Από μικρός ο Θεόδωρος πήρε την απόφαση να γίνει μοναχός, ύστερα από τη σημαδιακή σωτηρία του από βέβαιο πνιγμό στον χείμαρρο Εβκάση! Επειδή παρών στην σωτηρία του ήταν και ο ηθικός αυτουργός, μεγαλύτερος αδελφός του Βλάσης, επηρεάστηκε κι αυτός, οπότε έγινε μεγάλος ψάλτης της βυζαντινής μουσικής. Σε ηλικία 26 χρονών εκάρη μοναχός με το όνομα Αρσένιος στη Μονή Τιμίου Προδρόμου Φλαβιανών (Ζιντζί-Ντερέ).Απέδωσε πολύ σημαντικό εθνικοθρησκευτικό έργο, ζούσε ζωή λιτή, με προσευχή και ο Θεός του χάρισε το προφητικό χάρισμα, αλλά και το θαυματουργικό. Όταν του έφερναν αρρώστους, ποτέ δεν τους εξέταζε, αφού δεν ήταν γιατρός. Αντίθετα, τους διάβαζε, και η χάρη του Θεού τους γιάτρευε. Ποτέ δεν εξέταζε αν πρόκειται για Χριστιανό ή Τούρκο. Ακόμα κα οι Τούρκοι έφερναν και τους δικούς τους αρρώστους.Στην Ελλάδα έφθασε το 1924, με την ανταλλαγή των πληθυσμών, όμως μη μπορώντας, θα 'λεγε κανείς, να ζήσει μακριά από την αγαπημένη του Καππαδοκία εξεδήμησε στις 10 Νοεμβρίου του ίδιου χρόνου στην Κέρκυρα. Από εκεί το 1958 τα λείψανα του μεταφέρθηκαν από τον μοναχό Παΐσιο (όπου τον είχε βαφτίσει ο ίδιος ο π. Αρσένιος) στην Κόνιτσα και το 1970 από τον ίδιο Αγιορείτη μοναχό στο γυναικείο μοναστήρι-ησυχαστήριο Αγίου Ιωάννου του Θεολόγου στη Σουρωτή, όπου ο Άγιος μετά τον θάνατο του έκανε πολλά θαύματα.Είναι αξιοσημείωτο αυτό που γράφει πάλι ο βιογράφος του μοναχός Παΐσιος: «Ο Πατριάρχης του Οικουμενικού θρόνου τον είχε σε ευλάβεια τον Χατζεφεντή και πολλές φορές του έγραφε να κάνει προσευχή για τον Οικουμενικό θρόνο, και ο Χατζεφεντής έκανε ολονυκτίες στην Παναγία ή στον Άγιο Χρυσόστομο»
