Δημοσιεύουμε μια παλαιότερη επιστολή για το περιεχόμενό της, μιας και ζούμε σε πολιτικό έλλειμα και μη βλέποντας φώς στο τούνελ, η ζωή και ο θάνατος του Ι.Καποδίστρια δείχνουν το δρόμο στο πως θα πρέπει να είναι οι Ηγέτες της Ελλάδας στο εξής. Το πρότυπο που ζητούσε επιτακτικά να βρούμε ο Γέρων Παϊσιος είναι ο Ι.Καποδίστριας. Όσο και να εθελοτυφλούν ορισμένοι και να χάνονται μέσα σε ερμηνείες και υποθέσεις τα πράγματα είναι απλά.
Κάνουμε κάτι για να προβάλουμε αυτό το πρότυπο ή μοιρολατρούμε περιμένοντας το χάος να έρθει πρώτα; Για αυτή την πατρίδα θα κάνουμε κάτι ουσιαστικό ή θα κάνουμε επανάσταση από τους καναπέδες και τα πληκτρολόγια; Θα επανέλθουμε με καίριο άρθρο, ωστόσο η παρακάτω επιστολή περιγράφει ανάγλυφα την αγιότητα του Καποδίστρια
Συγχωρήστε μου το θάρρος να κλέψω λίγο από τον πολύτιμο χρόνο σας, αλλά θα ήθελα να εκφράσω σε σας κάποιες σκέψεις μου, που εδώ και πολύ καιρό έχουν εγκατασταθεί στο μυαλό μου, και εσείς είστε νομίζω, ο πλέον κατάλληλος άνθρωπος που θα μπορούσε να τις φέρει σε πέρας.
Θέλω να σας μιλήσω για έναν άνθρωπο, που έδωσε τα πάντα, καριέρα, δόξα , περιουσία, προσωπική ζωή και ευτυχία, έζησε μια ζωή σαν κοσμοκαλόγερος και σαν να μην έφθαναν όλα αυτά έδωσε στο τέλος, εν γνώσει του, ό,τι πολυτιμότερο, την ίδια του την ζωή σε ένα σκοπό, σε μια ιδέα: Την Ελλάδα. Εκείνος πέτυχε, ο σκοπός του πραγματοποιήθηκε, η θυσία του βρήκε τόπο και ρίζωσε. Η αδικία όμως που πολέμησε σ’ όλη του τη ζωή, πήρε εκδίκηση και ουδέποτε τιμήθηκε όπως του άξιζε, ουδέποτε έγινε θρύλος, όπως άλλοι σύγχρονοι του, αν και πιστεύω ότι ήταν ο μεγαλύτερος από όλους.
Όπως θα καταλάβατε, αξιότιμε κύριε Δήμαρχε, ο άνθρωπος αυτός ήταν συμπατριώτης σας, που ό,τι επίθετο και να χρησιμοποιήσει κανείς, για να τον χαρακτηρίσει δεν θα δώσει ολόκληρη την αλήθεια. Για αυτόν τον γίγαντα λοιπόν, θέλω να σας μιλήσω, τον Ιωάννη Αντωνίου Καποδίστρια.
Ο άνθρωπος αυτός, που έκανε το ευαγγέλιο του Χριστού μας πράξη ζωής, γι’ αυτόν που και οι κυνικότεροι των αντιπάλων του μιλούσαν με σεβασμό, αυτός που σήκωσε στη πλάτη του βάρος δυσβάστακτο και δεν λύγισε, αυτός τελικά έμεινε ο Μεγάλος Άγνωστος της πολυαγαπημένης του Ελλάδας.
