Ιερ.
38,15 οὕτως εἶπε Κύριος· φωνὴ ἐν Ῥαμᾷ ἠκούσθη θρήνου καὶ κλαυθμοῦ καὶ ὀδυρμοῦ· Ῥαχὴλ ἀποκλαιομένη οὐκ ἤθελε παύσασθαι ἐπὶ τοῖς υἱοῖς αὐτῆς, ὅτι οὐκ εἰσίν.
Επτά
αιώνες μετά τον Προφήτη Ιερεμία επαληθεύεται συγκλονιστικά η προφητική του ρήση,
με τη σφαγή των 14.000 νηπίων από τον
Βασιλιά Ηρώδη, στο πρόσωπο του οποίου εκπροσωπείται το κακό της εποχής του
Χριστού, αλλά και όλων των γενεών και πριν τον ερχομό του Μεσσία αλλά και μετά.
Για αυτό το λόγο αυτή η απόλυτη πράξη φθόνου αναφέρεται 7 αιώνες πριν τον
ερχομό του Σωτήρα μέσα από τον Προφήτη Ιερεμία αλλά και στο τελευταίο βιβλίο της
Καινής Διαθήκης την Αποκάλυψη του Ευαγγελιστή Ιωάννου.
Αποκ.
12,4 καὶ ἡ οὐρὰ αὐτοῦ
σύρει τὸ τρίτον τῶν ἀστέρων τοῦ οὐρανοῦ, καὶ ἔβαλεν αὐτοὺς εἰς τὴν γῆν. καὶ ὁ
δράκων ἕστηκεν ἐνώπιον τῆς γυναικὸς τῆς μελλούσης τεκεῖν, ἵνα, ὅταν τέκῃ, τὸ
τέκνον αὐτῆς καταφάγῃ.
Γιατί
αποτελεί ένα γεγονός που περιγράφει την διαχρονική ιστορία πάλης μεταξύ στο
καλό και στο κακό, τον φθόνο του διαβόλου για τον άνθρωπο και τη σωτηρία του,
το απαρχαιωμένο μίσος του κακού προς τον Θεό.
Το γεγονός αυτό καταδεικνύει ότι
η πορεία της αλήθειας μέσα στους αιώνες της ιστορίας, δεν διάγει ειδυλλιακό και
εύκολο περίπατο αλλά κυριαρχείται από τεθλιμμένη και σταυρική οδό, γεμάτη
διωγμούς, ομολογίες μαρτύρων και αγίων εις τύπον Χριστού, μιας και το Θείο
Βρέφος γνώρισε τον διωγμό και την άρνηση από την ημέρα της γεννήσεώς του μέχρι
την σταυρική Του θυσία. Ο Ιωσήφ με τη Μαρία φεύγουν στην Αίγυπτο μαζί με τον
μικρό Χριστό διωκόμενοι και ο Ηρώδης
εκτελεί το αποτρόπαιο έγκλημα δείχνοντας έτσι την αρχή της δύσκολης πορείας όσων
ηθελημένα ακολουθήσουν τον Σωτήρα Χριστό και επίσης την αρχή μιας εποχής όπου
οι μάρτυρες και οι ομολογητές θα είναι τα νέα σφαγιασθέντα «νήπια» της Εκκλησίας του
Χριστού.
Αποκ.
14,1 Καὶ εἶδον, καὶ ἰδοὺ τὸ
ἀρνίον ἑστηκὸς ἐπὶ τὸ ὄρος Σιών, καὶ μετ᾿ αὐτοῦ ἑκατὸν τεσσαράκοντα τέσσαρες
χιλιάδες, ἔχουσαι τὸ ὄνομα αὐτοῦ καὶ τὸ ὄνομα τοῦ πατρὸς αὐτοῦ γεγραμμένον ἐπὶ
τῶν μετώπων αὐτῶν.
Ο
συμβολικός αριθμός των 14.000 νηπίων είναι κατ’εξοχήν βιβλικός και συμβολίζει
την καθολικότητα και ολοκλήρωση σε όλη την Αγία Γραφή. Τα 14.000 νήπια, οι
144.000 γεγραμμένοι και εσφραγισμένοι εις την ζωή, είναι όχι ένας απλός αριθμός
αλλά η καθολικότητα μιας κατάστασης η οποία περιγράφεται σε σημαντικά βιβλικά
γεγονότα αλλά και όχι μόνο. Θα
αναρωτηθεί κανείς, που μπορεί να δει κανείς την καθολικότητα μιας αποτρόπαιας
πράξης παρόμοιας με τη σφαγή των νηπίων υπό του Ηρώδου.
