Η ΧΑΜΕΝΗ ΜΑΣ ΦΙΛΙΑ ΚΑΙ ΕΝΟΤΗΤΑ

Γράφει ο Κωστούλας Βασίλειος

Α. «Ουκ επ' άρτω μόνω ζήσεται άνθρωπος». 

Κοινές λέξεις απαρτίζουν το λεξιλόγιο των Ελλήνων το τελευταίο διάστημα, όσο το πέπλο της φτώχειας απλώνεται πλέον σε όλη τη χώρα, από τα μεγάλα αστικά κέντρα που ήδη ζούνε βαθειά την κρίση, μέχρι την αγροτική επαρχία που αποτελούσε ένα εκ των πυλώνων της οικονομικής ανάπτυξης της χώρας. Αδιέξοδο, απελπισία, φόβος, ανέχεια είναι μόνο λίγες από τις κοινές λέξεις που ακούς στην καθημερινότητα. Είναι λέξεις που τις γεννά η φτώχεια αλλά μήπως πρέπει να εστιάσουμε στο τι είδους φτώχεια ζούμε και τι είναι αυτό που λείπει από τις ζωές μας και για ποιο λόγο δεν διαφαίνεται λύση ούτε στον μακρινό ορίζοντα;

Στο Άγιον Όρος άκουσα το εξής επιτυχημένο δίλλημα.

Θα είμαστε τελικά φίλοι του Χριστού ή φίλοι του χρυσού;

Σκληρό δίλημμα για όσους στηρίζουν τη σωτηρία του Έθνους σε οικονομικά μοντέλα και σε πολιτικές χωρίς ίχνος Χριστού μέσα τους.

Σε ένα απλό δίλημμα κρύβονται τόσες πολλές έννοιες τελικά, για την χαμένη μας ενότητα με τον Χριστό, για τα αίτια των κακοπαθειών μας, για τη χαμένη ενότητα με τον αδελφό μας, για την πλήρη εξάρτηση του ανθρώπου από την ύλη. Έχουμε καταφέρει το εξής παράδοξο φαινόμενο που εκ αδυναμίας της ανθρώπινης φύσεως, το βλέπουμε και ως φυσιολογικό(!!!). Να μετατρέψουμε δηλαδή τους εαυτούς μας από πνευματικά δημιουργήματα του Θεού, σε υλικά σκεύη και μόνο. Πετάξαμε ότι πνευματικό κληρονομήσαμε εκ Θεού και νυμφευθήκαμε τον πλούτο που γνωρίζει φθορά και δεν ενδιαφερθήκαμε για  τον πλούτο της ψυχής που αναζωογονείται και τροφοδοτείται από την  πνευματική ζωή του ανθρώπου.

Το πρώτο που θα αντιπαραθέσει κανείς είναι:

Μα γίνεται ο άνθρωπος να ζήσει χωρίς την τροφή;  Γίνεται σε αυτή την κρίση να πούμε στα παιδιά μας ότι σήμερα δεν έχει φαγητό αλλά έχει πνευματικό άρτο;

Η απάντηση είναι θέμα προτεραιότητας.

Την απάντηση την δίνει ο ίδιος ο Χριστός όταν πειράζεται εκ διαβόλου με τον πειρασμό «Πεινάς; Κάνε αυτές τις πέτρες άρτο»

Και ο Κύριος απαντά:

«Ουκ επ' άρτω μόνω ζήσεται άνθρωπος, αλλ' επί παντί ρήματι εκπορευομένω δια στόματος Θεού» (Ματθ. 4,4).