· Πόσοι Έλληνες σήμερα γνωρίζουν ότι το 1813 η Ελβετία ήταν ένα σπαρασσόμενο κράτος και θα διαλυόταν, όπως η Γιουγκοσλαβία, αν δεν βρισκόταν ο Καποδίστριας να φτιάξει το Σύνταγμα των Καντονιών, με αποτέλεσμα τη δημιουργία της Ελβετίας που ξέρουμε σήμερα;
· Πόσοι ξέρουν ότι η Ευρώπη ολόκληρη ήταν υπέρ του κατακερματισμού της Γαλλίας, μετά τη λήξη των Ναπολεόντειων Πολέμων, ό,τι έγινε και με τη Γερμανία στον αιώνα μας, και αυτό δεν έγινε επειδή αντέδρασε Ένας: ο Καποδίστριας;
· Πόσοι ξέρουν ή μπορούν να διανοηθούν ότι Υπουργός Εξωτερικών όντας (στην ουσία Πρωθυπουργός), της υπερδύναμης της εποχής, Ρωσίας, καίτοι έφυγε από την Αγία Πετρούπολη από το 1822, δεν αντικαταστάθηκε παρά μόνο το 1827, όταν εξελέγη Κυβερνήτης της Ελλάδος;
· Πόσοι ξέρουν ότι ο άνθρωπος αυτός 100 χρόνια πριν τον Αβραάμ Λίνκολν ασχολήθηκε με το πρόβλημα των φυλετικών διακρίσεων της Αμερικής;
· Πόσοι γνωρίζουν ότι από το 1817, πρώτος ο Καποδίστριας, είχε μιλήσει για την αναγκαιότητα της ενοποίησης των Ευρωπαϊκών κρατών, γύρω από μια ενιαία πατρίδα: αυτή της Ενωμένης Ευρώπης;
· Πόσοι γνωρίζουν ότι ο Χάρτης του Ατλαντικού (1941) και το Σύμφωνο του ΝΑΤΟ (1949), στηρίζονται σε δικά του κείμενα που υιοθετήθηκαν στην πόλη Chaumont και στο Παρίσι (1814, 1818) και αφορούσαν τη σύναψη συμμαχικής φιλίας μεταξύ των Μεγάλων Δυνάμεων της εποχής;
· Πόσοι γνωρίζουν ότι σ’ αυτόν οφείλει η Ευρώπη τα 99 χρόνια ειρήνης που έζησε (1813-1914), κάτι πρωτόγνωρο γι αυτή την Ήπειρο, που δεν ξέρουμε αν ποτέ ξεπεραστεί.
· Πόσοι γνωρίζουν ότι υποθήκευσε ολόκληρη την μεγάλη προσωπική του ακίνητη περιουσία στην Κέρκυρα, στον πάμπλουτο Λάζαρο Κουντουριώτη «αντί 10.000 ταλλήρων», προκειμένου να φέρει τρόφιμα από την Ιταλία και να σώσει τον λαό του Ναυπλίου από τον εφιάλτη της πείνας και ιδίως τα παιδιά;
· Πόσοι ξέρουν ότι απαρνήθηκε την ετήσια αποζημίωση του από 60.000 ρούβλια που του έδινε ο Τσάρος, διαθέτοντας τα όλα στον αγώνα, που έμπαιναν σε λογαριασμό στη Αγία Πετρούπολη, -ώστε να κερδίζει τον τόκο-, και κρατώντας για τις ανάγκες του μόνο τα 2.500 και ζώντας σε ένα δυάρι στη Γενεύη οργανώνοντας συγχρόνως το Φιλελληνικό κίνημα;
· Πόσοι ξέρουν ότι εν έτι 1996, όταν η καθηγήτρια του Καποδιστριακού Πανεπιστήμιου Αθηνών ζήτησε να ανοίξει ο φάκελος της δολοφονίας του από την Αγγλική κυβέρνηση αυτή το αρνήθηκε και το FOREIGN OFFICE απάντησε: ΑΚΡΩΣ ΑΠΟΡΡΗΤΟΝ; Δεν διαβάσατε λάθος, αυτή την απάντηση έδωσαν 165 χρόνια μετά την άνανδρη δολοφονία του, (βλ. συνέντευξη στην εφημ. Ελεύθερη Ώρα της Ε. Κούκου της 27ης Μαρτίου 1996, και Δημ. Κοκκινάκη «Ποιοι Δολοφόνησαν τον Καποδίστρια» σελ. 15).
· Πόσοι γνωρίζουν ότι όταν λέμε Φιλελληνικό κίνημα εννοούμε απλώς: Καποδίστριας; Και ο κατάλογος δεν έχει τέλος με τα όσα θαυμαστά έκανε και πέτυχε αυτός ο Άνθρωπος.