1831
χρόνια μετά τη σφαγή των 14.000 νηπίων της Βηθλεέμ, στην ευλογημένη χώρα που
λέγεται Ελλάδα και διαλέχθηκε από τον ίδιο τον Χριστό, χύνεται το αίμα ενός ανθρώπου
που έζησε «εις τύπον Χριστού». Δολοφονείται το τέκνο της Ελλάδας ο Ιωάννης
Καποδίστριας, ο οποίος μέσα από την ευλογία που έφερε από τον Χριστό, μετατρέπεται
από τέκνο σε πατέρα του Έθνους αφού η Ελλάς οφείλει την ύπαρξή της σε αυτόν τον
άνδρα που δημιούργησε τις βάσεις για την ελεύθερη Ελλάδα και αναστήλωσε την
παιδεία της, δηλαδή την απαραίτητη βάση για τη δημιουργία ενός κράτους με
ισχυρές υποδομές στη γνώση της Χριστιανικής Πίστης αλλά και της Αρχαίας
Ελληνικής Παιδείας.
Το
κακό κατορθώνει κατά παραχώρηση Θεού, να πλήξει σημειολογικά τον ευλογημένο
αυτό τόπο, στερώντας από την Ελλάδα μια τεράστια φυσιογνωμία αλλά
εξασφαλίζοντας τουλάχιστον την ύπαρξή της ως ανεξάρτητου Έθνους, αν μπορεί
βέβαια να ειπωθεί αυτό σήμερα.
Η
τραγική ειρωνεία ότι η δολοφονία του πατέρα του Έθνους, Ιωάννη Καποδίστρια, αφήνει 14.000 Ελληνόπουλα ορφανά στα σχολειά τα οποία ο ίδιος
δημιούργησε για να βγουν από εκεί Έλληνες με Χριστιανική και αρχαιοελληνική
παιδεία. Η απολυτότητα του αριθμού των 14.000 συμβολίζει το τραγικό πλήγμα που
κατάφερε το χέρι του φυσικού και ηθικού αυτουργού της δολοφονίας του Κυβερνήτη,
στη βάση και στα θεμέλια αυτού του Έθνους. Ένα πλήγμα που το πληρώνουμε ακόμα
σήμερα βαθύτατα. Η σύμπτωση που μπορεί να υποθέσει κάποιος στον αριθμό αυτό,
μόνο στην άγνοια μπορεί να αποδοθεί. Γιατί για τον Θεό δεν υπάρχουν συμπτώσεις.
Άλλωστε η λέξη «σύμπτωση» οι ίδιοι οι αρχαίοι πρόγονοί μας, μας δίδαξαν ότι την
χρησιμοποιούσαν για να περιγράψουν ένα ταυτόχρονο φυσικό γεγονός και όχι να το
επεξηγήσουν, σε αντίθεση με το πόσο λανθασμένα χρησιμοποιούμε τον όρο αυτό
σήμερα. Τα 14.000 νήπια επαναλαμβάνονται για να συλλάβουμε έστω και αργά τη
σημειολογία αυτών των γεγονότων που κάποιοι επιμένουν να βλέπουν μόνο από το
περιγραφικό πρίσμα.
Ας θυμηθούμε
τι έλεγε ο Ιωάννη Καποδίστριας για να κατανοήσουμε πόσο ορφανοί εκ του
αποτελέσματος είμαστε σήμερα.
