 |
| Παναγία η Πατριώτισσα "Ίνα ώσιν εν" |
Γένεσις
"...5 ᾿Ιδὼν δὲ Κύριος ὁ Θεός, ὅτι ἐπληθύνθησαν αἱ κακίαι τῶν ἀνθρώπων ἐπὶ τῆς γῆς καὶ πᾶς τις διανοεῖται ἐν τῇ καρδίᾳ αὐτοῦ ἐπιμελῶς ἐπὶ τὰ πονηρὰ πάσας τὰς ἡμέρας, 6 καὶ ἐνεθυμήθη ὁ Θεὸς ὅτι ἐποίησε τὸν ἄνθρωπον ἐπὶ τῆς γῆς, καὶ διενοήθη. 7 καὶ εἶπεν ὁ Θεός· ἀπαλείψω τὸν ἄνθρωπον, ὃν ἐποίησα ἀπὸ προσώπου τῆς γῆς, ἀπὸ ἀνθρώπου ἕως κτήνους καὶ ἀπό ἑρπετῶν ἕως πετεινῶν τοῦ οὐρανοῦ, ὅτι μετεμελήθην ὅτι ἐποίησα αὐτούς. 8 Νῶε δὲ εὗρε χάριν ἐναντίον Κυρίου τοῦ Θεοῦ.
9 Αὗται δὲ αἱ γενέσεις Νῶε· Νῶε ἄνθρωπος δίκαιος, τέλειος ὢν ἐν τῇ γενεᾷ αὐτοῦ· τῷ Θεῷ εὐηρέστησε Νῶε. 10 ἐγέννησε δὲ Νῶε τρεῖς υἱούς, τὸν Σήμ, τὸν Χάμ, τὸν ᾿Ιάφεθ. 11 ἐφθάρη δὲ ἡ γῆ ἐναντίον τοῦ Θεοῦ, καὶ ἐπλήσθη ἡ γῆ ἀδικίας. 12 καὶ εἶδε Κύριος ὁ Θεὸς τὴν γῆν, καὶ ἦν κατεφθαρμένη, ὅτι κατέφθειρε πᾶσα σὰρξ τὴν ὁδὸν αὐτοῦ ἐπὶ τῆς γῆς. 13 καὶ εἶπε Κύριος ὁ Θεὸς τῷ Νῶε· καιρὸς παντὸς ἀνθρώπου ἥκει ἐναντίον μου, ὅτι ἐπλήσθη ἡ γῆ ἀδικίας ἀπ᾿ αὐτῶν, καὶ ἰδοὺ ἐγὼ καταφθείρω αὐτοὺς καὶ τὴν γῆν. 14 ποίησον οὖν σεαυτῷ κιβωτὸν..."
Ανατρέχοντας σε ιστορικά παγκόσμια γεγονότα του παρελθόντος θα διαπιστώσουμε ότι στην εξέλιξη της ανθρώπινης ιστορίας όλες οι μεγάλες ανατροπές στο ρου της ιστορίας συνέβησαν σε στάδιο κυρίως παρακμής είτε πνευματικής, είτε πολιτισμών. Το αυτεξούσιο που παραχωρήθηκε από τον Θεό στον άνθρωπο για να διαμορφώσει την ζωή του ανάλογα με τις ελεύθερες επιλογές του, οδήγησε πολλές φορές τον κόσμο να στηριχθεί στις δικές του δυνάμεις και σε συνθήκες ευμάρειας και ακμής υλικής η ανθρωπότητα να ξεχνά τον Θεό ως δημιουργό, ως υπαίτιο των πάντων ορατών και αοράτων, και το κυριότερο να λησμονούμε διαρκώς τον λόγο της ύπαρξής μας. Ο Θεός έπλασε τον άνθρωπό για να μοιραστεί μαζί του την ατελεύτητη αγάπη Του και ως δημιούργημα Του ο Θεός δίνει διαρκώς ευκαιρίες στον άνθρωπο να καταλάβει ποιος είναι ο πραγματικός προορισμός του.
Το γεγονός του κατακλυσμού είναι ίσως η μεγαλύτερη επέμβαση του Θεού στην προ Χριστού ανθρώπινη ιστορία για να αλλάξει κάτι δραματικά.
