Ποιος θα μας σώσει από την παρακμή; Την οποία για να είμαστε ειλικρινείς,δεν τη ζούμε τώρα. Σταδιακά από τη δεκαετία του 70 έχει αρχίσει να τρώει σαν σαράκι τα θεμέλια της ελληνικής κοινωνίας. Τώρα ήρθε η στιγμή που είμαστε πολύ κοντά στη κατάρρευση. Και όχι μόνο στην οικονομική .Η χώρα έχει περάσει από πολλές κρίσεις. Πολύ χειρότερες. Πάντα με τον ένα ή τον άλλο τρόπο,κατάφερνε να βγει νικήτρια. Ακόμη και μετά την καταστροφή του 1922. Πάντα υπήρχε κάποιος ή κάποιοι να την κρατήσουν όρθια μέσα στη θύελλα.
Το χειρότερο που έχει συμβεί μ΄ αυτή εδώ τη πρωτίστως κοινωνική και οικονομική κρίση είναι το συναίσθημα που μέρα με τη μέρα ριζώνει δυστυχώς περισσότερο στη συνείδηση των πολιτών,ότι δεν υπάρχει διέξοδος,δεν υπάρχει προσωπικότητα ή προσωπικότητες που θα μπουν μπροστά και θα δώσουν το βηματισμό για την προσπάθεια έστω,εξόδου από τη κρίση. Δεν υπάρχει ελπίδα...
Μια κυβέρνηση που παραπαίει και δίνει την εντύπωση ότι έχει παραδώσει τα κλειδιά της χώρας στους ξένους δανειστές. Μια αντιπολίτευση που μπορεί να λέει ότι έχει πρόγραμμα και λύση αλλά δείχνει τρομοκρατημένη και μόνο με τη σκέψη ότι μπορεί να κληθεί να κυβερνήσει. Μια αριστερά που καταγγέλει, αλλά δεν πείθει και μια πολιτική δύναμη που κινείται στα δεξιά της δεξιάς να “χαϊδεύει” αυτιά πολιτών ελπίζοντας ότι θα παίξει ρόλο ρυθμιστή στις απρόβλεπτες εξελίξεις που έρχονται.
Η κατάσταση είναι εξαιρετικά κρίσιμη και οι μόνοι που φαίνεται να το έχουν πραγματικά αντιληφθεί είναι οι πολίτες,που μετά από χρόνια άφησαν τους καναπέδες και βγήκαν στις πλατείες,βγάζοντας ενέργεια και πάθος που καμιά πολιτική δύναμη δεν φαίνεται ικανή να την εισπράξει.
Φθάσαμε στο έσχατο σημείο γραφικότητας να συζητάμε τα ξενόφερτα σενάρια περί ...ανάληψης της εξουσίας από το στρατό. Τέτοια απόγνωση...
Η Ελλάδα μοιάζει εξαιρετικά ευάλωτη ,μέσα σ΄ ένα περιβάλλον ιδιαίτερα εχθρικό. Γιατί οι συνέπειες της οικονομικής μας κατάντιας και της αδυναμίας του πολιτικού μας συστήματος να διαχειριστεί τη κρίση με σοβαρότητα,αναπόφευκτα δημιουργούν κινδύνους για τη θέση της και τα συμφέροντά της στην περιοχή.
Έχοντας απέναντι έναν γείτονα μονίμως εχθρικό ,με ένα ηγέτη χαρισματικό που μόλις προχθές ο λαός του ανανέωσε την εμπιστοσύνη του στο πρόσωπό του, η Ελλάδα είναι σε δυσχερή θέση να αντιμετωπίσει οποιαδήποτε προσπάθεια ανακίνησης “ελληνοτουρκικών διαφορών” που στην ουσία δεν είναι τίποτα άλλο από μονομερείς διεκδικήσεις.
Δεν συζητάμε πια καν γι΄ αυτά τα θέματα. Αποτελεί...πολυτέλεια μέσα στη καθημερινή αγωνία για το “πως θα τη βγάλουμε καθαρή”. Ως γραφικοί αντιμετωπίζονται όσοι θέτουν τέτοια ζητήματα και επισημαίνουν τους κινδύνους. “Ποιος ασχολείται τώρα μ΄ αυτά”, είναι η κυρίαρχη άποψη που συνοδεύει την ανεξήγητη βεβαιότητα “ότι τίποτα δεν πρόκειται να συμβεί”. Μακάρι να είναι έτσι.
Για να είμαστε όμως απολύτως βέβαιοι θα πρέπει επιτέλους να αρχίσουμε να λειτουργούμε ως συντεταγμένο κράτος. Τώρα μέσα στη μεγάλη μπόρα πρέπει κάποιος να πιάσει το τιμόνι του σκάφους,για να βγούμε από το οικονομικό αδιέξοδο και να προλάβουμε τ΄ άλλα που πιθανόν έρχονται.
Το “πλήρωμα” είναι έτοιμο εδώ εβδομάδες. Περιμένει ένα καπετάνιο κάθε απόγευμα στις έξι στις πλατείες όλης της χώρας. Αλλά εκείνος ακόμη να φανεί