«Tο πρώτιστον και ουσιωδέστατον
των χρεών της ελληνικής κυβερνήσεως είναι να προμηθεύσει εις το Έθνος την
διδασκαλίαν της πίστεως... ότι άνευ της επικουρίας ταύτης ούτε ο κλήρος θέλει
δυνηθεί να καταπαλαίσει τους νεωτερίζοντας περί τα τής πίστεως ούτε η νεολαία
να προφυλαχθεί από τας κενάς των απάτας»
Αλήθεια
σε εμάς όλους, λαό και κλήρο, που απευθύνονται τούτα τα λόγια του μαρτυρικού
Κυβερνήτη, δεν θα έπρεπε να γεννηθεί η απορία που βρισκόμαστε; Τι έχουμε κάνει
από όλα αυτά και ποια η προοπτική μας σήμερα;
Πριν
μερικά χρόνια πέρασε από αυτόν τον τόπο ένας ιεράρχης που συζητήθηκε όσο λίγοι,
από άλλους θετικά και από άλλους αρνητικά. Να θυμηθούμε λίγο τα λόγια του, τα
οποία απευθύνονται στην ίδια την ιεραρχία πρωτίστως και είχε
τονίσει την 27η Φλεβάρη
του 2007 στο συνέδριο για τα 50 χρόνια Ευρωπαϊκής Ένωσης «Ιωάννης Καποδίστριας και η Ευρωπαϊκή ιδέα»:
«Καταλαβαίνω
ότι σήμερα είναι πολλοί αυτοί που ακούγοντας τούτα τα λόγια του Κυβερνήτη θα
τον πυροβολούσαν κι αυτοί αμέσως! Εκείνος όμως μένει με το στεφάνι ότι
πυροβολήθηκε στην πόρτα της Εκκλησιάς, κι ότι μια από τις δολοφονικές σφαίρες
εναντίον του καρφώθηκε στο κορμί της»
Ποιο
είναι το κορμί της Εκκλησίας σήμερα αν δεν είναι η Ελλαδική Εκκλησία μετά των
ιεραρχών της; Γιατί το άγος που προκαλεί η σφαίρα βρίσκεται πάνω στην Εκκλησία;
Ο έχων νου ας εννοήσει…
Η
Ελλάδα ορφανή από τον πατέρα της και από την ιστορική της μνήμη και παιδεία
διέρχεται δια συμπληγάδων χωρίς να μπορεί να ξεπλύνει το αίμα από τη σφαγή του δικού
της παιδιού και των «νηπίων» Ελληνοπαίδων που αυτοκτονούν και πηδάνε από τα
μπαλκόνια, εξαιτίας της οικονομικής κρίσης, που στην ουσία είναι το άγος που
μένει πάνω από τους Έλληνες μέχρι τη στιγμή που θα εννοήσουμε τη σημασία της θυσίας
του Ιωάννη Καποδίστρια και θα μάθουμε να επιλέγουμε ηγέτες αγίους, γιατί μόνο
οι άγιοι κυβερνούν αληθινά τον κόσμο.
Δευτ.
18,9 Ἐὰν δὲ εἰσέλθῃς εἰς τὴν
γῆν, ἣν Κύριος ὁ Θεός σου δίδωσί σοι, οὐ μαθήσῃ ποιεῖν κατὰ τὰ βδελύγματα τῶν ἐθνῶν
ἐκείνων.
Η Ελλάς απέκτησε
την ανεξαρτησία της επί Καποδίστρια, όπως ο Ισραηλίτικος λαός επί Μωυσή. Ίσως δεν
είναι τυχαίο γιατί τότε το Άγιον Όρος αποκαλούσε τον Ιωάννη Καποδίστρια ως Θεόπεμπτον
Μωυσέα. Ο Θεός ευλόγησε τους Ισραηλίτες παραδίδοντας τους μια ευλογημένη γη με
την προειδοποίηση να μην την καταντήσουν από την αμάθεια και την άγνοιά τους, όπως
είναι τα βδελυρά έθνη.
Σήμερα
βρισκόμαστε στο ίδιο σημείο. Στην κόψη της αμάθειας και της μάθησης, μεταξύ
άγνοιας και γνώσης, στο ύστατο σημείο που οι Έλληνες οδηγούνται ως νήπια στη
σφαγή και η γνώση είναι αυτό που θα μας ελευθερώσει από τα δεσμά.
Το κλειδί είναι ο
Ιωάννη Καποδίστριας. Γιατί έζησε στα βήματα του Ευαγγελίου και στα βήματα του
Χριστού. Ο Χριστός θυσιάστηκε για το ανθρώπινο γένος για να σωθεί όλη η
ανθρωπότητα. Η θυσία του Ιωάννη Καποδίστρια μπορεί και θα σώσει την Ελλάδα.
Ο πρόεδρος του
Συλλόγου Αγίου Νέστωρα Τρικάλων
Πολυγένης
Στέφανος
