εξαιτίας της βραδυγλωσσίας και ισχνοφωνίας που τον διακατείχε. Ο Θεός όμως είχε επιλέξει όχι με βάση την ρητορική ικανότητα ή τις ηγετικές ικανότητες αλλά την ταπεινότητα και πραότητα του Μωυσή και τη θέληση να υπηρετήσει αυτό το θεϊκό σχέδιο. Στο κεφάλαιο 4 της Εξόδου στο όραμα με την καιόμενη βάτο ο Μωυσής που λόγω ταπεινότητας αρνείται δις αυτή την αποστολή, μετά αναλαμβάνει να σηκώσει το φορτίο γιατί ο Θεός τον διαβεβαιώνει ότι είναι έργο δικό Του,  και Εκείνος θα φροντίσει για τα πάντα.

ΕΞΟΔΟΣ 4

εἶπε δὲ Μωυσῆς πρὸς Κύριον· δέομαι, Κύριε, οὐχ ἱκανός εἰμι πρὸ τῆς χθές, οὐδὲ πρὸ τῆς τρίτης ἡμέρας, οὐδὲ ἀφ᾿ οὗ ἤρξω λαλεῖν τῷ θεράποντί σου· ἰσχνόφωνος καὶ βραδύγλωσσος ἐγώ εἰμι. 11 εἶπε δὲ Κύριος πρὸς Μωυσῆν· τίς ἔδωκε στόμα ἀνθρώπῳ, καὶ τίς ἐποίησε δύσκωφον καὶ κωφόν, βλέποντα καὶ τυφλόν; οὐκ ἐγὼ ὁ Θεός; 12 καὶ νῦν πορεύου, καὶ ἐγὼ ἀνοίξω τὸ στόμα σου, καὶ συμβιβάσω σε, ὃ μέλλεις λαλῆσαι. 13 καὶ εἶπε Μωυσῆς· δέομαι, Κύριε, προχείρισαι δυνάμενον ἄλλον, ὃν ἀποστελεῖς. 14 καὶ θυμωθεὶς ὀργῇ Κύριος ἐπὶ Μωυσῆν εἶπεν· οὐκ ἰδοὺ ᾿Ααρὼν ὁ ἀδελφός σου ὁ Λευΐτης; ἐπίσταμαι ὅτι λαλῶν λαλήσει αὐτός σοι· καὶ ἰδοὺ αὐτὸς ἐξελεύσεται εἰς συνάντησίν σοι καὶ ἰδών σε χαρήσεται ἐν ἑαυτῷ. 15 καὶ ἐρεῖς πρὸς αὐτὸν καὶ δώσεις τὰ ρήματά μου εἰς τὸ στόμα αὐτοῦ· καὶ ἐγὼ ἀνοίξω τὸ στόμα σου καὶ τὸ στόμα αὐτοῦ καὶ συμβιβάσω ὑμᾶς ἃ ποιήσετε. 16 καὶ αὐτός σοι λαλήσει πρὸς τὸν λαόν, καὶ αὐτὸς ἔσται σου στόμα, σὺ δὲ αὐτῷ ἔσῃ τὰ πρὸς τὸν Θεόν

 Η Θεία Πρόνοια πραγματοποιεί την ιστορική και βιβλική Έξοδο και ο περιούσιος λαός με θαυμαστά γεγονότα εξέρχεται της Αιγύπτου. Ωστόσο αυτή η πορεία που στον χάρτη φαντάζει μικρή θα διαρκέσει σαράντα χρόνια, γιατί παράλληλα με τον φυσικό δρόμο οι Ισραηλίτες θα πρέπει να διαβούν και τον πνευματικό δρόμο και να εγκαταλείψουν όλα τα πάθη και τις αμαρτίες που τους οδήγησαν αρχικά στην αιχμαλωσία και να υποταχθούν στο θέλημα του Θεού για να οδηγηθούν εκ του ασφαλούς στη γη της επαγγελίας.

