Η ελληνική δυναστική κομματοκρατία “συστημικός κίνδυνος” για την Ευρώπη και τον κόσμο.
του Γεώργιου Κοντογιώργη,
Η απόφαση του Γ.Παπανδρέου να διεξαγάγει δημοψήφισμα δεν υπαγορεύθηκε από δημοκρατική ευαισθησία. Αποβλέπει στον εκβιασμό της κοινωνίας. Την οποία αφού έστησε στο χείλος του γκρεμού την απειλεί ότι θα την πυροβολήσει εάν δεν αυτοκτονήσει.
Ο Γ.Παπανδρέου κέρδισε τις εκλογές με απάτη διακηρύσσοντας ότι “λεφτά υπάρχουν”, ενώ γνώριζε ότι η χώρα ευρίσκετο ένα βήμα πριν από το αδιέξοδο, έχοντας επί μακρόν, με συστηματικό τρόπο, λεηλατηθεί ο δημόσιος πλούτος και το κράτος διαφθαρεί από την πολιτική τάξη. Ως πρωθυπουργός, για πολλούς μήνες, δεν έπραξε το παραμικρό για να προλάβει τη συμφορά, κάνοντας έτσι αναπόφευκτη την υπαγωγή της στη διεθνή επιτροπεία υπό την τρόικα.
Αλλά και καθόλη τη μετέπειτα περίοδο έως σήμερα, πολιτεύθηκε ως κατακτητής επί της κοινωνίας, μετακυλίοντας σ’αυτήν το σύνολο των βαρών που συσσώρευσε η πολιτική τάξη. Μοναδική του μέριμνα ήταν να διατηρήσει ατόφιους τους πυλώνες του δυναστικού και διεφθαρμένου κράτους, τα προνόμια της πολιτικής τάξης και των συμμάχων της.
Στο διάστημα αυτό όχι μόνο δεν ελήφθησαν μέτρα για τη μεταρρύθμιση του κράτους, αλλά και βάθυνε η διαφθορά, διευρύνθηκε η φοροδιαφυγή, η ευνοιοκρατία και η αναποτελεσματικότητά του. Είναι χαρακτηριστικό ότι το σώμα της νομοθεσίας που συντηρεί τη διαπλοκή και τη διαφθορά, αντί να μειωθεί, ενισχύθηκε. Ακόμη και τα κραυγαλέα και ομολογημένα σκάνδαλα συγκαλύφθηκαν. Κανένας πολιτικός δεν προσήχθη στη δικαιοσύνη. Ούτε ο πιο ευφάνταστος κακοποιός δεν θα είχε στήσει τόσα συνταγματικά, νομικά και πραγματικά αναχώματα, προκειμένου να προστατευθεί από τις ανομίες του, όσα η πολιτική τάξη της χώρας. Η κοινωνία έχει αναδειχθεί σε μείζονα εχθρό της πολιτικής τάξης. Και η κοινωνία την έχει στοχοποιήσει ως την μείζονα αιτία της δυστυχίας της. Μια πολιτική τάξη που δεν διαθέτει την παραμικρή νομιμοποίηση στην κοινωνία δεν μπορεί να εκπροσωπεί τη χώρα.