Γιατί η σκότιση της διάνοιας και της καρδίας των ανθρώπων της εποχής του Νώε είχε φτάσει σε σημείο τέτοιο που καμία ανθρώπινη παρέμβαση δεν μπορούσε να αλλάξει μια παρακμιακή κατάσταση που οδηγούσε τον κόσμο στην απώλεια συνεπεία των αμαρτιών τους. Δόθηκε έτσι μια ευκαιρία στην ανθρωπότητα να ξεκινήσει σε νέες βάσεις. Όταν άνοιξε η πόρτα της κιβωτού βγήκε από μέσα της ότι είχε ευλογηθεί και διαφυλαχθεί από τον Θεό για να γεννηθεί ένας κόσμος, που ναι μεν λόγω της ανθρώπινης φύσης θα ήταν εκ νέου αμαρτωλός, ωστόσο υπήρχε ο σπόρος της καλοσύνης, της μετάνοιας και της υπακοής στο Θεό.
Βέβαια τίποτα δεν είναι βέβαιο στον άνθρωπο πέραν του βιολογικού του θανάτου. Η ζωή και τα έργα του καθενός κρίνουν και τον τελικό προορισμό του. Και επειδή ο πόλεμος του διαβόλου κατά του αγαπημένου πλάσματος του Θεού δεν έχει τέλος και από το προπατορικό αμάρτημα συνεχίζει να πολεμά λυσσαλέα τον άνθρωπό για την οριστική απώλειά του, έτσι ο πόλεμος συνεχίζεται από τότε ως τις ημέρες μας.
Εκεί που ο κόσμος φτάνει από την Κιβωτό του Νώε, στη μέση της ιστορίας, πριν τον ερχομό του Χριστού, έχοντας απωλέσει τον δρόμο του για δεύτερη φορά η ανθρωπότητα, σε αδιέξοδα και χωρίς ελπίδα σωτηρίας ο Θεός επεμβαίνει. Ο δημιουργός των πάντων φοράει «σαρκίο» όπως μας λένε οι Άγιοι και κατεβαίνει στη γή για να δείξει τον δρόμο στο πλάσμα Του δια του Σταυρού και της Αναστάσεως, πώς να ανέβει και εκείνο στον ουρανό. Ο Θεός εγγυάται τη σωτηρία του ανθρώπου μέσω Εκείνου και στην ουσία δίνει το χρίσμα στον άνθρωπο να δημιουργήσει μια νέα κιβωτό για τον άνθρωπο έτσι ώστε να τον διαφυλάξει ως το τέλος της ανθρώπινης ιστορίας στη γη.
Έτσι λοιπόν όπως ο Θεός έδωσε εντολή στον Νώε για να κατασκευάσει την κιβωτό για να σώσει τα δημιουργήματά Του έτσι και με τον ερχομό του Χριστού ιδρύεται η Εκκλησία Του, που δέχεται ως κιβωτός τον άνθρωπο που θέλει να σωθεί. Και αυτή η κιβωτός χτίζεται με πολύ αίμα και θυσία, Αγίων, Μαρτύρων, μέσα από διωγμούς και ρωμαϊκές αρένες, μέσα από πολέμους, πείνες και μέσα από αντίχριστα καθεστώτα κάθε εποχής.
Η κιβωτός κορυφώνεται και εδραιώνεται επί βυζαντίου όταν εξαπλώνεται το Ευαγγέλιο στον γνωστό τότε κόσμο. Ο κόσμος γνωρίζει τον αληθινό Θεό και δημιουργείται το τελειότερο παράδειγμα μιας εν Χριστώ πολιτείας.
Ωστόσο το κακό κυριεύει και πολεμά την ανθρωπότητα ακούραστα, νυχθημερόν. Έτσι πέφτει το Βυζάντιο λόγω της πνευματικής αποστασίας των κατοίκων του που ξεχνούν για άλλη μια φορά τον Θεό και τον προορισμό τους αλλά και την αποστολή τους γιατί έπρεπε το Βυζάντιο να λειτουργεί ως φάρος της οικουμένης, να δίνει την Ορθοδοξία και τον Πολιτισμό του απλόχερα σε όλο τον κόσμο.