Δια πυρός και σιδήρου μια μετάβαση καθαρτήρια, που δύο γενιές περίπου με αφετηρία την Αίγυπτο δεν κατόρθωσαν να δούνε  τη υποσχόμενη από τον Θεό γη. Μόνο τα παιδιά τους και τα εγγόνια τους κατόρθωσαν να μπούνε στην γη της επαγγελίας,  γιατί κατόρθωσαν και έγιναν λίγο διαφορετικοί από τους σκληρόκαρδους πατέρες τους, γιατί αναγνώρισαν την Θεία Πρόνοια σε όλο αυτό το σχέδιο, γιατί ενώ οι ίδιοι δεν είχαν δει τα θαύματα που παραχώρησε ο Θεός στους πατέρες τους στην Αίγυπτο, εν τούτοις πείστηκαν και έκαναν υπακοή στο Θείο θέλημα.

Αντίθετα αυτές οι δυο γενιές των πατέρων τους, είχαν ευεργετηθεί πολλάκις από τον Θεό, είδαν θαυμαστά γεγονότα, είχαν την ακοή όχι όμως την υπακοή. Είδαν με πόσο θαυμαστό τρόπο ο Θεός οδήγησε το λαό Του έξω από την αιχμαλωσία. Αυτό όμως δεν ήταν αρκετό για αυτούς για να ικανοποιήσουν τις δικές τους φιλοδοξίες και ματαιοδοξίες.

Στις επιστολές του Αποστόλου Παύλου προς Εβραίους δίνεται πραγματικά η αιτία της όλης αυτής δοκιμασίας των σαράντα ετών.

Η απιστία ήταν η αιτία για όσους δεν έφτασαν στον προορισμό τους.

ΠΡΟΣ ΕΒΡΑΙΟΥΣ  3

7 Διό, καθὼς λέγει τὸ Πνεῦμα τὸ ῞Αγιον· σήμερον ἐὰν τῆς φωνῆς αὐτοῦ ἀκούσητε, 8 μὴ σκληρύνητε τὰς καρδίας ὑμῶν ὡς ἐν τῷ παραπικρασμῷ, κατὰ τὴν ἡμέραν τοῦ πειρασμοῦ ἐν τῇ ἐρήμῳ, 9 οὗ ἐπείρασάν με οἱ πατέρες ὑμῶν, ἐδοκίμασάν με, καὶ εἶδον τὰ ἔργα μου τεσσαράκοντα ἔτη·
10 διὸ προσώχθισα τῇ γενεᾷ ἐκείνῃ καὶ εἶπον· ἀεὶ πλανῶνται τῇ καρδίᾳ, αὐτοὶ δὲ οὐκ ἔγνωσαν τὰς ὁδούς μου· 11 ὡς ὤμοσα ἐν τῇ ὀργῇ μου, εἰ εἰσελεύσονται εἰς τὴν κατάπαυσίν μου· 12 βλέπετε, ἀδελφοί, μή ποτε ἔσται ἔν τινι ὑμῶν καρδία πονηρὰ ἀπιστίας ἐν τῷ ἀποστῆναι ἀπὸ Θεοῦ ζῶντος.13 ᾿Αλλὰ παρακαλεῖτε ἑαυτοὺς καθ' ἑκάστην ἡμέραν ἄχρις οὗ τὸ σήμερον καλεῖται, ἵνα μὴ σκληρυνθῇ ἐξ ὑμῶν τις ἀπάτῃ τῆς ἁμαρτίας· 14 μέτοχοι γὰρ γεγόναμεν τοῦ Χριστοῦ, ἐάνπερ τὴν ἀρχὴν τῆς ὑποστάσεως μέχρι τέλους βεβαίαν κατάσχωμεν, 15 ἐν τῷ λέγεσθαι· σήμερον ἐὰν τῆς φωνῆς αὐτοῦ ἀκούσητε, μὴ σκληρύνητε τὰς καρδίας ὑμῶν ὡς ἐν τῷ παραπικρασμῷ. 16 τίνες γὰρ ἀκούσαντες παρεπίκραναν; ἀλλ' οὐ πάντες οἱ ἐξελθόντες ἐξ Αἰγύπτου διὰ Μωϋσέως;
17 τίσι δὲ προσώχθισε τεσσαράκοντα ἔτη; οὐχὶ τοῖς ἁμαρτήσασιν, ὧν τὰ κῶλα ἔπεσεν ἐν τῇ ἐρήμῳ; 18 τίσι δὲ ὤμοσε μὴ εἰσελεύσεσθαι εἰς τὴν κατάπαυσιν αὐτοῦ εἰ μὴ τοῖς ἀπειθήσασι; 19 καὶ βλέπομεν ὅτι οὐκ ἠδυνήθησαν εἰσελθεῖν δι' ἀπιστίαν.