Κύριε Δήμαρχε, όλοι ξέρουν ότι στην Ελλάδα το 1821 έγινε μια επανάσταση που ελευθέρωσε τον τόπο, από τη μακραίωνη σκλαβιά. Λάθος γίνανε δύο: την μία την κάνανε οι Έλληνες της Ελλάδος και την άλλη ο Καποδίστριας, γιατί μόνος του αυτός ο άνθρωπος ήταν μια επανάσταση: Οργάνωσε και χρηματοδότησε όλο το Φιλελληνικό κίνημα, πάλεψε με τους δεινόσαυρους της Διεθνούς πολιτικής για να μην πνιγεί η επανάσταση στην πατρίδα, από την Ιερά Συμμαχία, όπως οι σύγχρονες της επαναστάσεις της Νάπολης και του Πεδαιμοντίου, κι όταν όλα είχαν τελειώσει, το 1827, ανέλαβε τα ινία σε μία χώρα ερείπιο, χωρίς στρατό, χωρίς χρήματα, με πάνω από τους μισούς αρχηγούς «προσκυνημένους», με τον Ιμπραϊμ να έχει καταλάβει όλη σχεδόν την Πελοπόννησο και η Επανάσταση να ψυχορραγεί και μέσα σε πέντε μήνες έφτιαξε στρατό, εξάλειψε την πειρατεία, βρήκε χρήματα για τη συνέχιση του αγώνα, εξουδετέρωσε, στρατιωτικά και πολιτικά τον Ιμπραϊμ, απελευθέρωσε τη Στερεά Ελλάδα και δημιούργησε το πρώτο Ελληνικό κράτος. Το επάνδρωσε με επιστήμονες, που από τα χρόνια της παλιγγενεσίας είχε φροντίσει να μαζέψει τα ορφανά προσφυγόπουλα και να τα μορφώσει, με δικά του έξοδα στην Ιταλία, στη Βιέννη, στο Παρίσι και τη Γενεύη, προβλέποντας τις άπειρες ανάγκες του κράτους που ονειρευόταν να δημιουργήσει. Και στο τέλος προδόθηκε από τους μεγαλόσχημους, που θεωρούσαν την Ελλάδα «περιουσία τους», χωρίς ποτέ κανένας να τους προσάψει μομφή όπως οι Κουντουριώται και οι υπόλοιποι πρόκριτοι της Ύδρας, ο Μιαούλης, ο Μαυροκορδάτος, ο Σπ. Τρικούπης κ.ά., αντίθετα τιμήθηκαν και με αξιώματα οι κατάπτυστοι. Γιατί άραγε; Είμαι όμως σίγουρος ότι και εσείς όπως και εγώ ξέρουμε καλά το γιατί.
Ίσως πει κάποιος: Τι νόημα έχει να ασχολούμαστε μ’ αυτά; Έχει, πιστεύω γιατί αυτά είναι οι ρίζες και τίποτα δεν ζει χωρίς ρίζες, και όσο βαθύτερες οι ρίζες τόσο μεγαλύτερο και σταθερότερο το δένδρο. Εδώ άλλοι προσπαθούν να φτιάξουν ρίζες, εκεί που δεν υπάρχουν (Δημοκρατία των Σκοπίων, οι Βούλγαροι για τη Βυζαντινή μουσική, κ.ά).Είναι κρίμα που εμείς οι Έλληνες δεν ξέρουμε τις ρίζες μας, ίσως φταίει που είναι πολύ μεγάλες και ανεξερεύνητες. Ας είναι.