Χαρακτηριστικό και επίκαιρο είναι το ακόλουθο απόσπασμα, που ασχολείται με την πνευματική και ηθική κατάσταση των κατοίκων της Κωνσταντινούπολης και τους λόγους της συμφοράς τους, και είναι παρμένο από την κριτική του Οσίου μοναχού Ιωσήφ Βρυεννίου γραμμένη το δέκατο τέταρτο αιώνα:
"Αν η εικόνα των τιμωριών, που μας επιβάλλει ο Θεός, προκαλεί αμηχανία και σύγχυση, ας αναλογισθούμε τους παραλογισμούς μας και τότε θα εκπλαγούμε γιατί ακόμη δε μας κτύπησε κεραυνός. Δεν υπάρχει καμιά μορφή διαστροφής που να μην έχουμε διαπράξει σ΄όλη μας τη ζωή.
Αυτές δε είναι οι αποδείξεις:
Βαπτιστήκαμε άλλοι δι' απλής και άλλοι δια τριπλής κατάδυσης, και έγινε επίκληση του ονόματος της Αγίας Τριάδας, σε άλλους μία και σε άλλους τρεις φορές.
Οι περισσότεροι από μας όχι απλώς αγνοούμε τι σημαίνει να είσαι Χριστιανός, αλλά και πως ακόμη να κάνουμε το σταυρό μας ή, κι αν ακόμη το γνωρίζουμε, ντρεπόμαστε να τον κάνουμε. Η άφεση των αμαρτιών και η κοινωνία των Θείων δώρων προσφέρονται με την ανταλλαγή δώρων.
Είμαστε ανίκανοι να υπερασπιστούμε το όνομα του Θεού όταν αυτό βλασφημείται, όταν θα έπρεπε να πεθάνομε γι' Αυτόν.
Αποδίδουμε το κοινό όνομα τον έχθρων του σταυρού ο ένας στον άλλο, και το έχουμε συνέχεια στα χείλη μας.
Καθημερινά αναθεματίζουμε και καταριόμαστε τους εαυτούς μας και τους άλλους .
Χωρίς δισταγμό κάνουμε όρκους και συνέχεια ψευδορκούμε στο φοβερό και ιερό όνομα του Σωτήρα και Θεού μας, και αυτό χωρίς να υπάρχει καμιά ανάγκη.
Παραπονιόμαστε στο Θεό είτε βρέχει είτε δε βρέχει, είτε χάνει κρύο είτε κάνει ζέστη, πως δίνει πλούτο στον ένα και αφήνει τον άλλο φτωχό, πως πνέει νοτιάς ή έρχεται καταιγίδα από το βοριά και εντελώς απλά μεταμορφωνόμαστε σε αδιάλλακτους δικαστές του Θεού.
Πολλοί από μας αδιάντροπα βλασφημούν την Ορθόδοξη πίστη, το Σταυρό, το Νόμο, τους αγίους, τον ίδιο το Θεό, όταν ακόμη κι ένας άπιστος δε θα το έκανε τόσο πολύ.
Θέτουμε σε κίνηση τις άγιες εικόνες και προφασιζόμαστε πως διαβάζουμε το μέλλον μέσα απ ΄αυτές τις κινήσεις.
Οι περισσότερες από τις αμαρτίες μας είναι ανεξομολόγητες, κι έτσι είναι και ασυγχώρητες.
Ερευνώντας όλα τα μέλη του σώματός μας τα θέτουμε στην υπηρεσία του εχθρού: μήπως δεν προλέγουμε το μέλλον από τη φαγούρα των χεριών ή της μύτης, από το πέταγμα του βλεφάρου, από το βούισμα του αυτιού, εν συντομία απ΄ όλα τα φυσικά φαινόμενα των οργάνων του σώματος μας; Διακρίνουμε σημάδια στις απαντήσεις και στους χαιρετισμούς των ανθρώπων. Προσέχουμε τις κραυγές των οικόσιτων πτηνών, το πέταγμα και τις κραυγές των κοράκων, και ανακαλύπτουμε οιωνούς σ’ όλα αυτά. Αυταπατόμαστε όταν πιστεύουμε στους αστρολόγους, πως η ύπαρξή μας δηλαδή κατευθύνεται από τις Ώρες, την Τύχη, τις Μοίρες , την Ειμαρμένη τα σημάδια του Ζωδιακού κύκλου και των πλανητών. Είμαστε βέβαιοι πώς οι Νηρηίδες ζουν στη θάλασσα και πώς Στοιχειά υπάρχουν παντού... Μερικοί από μας λατρεύουν και χαιρετίζουν τη νέα σελήνη. Εορτάζουμε τις Καλένδες, φοράμε τα δαχτυλίδια του Άρη, στολίζουμε τα σπίτια μας με μαγιοστέφανα... Προσέχουμε τα όνειρα και πιστεύουμε πως μας λένε το μέλλον. Κρεμάμε φυλαχτά στο λαιμό μας εξασκούμε τη μαντεία.