Αυτά τα μεγάλα γεγονότα της Εξόδου υπό της Θείας Πρόνοιας και υπό της Θείας καθοδηγήσεως του Μωυσέως συμβολίζουν την διαχρονική αλλά και προσωπική  πορεία του χριστιανού προς της σωτηρία. Ο Θεός αποκαλύπτεται διαρκώς στις ζωές όλων μας και καλεί προς τη σωτηρία. Οι δικές μας επιλογές είναι αυτές που καθορίζουν το αν θα μείνουμε στην έρημο ή θα μπούμε στη γη της επαγγελίας.  Αυτό ισχύει για τον προσωπικό αγώνα του καθενός μας. Αλλά και για να το εξειδικεύσω  και παραλληλίσω με το σύγχρονο πρόβλημα της Ελλάδας, είναι οφθαλμοφανές ότι τελούμε υπό αιχμαλωσία συνεπεία της αποστασίας, της σκληροκαρδίας  μας και απιστίας από τον Θεό. Ο νέος Ισραήλ διακατέχεται από τα σύνδρομα του παλαιού Ισραήλ. Δύο γενιές από τον δεύτερο παγκόσμιο και έπειτα πέρασαν από τις συνθήκες της απόλυτης φτώχειας στην πλήρη ευδαιμονία, από τα ζωήλατα κάρα στις λιμουζίνες και στην ευμάρεια σε τόσο σύντομο χρονικό διάστημα. Ο Θεός δεν αρνείται την ευμάρεια από το λαό Του αλλά εμείς είμαστε εκείνοι που δεν δοξάσαμε τον Θεό για όσα αποκτήσαμε και δεν συμμετέχουμε στο δείπνο που διαρκώς μας καλεί.

Μας επισκέπτεται στην έρημο που βρισκόμαστε με μια κρίση υλική, πνευματικής αιτίας όμως, με σκοπό να διαλέξουμε ανάμεσα στον αφανισμό της  σύγχρονης «ερήμου» ή αν θα μπούμε στη γη της επαγγελίας. Όπως και να έχει ο δρόμος δεν είναι εύκολος γιατί περνά μέσα από έρημο. Έχει όμως προορισμό.

Η ασφαλή άφιξη προϋποθέτει να βρούμε τον Μωυσή που θα μας οδηγήσει υπό της Θείας Πρόνοιας στη δική μας έξοδο. Η ιστορία επαναλαμβάνεται αρκεί εμείς να δούμε τα μηνύματα. Σε όλη την ανθρώπινη ιστορία ο Θεός επιλέγει τους εκλεκτούς του για να εκπληρώσουν το σχέδιό Του. Από τον Νώε και τον Αβραάμ, τον Μωυσή και τους Αποστόλους, από τους Μάρτυρες και τους Αγίους.

Κάποτε οι αγιορείτες πατέρες αποκαλούσαν τον Καποδίστρια ως νέο Μωυσή λόγω της θείας αποστολής να αναστήσει ένα έθνος από τον αφανισμό. Σήμερα η Ελλάδα πρέπει αναζητήσει το νέο Μωυσή για να εξέλθει της ερήμου.

Κλείνοντας να θυμίσω αυτό που είχε αναφέρει ένας μεγάλος σύγχρονος άγιος πάνω σε αυτό το αδιέξοδο μας και την έξοδο μας από αυτό το τέλμα.  Ο Γέρων Πορφύριος

“Ἡ ἐποχή μας εἶναι σὰν τὴν ἐποχὴ τοῦ Χριστοῦ. Καὶ τότε ὁ κόσμος εἶχε φθάσει σὲ μιὰ ἄθλια κατάσταση. Ὁ Θεὸς ὅμως, μᾶς λυπήθηκε. Καὶ τώρα δὲν πρέπει ν’ ἀπελπιζόμαστε. Βλέπω μέσα ἀπὸ τὴ συμφορὰ νὰ ἐμφανίζεται κάποιος πολὺ σπουδαῖος ἄνθρωπος τοῦ Θεοῦ, ὁ ὁποῖος θὰ συνεγείρει καὶ θὰ ἑνώσει τὸν κόσμο πρὸς τὸ καλό”