Για τις συνήθειες του σύγχρονου υλιστή ανθρώπου αυτό φαντάζει εξωφρενικό. Πιστεύουμε ότι μπορεί ο άνθρωπος να ζήσει μόνο με το λόγο του Θεού; Είναι δυνατόν;

ΚΑΙ ΟΜΩΣ ΑΥΤΟ ΜΑΣ ΤΟ ΦΩΝΑΖΕΙ. ΝΑΙ ΓΙΝΕΤΑΙ

Αν το πιστεύαμε αυτό δεν θα είχαμε φτάσει σε αυτό τη σημείο αδιεξόδων. Όσο και δύσκολο σε κάποιους να ακούγεται, ο άνθρωπος σαν πλάσμα του Θεού πρώτα τρέφεται από το Λόγο του Θεού και ύστερα από την τροφή του σώματος. Αυτή είναι οι κοινωνία και η συμμετοχή στο δείπνο που μας καλεί και εμείς δεν ανταποκρινόμαστε και εξαιτίας της εξάρτησής μας από τα επίγεια αγαθά.

Θέσαμε άλλες προτεραιότητες όμως. Και αυτή η παράδοξη αλλαγή έφερε την κρίση.

Και μέσα από την κρίση μας μιλά ο Θεός. Μας λέγει και μας ερωτά...

«Δεν θέλετε την πνευματική τροφή από την οποία θα ζήσουν οι ψυχές σας αιώνια;», και μας επισκέπτεται δια της πενίας. Επιτρέπει να λιγοστεύουν τα υλικά αγαθά στα παιδιά του και εκείνα φοβισμένα να τρέξουν έστω και εκ των υστέρων στα πνευματικά αγαθά. Μας αφήνει να συγκρίνουμε τι έχει περισσότερο αξία. Τι μας  κρατά στη ζωή πραγματικά. Η επιλογή όμως είναι ελεύθερη όπως και στον πλούσιο νεανία της Καινής Διαθήκης  ο οποίος ενώ έκανε τα πάντα και φύλαττε τις εντολές του Θεού ωστόσο δεν μπορούσε να αποκολληθεί από την εξάρτηση της περιουσίας του και του υλικού πλούτου του. Του ζητά ο Χριστός να απαρνηθεί ότι κρατά τον άνθρωπο δέσμιο στο θάνατο.

Καὶ ἐκπορευομένου αὐτοῦ εἰς ὁδὸν προσδραμὼν εἷς καὶ γονυπετήσας αὐτὸν ἐπηρώτα αὐτόν· διδάσκαλε ἀγαθέ, τί ποιήσω ἵνα ζωὴν αἰώνιον κληρονομήσω; ὁ δὲ ᾿Ιησοῦς εἶπεν αὐτῷ· τί με λέγεις ἀγαθόν; οὐδεὶς ἀγαθὸς εἰμὴ εἷς ὁ Θεός. τὰς ἐντολὰς οἶδας· μὴ μοιχεύσῃς, μὴ φονεύσῃς, μὴ κλέψῃς, μὴ ψευδομαρτυρήσῃς, μὴ ἀποστερήσῃς, τίμα τὸν πατέρα σου καὶ τὴν μητέρα. ὁ δὲ ἀποκριθεὶς εἶπεν αὐτῷ· διδάσκαλε, ταῦτα πάντα ἐφυλαξάμην ἐκ νεότητός μου. ὁ δὲ ᾿Ιησοῦς ἐμβλέψας αὐτῷ ἠγάπησεν αὐτὸν καὶ εἶπεν αὐτῷ· ἕν σε ὑστερεῖ· εἰ θέλεις τέλειος εἶναι, ὕπαγε, ὅσα ἔχεις πώλησον καὶ δὸς πτωχοῖς, καὶ ἕξεις θησαυρὸν ἐν οὐρανῷ, καὶ δεῦρο ἀκολούθει μοι, ἄρας τὸν σταυρόν σου. ὁ δὲ στυγνάσας ἐπὶ τῷ λόγῳ ἀπῆλθε λυπούμενος· ἦν γὰρ ἔχων κτήματα πολλά.