Η πολιτική Ευρώπη επέλεξε δυστυχώς να στηριχθεί και να στηρίξει την ηγεσία αυτή για τη διαχείριση της κρίσης, βλάπτοντας την ελληνική κοινωνία, χωρίς να αναλογισθεί ότι αργά ή γρήγορα θα εκκαλείτο να καταβάλει το τίμημα. Η ελληνική κοινωνία, αντιμέτωπη με τις καταστροφικές συνέπειες της κρίσης, σε κατάσταση ασφυξίας, με τη βεβαιότητα ότι δεν διαγράφεται στον ορίζοντα καμία προοπτική εξόδου από την κρίση, παρά τις πρωτοφανείς θυσίες στις οποίες υπεβλήθη, οδηγήθηκε στη διαμόρφωση ενός εκρηκτικού μίγματος επιθετικής συμπεριφοράς κατά της πολιτικής τάξης, ιδίως κατά της κυβέρνησης. Η τελευταία, επέλεξε με προκλητικό τρόπο την καταστροφή της χώρας, από την απαλλοτρίωση του προνομίου της ιδιοποίησης του δημόσιου αγαθού, το οποίο εμμένει να διατηρεί ατόφιο μέχρι και σήμερα. Το αδιέξοδο αυτό έγινε πασιφανές όταν κατά την εθνική εορτή της 28ης Οκτωβρίου, η κοινωνία κατέβασε από τις εξέδρες των επισήμων τους πολιτικούς, συμπεριλαμβανομένου και εκείνου του μικρού ανθρώπου που έστησε η πολιτική τάξη στην προεδρία της πολιτείας.
Η απόφαση του Γ.Παπανδρέου να διεξαγάγει δημοψήφισμα δεν υπαγορεύθηκε από δημοκρατική ευαισθησία. Αποβλέπει στον εκβιασμό της κοινωνίας. Την οποία αφού έστησε στο χείλος του γκρεμού την απειλεί ότι θα την πυροβολήσει εάν δεν αυτοκτονήσει.
Η πολιτική Ευρώπη οφείλει να αναλάβει τις ευθύνες της, να συμπήξει συμμαχία με την ελληνική κοινωνία, να την βοηθήσει -βοηθώντας έτσι τον εαυτό της- να απαλλαγεί από τη δυναστική κομματοκρατία, η οποία είναι σε δυσαρμονία με το εθνικό – και το ευρωπαϊκό- συμφέρον. Να αντιληφθεί ότι η ελληνική πολιτική τάξη αποτελεί την πρωτογενή αιτία της ελληνικής κρίσης και, κατά τούτο, συνιστά “συστημική απειλή” εφεξής και για το ευρωπαϊκό οικοδόμημα και, όπως όλα δείχνουν, για τον κόσμο.
Όσο και αν για τα ευρωπαϊκά ήθη φαντάζει υπερβολικό, είναι επείγον να συνδράμει την ελληνική κοινωνία: (α) με την έκδοση διεθνούς εντάλματος για την σύλληψη του πρωθυπουργού και την προσαγωγή του στη δικαιοσύνη, για το ενσυνείδητο έγκλημα που διέπραξε σε βάρος της ελληνικής κοινωνίας και, περαιτέρω, εναντίον της Ευρώπης. Η ευρωπαϊκή κοινότητα καλείται να πράξει αυτό που το ελληνικό Σύνταγμα απαγορεύει. Η σύλληψή του θα λειτουργήσει παραδειγματικά, ως καταλύτης, για να συνετισθεί το σύνολο της πολιτικής τάξης της χώρας, που διακατέχεται από την ίδια λεηλατική λογική. (β) επιλέγοντας να στηρίξει τη συγκρότηση μεταβατικής κυβέρνησης στη χώρα, αποκλειστικά από εξωπολιτικούς παράγοντες, με συγκεκριμένη εντολή την υπέρβαση του δυναστικού κράτους και την αποκάθαρση του πολιτικού συστήματος από τις πολιτικές συμμορίες που το λυμαίνονται.
Η ελληνική κοινωνία, μια κατά παράδοση και φύσει ευρωπαϊκή κοινωνία, αξίζει τη συμπαράσταση αυτή. Για το συμφέρον της ίδιας της πολιτικής Ευρώπης. Πολλώ μάλλον, αφού η εναντίωση της κοινωνίας στην πολιτική τάξη και, ειδικά, στην κυβέρνηση της χώρας, δεν στοιχειοθετεί την επιλογή της υπέρ της χρεωκοπίας, της εξόδου από το ευρώ και φυσικά από την Ευρωπαϊκή Ένωση. Στο δίλημμα αυτό σπρώχνει την ελληνική κοινωνία ο τυχοδιωκτισμός του Γ. Παπανδρέου, δεν την αντιπροσωπεύει.