Όταν το 2001 ήρθα με τη γυναίκα μου, για δεύτερη φορά στο νησί σας, σαν προσκύνημα όμως στον τόπο που γέννησε τον Ιωάννη Καποδίστρια, λυπήθηκα που τίποτα δεν τον θύμιζε στην πόλη που γεννήθηκε, στην πόλη που ονειρευότανε να κλείσει τα μάτια του, μόνο το ανατυπωμένο Αρχείο του, και αυτό μισοτελειωμένο γιατί δεν βρέθηκαν χρήματα για να ολοκληρωθεί η έκδοση, «ίσως να μην εκδοθούν ποτέ οι υπόλοιποι δύο-τρεις τόμοι» μας είπε η υπεύθυνη του Μουσείου Σολωμού, όπου φυλάσσονταν, και όχι στο Σπίτι του, και ελάχιστοι γνώριζαν ότι υπήρχαν εκεί, ενώ αντίθετα όλοι γνώριζαν το Μουσείο του Δ. Σολωμού. Ειλικρινά μου ήρθε στο μυαλό η εικόνα του γονιού που μεγάλωσε το μονάκριβο παιδί του θυσιάζοντας γι’ αυτό τα πάντα, ακόμη και την ίδια του τη ζωή και αυτό τον πετάει σε ένα γηροκομείο της «κακιάς ώρας». Δεν βρέθηκαν χρήματα λέει για την έκδοση του Αρχείου του!!. Όταν αναζήτησα το αρχείο του το βρήκα στον ερειπωμένο πλέον πύργο της οικογένειας του, έξω από την πόλη, που το μόνο που τον θύμιζε ήταν το οικόσημο του, με μια βαριά αλυσίδα στην επιβλητική καγκελόπορτα, λες και ήθελε για άλλη μια φορά η Ελλάδα να επιβεβαιώσει την «ευγνωμοσύνη» της στον Μεγάλο Ευεργέτη. Κι’ όμως, κύριε Δήμαρχε, δεν χάθηκαν όλα, όταν πήγαμε να προσκυνήσουμε στον τάφο του, που επίσης ελάχιστοι γνώριζαν που βρίσκεται, έκπληκτοι αντικρίσαμε πάνω του τρία φρέσκα τριαντάφυλλα, ναι αλήθεια σας λέω, δάκρυσα, πουθενά αλλού λουλούδια, λίγοι βασιλικοί στους τάφους των ηγουμένων, που είχαν κοιμηθεί μετά τον Β’ παγκόσμιο πόλεμο και τίποτα άλλο, μόνο στον τάφο του Κυβερνήτη τρία φρέσκα τριαντάφυλλα, ήταν 2 Σεπ 2001. Ο ανώνυμος Έλληνας είχε πει ένα μεγάλο ευχαριστώ στον ΠΑΤΕΡΑ της Ελλάδος.
Καταλήγοντας κ. Δήμαρχε θέλω να κάνω την πρόταση, που ήταν και η αφορμή του διαβήματος μου αυτού: Κάθε χρόνο στο Ακρωτήρι Χανίων γίνεται το ετήσιο μνημόσυνο στη μνήμη των Βενιζέλων, πολύ σωστά. Ας καθορισθεί λοιπόν το ίδιο ετήσιο μνημόσυνο και στις 27 Σεπ. κάθε χρόνο, γιατί ο Έλληνας που κοιμάται εκεί το απαιτεί. Μαζί όμως να διοργανώνετε και ένα διήμερο διεθνές συμπόσιο για τη ζωή και τη δράση αυτού του ανθρώπου, με ομιλητές καθηγητές από όλο τον κόσμο, που θα αναπτύσσουν πτυχές της ζωής του. Δημιουργήστε ένα βήμα όπου ερευνητές θα καταθέτουν τα πορίσματα τους κάνοντας κοινό κτήμα τους αγώνες και τις αγωνίες αυτού του σπάνιου ανθρώπου. Δώστε στο συμπόσιο τη λάμψη που του αρμόζει θεσμοθετώντας την πρόσκληση του εκάστοτε Προέδρου της Ελληνικής Δημοκρατίας, του διπλωματικού σώματος, καθηγητών πανεπιστημίου από όλο τον κόσμο, και της Ελληνικής Νεολαίας, αυτή που ήταν το γλυκύτερο των ονείρων του. Τα υπόλοιπα εσείς τα ξέρετε πολύ καλύτερα από εμένα. Και να είστε σίγουρος ότι τη γιορτή αυτή, με την παγκόσμια απήχηση, δεν μας τη ζητά ο Μέγιστος των Ελλήνων, εμείς του τη χρωστάμε. Ας την κάνουμε.
Με τιμή
Βασίλης Λαμπούσης Τχης (ΥΦ) ε.α. Φαρμακοποιός
