Γέρων Παΐσιος: "... ομιλούν για αγάπη και ενότητα, ενώ οι ίδιοι δεν είναι ενωμένοι με τον Θεόν..."

Γέρων Παΐσιος: "Μετά λύπης μου, 

από όσους φιλενωτικούς έχω γνωρίσει, 

δεν είδα να έχουν ούτε ψίχα

πνευματική ούτε φλοιό. Ξέρουν,

όμως, να ομιλούν για αγάπη και

ενότητα, ενώ οι ίδιοι δεν είναι

ενωμένοι με τον Θεόν, διότι δεν

Τον έχουν αγαπήσει... "

Τα παρακάτω  αποτελούν αποσπάσματα από την επιστολή του Γέροντος Παϊσίου του Αγιορείτου που εστάλη στον π. Χαράλαμπο Βασιλόπουλο το 1969.  (Άργησε όμως πολλά χρόνια να δημοσιευθεί, γιατί ο γέροντας δεν ήταν τότε γνωστός).  Η επιστολή αυτή  στάλθηκε με έντονο χαρακτήρα κατά του Οικουμενισμού  και εμπεριέχει μεγάλα μηνύματα ενότητας κάτω από την αλήθεια της Ορθοδοξίας , στηλιτεύει την στάση της Ιεραρχίας,  τονίζει την αναγκαιότητα της μετάνοιας και δίνει ελπίδα ότι ο Χριστός θα φροντίσει όλα τα ζητήματα της Ελλάδας

Όλη η επιστολή εδώ

Παρακάτω τα αποσπάσματα της επιστολής

"...Θα ήθελα να παρακαλέσω θερμά όλους τους φιλενωτικούς αδελφούς μας:  Επειδή το θέμα της ενώσεως των Εκκλησιών είναι κάτι το πνευματικόν και ανάγκην έχουμε πνευματικής αγάπης, ας το αφήσουμε σε αυτούς που αγαπήσανε πολύ τον Θεόν και είναι θεολόγοι,  σαν τους Πατέρας της Εκκλησίας,  και όχι νομολόγοι,  που προσφέρανε και προσφέρουν

ολόκληρο τον εαυτόν τους εις την διακονίαν της Εκκλησίας  (αντί μεγάλης λαμπάδας),  τους οποίους άναψε το πύρ της αγάπης του Θεού και όχι ο αναπτήρας του νεωκόρου.

Ας γνωρίζωμεν ότι δεν υπάρχουν μόνον φυσικοί νόμοι,  αλλά και πνευματικοί.

Επομένως, η μέλλουσα οργή του Θεού δεν μπορεί να αντιμετωπισθή με συνεταιρισμόν αμαρτωλών  (διότι διπλήν οργήν θα λάβωμεν),  αλλά με μετάνοιαν και τήρησιν των εντολών του Κυρίου. 

   Επίσης,  ας γνωρίσωμεν καλά ότι η Ορθόδοξος Εκκλησία μας δεν έχει καμμίαν έλλειψιν. Η μόνη έλλειψις,  που παρουσιάζεται,  είναι η έλλειψις σοβαρών Ιεραρχών και Ποιμένων με πατερικές αρχές. Είναι ολίγοι οι εκλεκτοί. Όμως, δεν είναι ανησυχητικόν.  Η Εκκλησία είναι Εκκλησία του Χρίστου και Αυτός την κυβερνάει.  Δεν είναι Ναός,  που χτίζεται από πέτρες, άμμο και ασβέστη από ευσεβείς και καταστρέφεται με φωτιά βαρβάρων, αλλά είναι ο ίδιος ο Χριστός. «Και ο πεσών επί τον λίθον τούτον συνθλασθήσεται, εφ' ον δ' αν πέση λικμήσει αυτόν» (Ματθ.  και 44-45). 