[1] Μετάφραση από τα γαλλικά.
ΠΗΓΗ: UDemand, Ολυμπία
Ο Γ.Παπανδρέου κέρδισε τις εκλογές με απάτη διακηρύσσοντας ότι “λεφτά υπάρχουν”, ενώ γνώριζε ότι η χώρα ευρίσκετο ένα βήμα πριν από το αδιέξοδο, έχοντας επί μακρόν, με συστηματικό τρόπο, λεηλατηθεί ο δημόσιος πλούτος και το κράτος διαφθαρεί από την πολιτική τάξη. Ως πρωθυπουργός, για πολλούς μήνες, δεν έπραξε το παραμικρό για να προλάβει τη συμφορά, κάνοντας έτσι αναπόφευκτη την υπαγωγή της στη διεθνή επιτροπεία υπό την τρόικα.
Αλλά και καθόλη τη μετέπειτα περίοδο έως σήμερα, πολιτεύθηκε ως κατακτητής επί της κοινωνίας, μετακυλίοντας σ’αυτήν το σύνολο των βαρών που συσσώρευσε η πολιτική τάξη. Μοναδική του μέριμνα ήταν να διατηρήσει ατόφιους τους πυλώνες του δυναστικού και διεφθαρμένου κράτους, τα προνόμια της πολιτικής τάξης και των συμμάχων της.
Στο διάστημα αυτό όχι μόνο δεν ελήφθησαν μέτρα για τη μεταρρύθμιση του κράτους, αλλά και βάθυνε η διαφθορά, διευρύνθηκε η φοροδιαφυγή, η ευνοιοκρατία και η αναποτελεσματικότητά του. Είναι χαρακτηριστικό ότι το σώμα της νομοθεσίας που συντηρεί τη διαπλοκή και τη διαφθορά, αντί να μειωθεί, ενισχύθηκε. Ακόμη και τα κραυγαλέα και ομολογημένα σκάνδαλα συγκαλύφθηκαν. Κανένας πολιτικός δεν προσήχθη στη δικαιοσύνη. Ούτε ο πιο ευφάνταστος κακοποιός δεν θα είχε στήσει τόσα συνταγματικά, νομικά και πραγματικά αναχώματα, προκειμένου να προστατευθεί από τις ανομίες του, όσα η πολιτική τάξη της χώρας. Η κοινωνία έχει αναδειχθεί σε μείζονα εχθρό της πολιτικής τάξης. Και η κοινωνία την έχει στοχοποιήσει ως την μείζονα αιτία της δυστυχίας της. Μια πολιτική τάξη που δεν διαθέτει την παραμικρή νομιμοποίηση στην κοινωνία δεν μπορεί να εκπροσωπεί τη χώρα.
Η πολιτική Ευρώπη επέλεξε δυστυχώς να στηριχθεί και να στηρίξει την ηγεσία αυτή για τη διαχείριση της κρίσης, βλάπτοντας την ελληνική κοινωνία, χωρίς να αναλογισθεί ότι αργά ή γρήγορα θα εκκαλείτο να καταβάλει το τίμημα. Η ελληνική κοινωνία, αντιμέτωπη με τις καταστροφικές συνέπειες της κρίσης, σε κατάσταση ασφυξίας, με τη βεβαιότητα ότι δεν διαγράφεται στον ορίζοντα καμία προοπτική εξόδου από την κρίση, παρά τις πρωτοφανείς θυσίες στις οποίες υπεβλήθη, οδηγήθηκε στη διαμόρφωση ενός εκρηκτικού μίγματος επιθετικής συμπεριφοράς κατά της πολιτικής τάξης, ιδίως κατά της κυβέρνησης. Η τελευταία, επέλεξε με προκλητικό τρόπο την καταστροφή της χώρας, από την απαλλοτρίωση του προνομίου της ιδιοποίησης του δημόσιου αγαθού, το οποίο εμμένει να διατηρεί ατόφιο μέχρι και σήμερα. Το αδιέξοδο αυτό έγινε πασιφανές όταν κατά την εθνική εορτή της 28ης Οκτωβρίου, η κοινωνία κατέβασε από τις εξέδρες των επισήμων τους πολιτικούς, συμπεριλαμβανομένου και εκείνου του μικρού ανθρώπου που έστησε η πολιτική τάξη στην προεδρία της πολιτείας.