Β. Το πρώτο στάδιο της ενότητας. Η φιλία με τον Χριστό

Αυτό είναι το σύγχρονο πρόβλημα που ταλανίζει την ανθρωπότητα και την Ελλάδα, από τον πρώτο Έλληνα μέχρι τον τελευταίο, από τους ηγέτες πολιτικούς και εκκλησιαστικούς, από τον υπάλληλο τον έμπορο, τον άνθρωπο του μεροκάματου, τον συνταξιούχο, τον άνεργο, τον φοιτητή, τον στρατιωτικό και όλους μας. Πως γίνεται να ζητάμε ένα καλύτερο μέλλον για την Ελλάδα χωρίς να έχουμε γίνει φίλοι του Χριστού πρώτα. Πώς γίνεται να μιλάμε για ενότητα χωρίς να είμαστε ενωμένοι με το Χριστό πρώτα. Σκύβουμε το κεφάλι σαν τον νεανία, φοβόμαστε ότι ίσως για την αγάπη του Χριστού χάσουμε την ευμάρειά μας και δεν αφηνόμαστε με μετάνοια στο έλεός Του. Δεν ζητάμε ανιδιοτελή φιλία με τον Χριστό και ζητάμε λύσεις και απαντήσεις

Η απάντηση όμως έχει ήδη έρθει. Τώρα ζούμε την πραγματική φτώχεια.

Κάναμε την επιλογή του πλούσιου νεανία και μόλις απομακρυνθήκαμε λίγα βήματα μακριά από το Χριστό αρχίζουμε και καταλαβαίνουμε την λάθος επιλογή μας. Και θα γίνει βαθύτερη η κρίση όσο περπατάμε αντίθετα.

Όμως Εκείνος είναι εκεί και περιμένει όλους μας.

Τον Χριστό να  Τον αισθανόμαστε φίλο μας, έλεγε ο Γέρων Πορφύριος  και συμπλήρωνε :Είναι ο φίλος μας. Το βεβαιώνει ο ίδιος, όταν λέει: «`Ημείς φίλοι μου εστέ…»”. Σαν φίλο να Τον ατενίζομε και να Τον πλησιάζομε. Πέφτομε; `Αμαρτάνομε; Με οικειότητα, αγάπη κι εμπιστοσύνη να τρέχομε κοντά Του όχι με φόβο οτι θα μάς τιμωρήσει αλλά με θάρρος, πού θα μας το δίδει η αίσθηση του φίλου. Να Του πούμε: «Κύριε, το έκανα, έπεσα, συγχώρεσέ με». Αλλά συγχρόνως να αισθανόμαστε ότι μας αγαπάει, ότι μας δέχεται τρυφερά, με αγάπη και μας συγχωρεί. Να μη μας χωρίζει απ’ τον Χριστό η αμαρτία.  Όταν πιστεύομε πώς μας αγαπάει  και Τον αγαπάμε, δεν αισθανόμαστε ξένοι και χωρισμένοι απ’ Αυτόν, ούτε όταν αμαρτάνομε. ‘Εχομε εξασφαλίσει την αγάπη Του κι όπως και να φερθούμε, ξέρομε ότι μας αγαπάει. 

Άν αγαπάμε τον Χριστό πραγματικά, δεν υπάρχει φόβος να χάσομε το σεβασμό μας σ’ ‘Εκείνον.  Εδώ ισχύει εκείνο του Αποστόλου Παύλου: «Πρὸς Ῥωμαίους Ἐπιστολῆς Παύλου Κεφ.  8:28-39

Τίς ἡμᾶς χωρίσει ἀπὸ τῆς ἀγάπης τοῦ Χριστοῦ; Θλῖψις ἢ στενοχωρία ἢ διωγμὸς ἢ λιμὸς ἢ γυμνότης ἢ κίνδυνος ἢ μάχαιρα; Καθὼς γέγραπται ὅτι «ἕνεκά σου θανατούμεθα ὅλην τὴν ἡμέραν· ἐλογίσθημεν ὡς πρόβατα σφαγῆς». Ἀλλ᾿ ἐν τούτοις πᾶσιν ὑπερνικῶμεν διὰ τοῦ ἀγαπήσαντος ἡμᾶς. Πέπεισμαι γὰρ ὅτι οὔτε θάνατος οὔτε ζωὴ οὔτε ἄγγελοι οὔτε ἀρχαὶ οὔτε δυνάμεις οὔτε ἐνεστῶτα οὔτε μέλλοντα οὔτε ὕψωμα οὔτε βάθος οὔτε τις κτίσις ἑτέρα δυνήσεται ἡμᾶς χωρίσαι ἀπὸ τῆς ἀγάπης τοῦ Θεοῦ τῆς ἐν Χριστῷ ᾿Ιησοῦ τῷ Κυρίῳ ἡμῶν.