Καταφεύγουμε καθημερινά σε μάγους, μάντεις, γύφτους, εξορκιστές αναζητούμε στη μαγεία τη θεραπεία κάθε ασθένειας και διαβάζουμε μαγικά σε ανθρώπους και ζώα. Με ξόρκια προσπαθούμε να αυξήσουμε τη γονιμότητα των χωραφιών μας, την ανάπτυξη και υγεία των κοπαδιών μας, να επιτύχουμε στο κυνήγι, να έχουμε άφθονο τρύγο.
Απομακρυνόμαστε ακόμη πιο πολύ από την αρετή ψάχνοντας συνεχώς το κακό. Η φιλία απωθήθηκε και η κακεντρέχεια πήρε τη θέση της. 0 αδελφός εκμεταλλεύεται τον αδελφό, ο κάθε φίλος ακολουθεί το δρόμο τής προδοσίας.. Δεν υπάρχει έλεος, ούτε συμπάθεια μόνο μίσος και αναίδεια.
Οι κύριοί μας είναι άδικοι, αυτοί που μάς κυβερνούν, αρπακτικοί, οι δικαστές μας, διεφθαρμένοι, οι διαιτητές μας, ψεύτες οι πολίτες, απατεώνες, οι επαρχιώτες, χωρίς κρίση και οι πάντες εν γένει ευτελείς .
Οι παρθένες μας είναι πιο προκλητικές και από τις πόρνες, οι χήρες είναι περίεργες χωρίς λόγο, οι παντρεμένες κοροϊδεύουν μια πίστη που οι ίδιες δε φυλάσσουν, οι νέοι είναι χαμένοι στην ακολασία, οι γέροι παραδομένοι στο πιοτό, οι πρεσβυτέρες προσβάλλουν τη θέση τους, οι ιερείς έχουν ξεχάσει το Θεό, οι μονάχοι ξέφυγαν τελείως από το σωστό δρόμο, οι άνθρωποι στον κόσμο είναι τόσο χαμένοι ώστε με τα λόγια μεν να δίνουν την εξωτερική εμφάνιση της ευσέβειας, ενώ μέσα τους να αρνούνται κάθε αρετή. Έχουμε πρόσωπο πόρνης και αμαρτωλού.
Είναι τέτοια η σκληρότητα της καρδιάς μας, η λησμονιά μας, η τύφλα μας, ώστε να μην πιστεύουμε πλέον πως διαπράττουμε πράξεις κακίας ότι υποφέρουμε απ’ αυτές, όταν στην πραγματικότητα είμαστε οι εκτελεστές τους και τα θύματα τους... Αυτές και άλλες είναι οι αμαρτίες που μας καθιστούν άξιους των τιμωριών, με τις οποίες o ο Θεός μας επισκέπτεται ως πληρωμή γι΄αυτά τα λάθη και άλλες ίσης βαρύτητας κακοήθειες. Έτσι ο Θεός τιμωρεί το λαό Του.
Απόσπασμα από το βιβλίο «Η ΑΛΩΣΗ ΤΗΣ ΠΟΛΗΣ»
Για τους άνωθεν λόγους έπεσε το Βυζάντιο. Ένα κομμάτι του όμως δεν έπεσε το 1453 και παρέμεινε ζωντανό σαν να μην το άγγιξε ο χρόνος. Ο Θεός επέτρεψε να υπάρχει μια τελευταία κιβωτός.