Η απόφαση του Γ.Παπανδρέου να διεξαγάγει δημοψήφισμα δεν υπαγορεύθηκε από δημοκρατική ευαισθησία. Αποβλέπει στον εκβιασμό της κοινωνίας. Την οποία αφού έστησε στο χείλος του γκρεμού την απειλεί ότι θα την πυροβολήσει εάν δεν αυτοκτονήσει.
Η πολιτική Ευρώπη οφείλει να αναλάβει τις ευθύνες της, να συμπήξει συμμαχία με την ελληνική κοινωνία, να την βοηθήσει -βοηθώντας έτσι τον εαυτό της- να απαλλαγεί από τη δυναστική κομματοκρατία, η οποία είναι σε δυσαρμονία με το εθνικό – και το ευρωπαϊκό- συμφέρον. Να αντιληφθεί ότι η ελληνική πολιτική τάξη αποτελεί την πρωτογενή αιτία της ελληνικής κρίσης και, κατά τούτο, συνιστά “συστημική απειλή” εφεξής και για το ευρωπαϊκό οικοδόμημα και, όπως όλα δείχνουν, για τον κόσμο.
Όσο και αν για τα ευρωπαϊκά ήθη φαντάζει υπερβολικό, είναι επείγον να συνδράμει την ελληνική κοινωνία: (α) με την έκδοση διεθνούς εντάλματος για την σύλληψη του πρωθυπουργού και την προσαγωγή του στη δικαιοσύνη, για το ενσυνείδητο έγκλημα που διέπραξε σε βάρος της ελληνικής κοινωνίας και, περαιτέρω, εναντίον της Ευρώπης. Η ευρωπαϊκή κοινότητα καλείται να πράξει αυτό που το ελληνικό Σύνταγμα απαγορεύει. Η σύλληψή του θα λειτουργήσει παραδειγματικά, ως καταλύτης, για να συνετισθεί το σύνολο της πολιτικής τάξης της χώρας, που διακατέχεται από την ίδια λεηλατική λογική. (β) επιλέγοντας να στηρίξει τη συγκρότηση μεταβατικής κυβέρνησης στη χώρα, αποκλειστικά από εξωπολιτικούς παράγοντες, με συγκεκριμένη εντολή την υπέρβαση του δυναστικού κράτους και την αποκάθαρση του πολιτικού συστήματος από τις πολιτικές συμμορίες που το λυμαίνονται.
Η ελληνική κοινωνία, μια κατά παράδοση και φύσει ευρωπαϊκή κοινωνία, αξίζει τη συμπαράσταση αυτή. Για το συμφέρον της ίδιας της πολιτικής Ευρώπης. Πολλώ μάλλον, αφού η εναντίωση της κοινωνίας στην πολιτική τάξη και, ειδικά, στην κυβέρνηση της χώρας, δεν στοιχειοθετεί την επιλογή της υπέρ της χρεωκοπίας, της εξόδου από το ευρώ και φυσικά από την Ευρωπαϊκή Ένωση. Στο δίλημμα αυτό σπρώχνει την ελληνική κοινωνία ο τυχοδιωκτισμός του Γ. Παπανδρέου, δεν την αντιπροσωπεύει.
[1] Μετάφραση από τα γαλλικά.
ΠΗΓΗ: UDemand, Ολυμπία