Δηλαδή· «Τί, λοιπόν, μπορεῖ νά μᾶς χωρίσει ἀπό τήν ἀγάπη τοῦ Χριστοῦ γιά μᾶς; Μήπως τά παθήματα, οἱ στενοχώριες, οἱ διωγμοί, ἡ πείνα, ἡ γύμνια, οἱ κίνδυνοι ἤ ὁ μαρτυρικός θάνατος; Σύμφωνα μέ τήν Γραφή· γιά σένα πεθαίνουμε ὅλη τήν ἡμέρα. Μᾶς μεταχειρίζονται σάν πρόβατα πού τά πᾶνε γιά σφαγή. ᾿Εμεῖς ὅμως ὑπερνικοῦμε μέσα ἀπό ὅλες τίς δυσκολίες μέ τή βοήθεια τοῦ Χριστοῦ πού μᾶς ἀγάπησε. Κι εἶμαι πραγματικά βέβαιος πώς οὔτε θάνατος οὔτε ζωή οὔτε ἄγγελοι οὔτε ἄλλες οὐράνιες δυνάμεις οὔτε παρόντα οὔτε μέλλοντα οὔτε κάτι ἄλλο εἴτε στόν οὐρανό εἴτε στόν ἄδη οὔτε κανένα ἄλλο δημιούργημα θά μπορέσουν ποτέ νά μᾶς χωρίσουν ἀπό τήν ἀγάπη τοῦ Θεοῦ γιά μᾶς, ὅπως φανερώθηκε στό πρόσωπο τοῦ ᾿Ιησοῦ Χριστοῦ τοῦ Κυρίου μας».

Είναι μία σχέση ανώτερη, μοναδική, η σχέση της ευχής με τον Θεό, πού δεν τη διασπά τίποτα και δεν τη φοβίζει, ούτε την κλονίζει τίποτα.

Βλέπουμε δηλαδή ότι πρέπει να συνδέσουμε όλα όσα συμβαίνουν στην πατρίδα μας με την αγάπη του Χριστού. Η θλίψεις και οι διωγμοί και τα πολλά προβλήματα που ταλανίζουν τον Έλληνα είναι μεν γιατί χάσαμε την αγάπη μας για τον Χριστό αλλά είναι και εγγύηση ότι παραχωρούνται από Εκείνον για τη σωτηρία μας. Ακόμα και όταν αργούμε να αντιληφθούμε την κρίση ως επίσκεψη Θεού και ευλογία και το κάνουμε αργά δια του φόβου. Το σημαντικό όμως είναι να αποκαταστήσουμε τη σχέση μας με το Θεό πρώτα  με την αγάπη μας και όχι από τον φόβο. Το είχε τονίσει και ο Γέρων Παϊσιος ότι καλό είναι να αγωνιστούμε πνευματικά  από τώρα  (εννοούσε τότε που οι Έλληνες ήταν σε ευμάρεια) και όχι μόνο όταν έρθουν οι θλίψεις γιατί τότε θα γίνει αναγκαστικά.