Ο Κύριος,  όταν θα πρέπη,  θά παρουσιάση τους Μάρκους τους Ευγενικούς και τους Γρηγόριους Παλαμάδες, δια να συγκεντρώσουν όλα τα κατασκανδαλισμένα αδέλφια μας, δια να ομολογήσουν την Ορθόδοξον Πίστιν, να στερεώσουν την Παράδοσιν και να δώσουν χαράν μεγάλην εις την Μητέρα μας. 

Θα ήθελα ακόμη να ειπώ ότι υπάρχει και μία τρίτη μερίδα μέσα εις την Εκκλησίαν μας.  Είναι εκείνοι οι αδελφοί, που παραμένουν μεν πιστά τέκνα Αυτής, δεν έχουν όμως συμφωνίαν πνευματικήν αναμεταξύ τους.  Ασχολούνται με την κριτικήν ο ένας του άλλου και όχι δια το

γενικώτερον καλόν του αγώνος.  Παρακολουθεί δε ο ένας τον άλλον  (περισσότερον από τον έαυτόν του) εις το τι θα ειπή ή τι θα γράψη, δια να τον κτυπήση κατόπιν αλύπητα. Ενώ ο ιδιος αν έλεγε ή έγραφε το ίδιο πράγμα, θα το υπεστήριζε και με πολλές μάλιστα μαρτυρίες της Αγίας

Γραφής και των Πατέρων. Το κακό που γίνεται είναι μεγάλο, διότι αφ’ ενός μεν αδικεί τον πλησίον του, αφ' ετέρου δε και τον γκρεμίζει μπροστά στα μάτια των άλλων πιστών. Πολλές φορές σπέρνει και την απιστία στις ψυχές των αδυνάτων, διότι τους σκανδαλίζει. Δυστυχώς, μερικοί

από εμάς έχουμε παράλογες απαιτήσεις από τους άλλους. Θέλουμε οι άλλοι να έχουν τον ίδιο με εμάς πνευματικόν χαρακτήρα.  Όταν κάποιος άλλος δεν συμφωνή με τον χαρακτήρα μας,  δηλαδή η είναι ολίγον επιεικής η ολίγον οξύς,  αμέσως βγάζομε το συμπέρασμα ότι δεν είναι

πνευματικός άνθρωπος. Όλοι χρειάζονται εις την Εκκλησίαν. Όλοι οι Πατέρες προσέφεραντας υπηρεσίας των εις Αυτήν. Και οι ήπιοι χαρακτήρες και οι αυστηροί. Όπως δια το σώμα του ανθρώπου είναι απαραίτητα και τα γλυκά και τα ξινά και τα πικρά ακόμη ραδίκια (το καθένα έχει τις δικές του ουσίες και βιταμίνες), έτσι και δια το Σώμα της Εκκλησίας. Όλοι είναι απαραίτητοι.  Ο ένας συμπληρώνει τον πνευματικόν χαρακτήρα του άλλου και όλοι είμεθα υποχρεωμένοι να

ανεχώμεθα όχι μόνον τον πνευματικόν του χαρακτήρα, αλλά ακόμη και τις αδυναμίες, που έχει σαν άνθρωπος. 

   Και πάλιν έρχομαι να ζητήσω ειλικρινώς συγγνώμην από όλους,  διότι ετόλμησα να γράψω. Εγώ είμαι ένας απλός μοναχός και το έργον μου είναι να προσπαθώ, όσο μπορώ, να απεκδύωμαι τον παλαιόν άνθρωπον και να βοηθώ τους άλλους και την Εκκλησίαν, μέσω του Θεού δια της προσευχής. Αλλ’ επειδή έφθασαν μέχρι το ερημητήριό μου θλιβερές ειδήσεις δια την Αγίαν Ορθοδοξίαν μας, επόνεσα πολύ και εθεώρησα καλό να γράψω αυτά που ένοιωθα. 

   Ας ευχηθούμε όλοι να δώση ο Θεός την χάριν Του και ο καθένας μας ας βοηθήση με τον τρόπον του δια την δόξαν της Εκκλησίας μας. 

  

Με πολύν σεβασμόν προς όλους, Παΐσιος μοναχός.