Είναι το Άγιον ‘Ορος ίσως η τελευταία κιβωτός για τη σωτηρία της ανθρωπότητας.
Το Άγιον Όρος που διαφυλάττει Ορθοδοξία, Ελληνικό πολιτισμό και γράμματα και ότι καλό έχει προσφέρει ο Θεός στον άνθρωπο.
Διαφυλάττει έναν τρόπο ζωής σωτήριο για τον άνθρωπο από πνευματικής πρωτίστως αλλά και υλικής άποψης. Ορθοδοξία ως βίωμα και όχι ως όρος εγκυκλοπαιδικός.
Στη εποχή που ζούμε, που πολύ εύστοχα ο Γέρων Πορφύριος την παρομοίαζε με την εποχή του Χριστού, φτιάξαμε μια δική μας Βαβέλ, μια σύγχρονη Βαβυλώνα, ντροπή στα μάτια του Θεού. Λατρέψαμε ως νεοειδωλολάτρες το χρήμα και ουσιαστικά στην πνευματικότητά μας γίναμε χειρότεροι των κατοίκων της Κωνσταντινούπολης των χρόνων προ της Άλωσης, γιατί μπορεί εκείνοι να είχαν τις αμαρτίες τους, αλλά τουλάχιστον είχαν την αυθεντικότητα. Εμείς γίναμε κακέκτυπά τους γιατί και λοξό δρόμο επιλέξαμε και θέλουμε να λεγόμαστε και απόγονοι του Βυζαντίου, που ουδέποτε τιμήσαμε με πράξεις αλλά μόνο φιλολογικά.
Σαν φυσικό επακόλουθο των αδιεξόδων που οι ίδιοι προκαλέσαμε με την απομάκρυνσή μας από τον Θεό, μας επισκέπτεται η κρίση σε όλα τα επίπεδα. Πνευματικά, οικονομικά, πολιτισμικά. Και ζούμε ημέρες που ο κόσμος μοιάζει με χύτρα ταχύτητας έτοιμη να εκραγεί όπως έλεγε ο Γέρων Παϊσιος. Πιθανών αυτοί που κινούν τα νήματα υπογείως να θέλουν να οδηγήσουν πάλι την ανθρωπότητα σε ένα παγκόσμιο πόλεμο για να επιβληθούν δια της αγανακτήσεως του κόσμου. Ο οποίος δεν θα μπορεί να συγκριθεί με τους προηγούμενους γιατί όσο ποιο πολύ απομακρυνόμαστε από τον Θεό, τόσο υποβάλουμε τον εαυτό μας σε σκληρότερη δοκιμασία.
Άλλωστε για αυτά μίλησαν πλήθος Αγίων από τον Άγιο Ανδρέα μέχρι τον Κοσμά τον Αιτωλό και σύγχρονους Αγιορείτες Πατέρες. Και δεν είναι καθόλου τυχαίο ότι ο Θεός απέστειλε δύο Αγιορείτες αυτή την συγκεκριμένη εποχή. Τους γέροντες Πορφύριο και Παϊσιο. Δύο Αγίους που είδαν κατά παραχώρηση Θεού αυτά που βιώνουμε τώρα, αυτά που πρέπει να υποστούμε για να καθαρισθούμε.
Γιατί θα καθαρίσει η ήρα απ’ το στάρι και σε αυτό θα συμβάλει το Άγιον Όρος.
Αποτελεί μια νέα κιβωτό που κρατά τον σπόρο. Ποιον σπόρο θα ρωτήσει κάποιος. Τον σπόρο για να ξαναγίνει ο κόσμος όπως τα χρόνια της πνευματικής ακμής του Βυζαντίου. Όπως τα πρωτοχριστιανικά χρόνια
Έλεγε ο Γέρων Παϊσιος ότι "οργώνει ο διάβολος αλλά στο τέλος θα σπείρει ο Θεός".
Και συμπλήρωνε ο Άγιος Γέροντας.
"Το Άγιον Όρος πολλά μπορεί να προσφέρει. Μπορεί να δημιουργήσει πάλι το Βυζάντιο από το οποίο προήλθε."
Read more: http://ioannis-kapodistrias.blogspot.com/2012/05/blog-post_02.html#ixzz25NrsaNdr