Πόσο μπροστά είχε δει αυτός ο άγιος γέροντας. Το ίδιο και ο Γέρων Πορφύριος που τόνιζε: «Όλα έχουν τη σημασία τους, το χρόνο και την περίστασή τους. Η έννοια του φόβου είναι καλή για τα πρώτα στάδια. Είναι για τους αρχαρίους, γι’ αυτούς που ζει μέσα τους ο παλαιός άνθρωπος. Ο άνθρωπος ο αρχάριος, που δεν έχει ακόμη λεπτυνθεί, συγκρατείται απ’ το χαμό με το φόβο. Και ο φόβος είναι απαραίτητος, εφόσον είμαστε υλικοί άνθρωποι και χαμερπείς. Αλλ’ αυτό είναι ένα στάδιο, ένας χαμηλός βαθμός σχέσεως με το θείον. Το πάμε στη συναλλαγή, προκειμένου να κερδίσομε τον Παράδεισο ή να  γλυτώσομε την κόλαση. Αυτό, αν το καλοεξετάσομε, δείχνει κάποια ιδιοτέλεια, κάποιο συμφέρον. ‘Εμένα δεν μου αρέσει αυτός ο τρόπος. Όταν ο άνθρωπος προχωρήσει και μπει στην αγάπη τού Θεού, τι του χρειάζεται ο φόβος; ΄Ο,τι κάνει, το κάνει από αγάπη, κι έχει πολύ μεγαλύτερη αξία αυτό. Το να γίνει καλός κάποιος από φόβο στον Θεό κι όχι από αγάπη, δεν έχει τόση αξία.

Αν θελήσομε και Τον ακολουθήσομε, και τούτη η ζωή με τον Χριστό είναι χαρά, έστω και μέσα σε δυσκολίες. ΄Οπως το λέει ο Απόστολος Παύλος: «Χαίρω έν τοίς παθήμασί μου». Αυτή είναι η θρησκεία  μας, εκεί πρέπει να πάμε. Δεν είναι τα τυπικά , όσο είναι να ζει κανείς με τον Χριστό. Όταν αυτό το πετύχεις, τι άλλο θέλεις; Κέρδισες το παν. Ζεις τον Χριστό και ο Χριστός ζει μέσα σου. Όλα μετά είναι πολύ εύκολα, η υπακοή, η ταπείνωση, η ειρήνη.

Γ. Η φιλία με τον Χριστό προϋπόθεση της ενότητας

Εκείνος  μας βλέπει ως φίλους Του.  Η δική μας η κίνηση ποια είναι όμως, ποιο είναι το δικό μας βήμα προς Εκείνον;

Η λύση είναι μπροστά μας αλλά και τόσο μακριά μας γιατί επιλέγουμε να κλείνουμε τα μάτια μας, να είμαστε φίλοι με την πονηριά, να είμαστε σε καταστολή εξαιτίας του λήθαργου στον οποίο έχουμε περιπέσει, να επιλέγουμε τη φιλία με το κακό, να διαπιστώνουμε μονίμως τα λάθη των άλλων και να μην βλέπουμε το δοκάρι στο μάτι μας, να θέλουμε εν τέλει να λεγόμαστε Χριστιανοί χωρίς να αισθανόμαστε φίλοι του Χριστού.

Ας ανοίξουμε όμως τον  Εὐαγγελιστή ᾿Ιωάννη στην  Καινή Διαθήκη  γιατί εκεί εμπεριέχονται οι παρακαταθήκες του Χριστού προς τους μαθητές και προς όλους μας και είναι η βάση της ενότητας. Αυτά ειπώθηκαν και σφραγίστηκαν δια του αίματός του, τότε, για το σήμερα και για πάντα.

Εκεί βρίσκεται η πεμπτουσία της ενότητος.

«᾿Εγώ εἰμι ἡ ἄμπελος ἡ ἀληθινή, καὶ ὁ πατήρ μου ὁ γεωργός ἐστι. πᾶν κλῆμα ἐν ἐμοὶ μὴ φέρον καρπόν, αἴρει αὐτό, καὶ πᾶν τὸ καρπὸν φέρον, καθαίρει αὐτό, ἵνα πλείονα καρπὸν φέρῃ. ἤδη ὑμεῖς καθαροί ἐστε διὰ τὸν λόγον ὃν λελάληκα ὑμῖν. μείνατε ἐν ἐμοί, κἀγὼ ἐν ὑμῖν. καθὼς τὸ κλῆμα οὐ δύναται καρπὸν φέρειν ἀφ’ ἑαυτοῦ, ἐὰν μὴ μείνῃ ἐν τῇ ἀμπέλῳ, οὕτως οὐδὲ ὑμεῖς, ἐὰν μὴ ἐν ἐμοὶ μείνητε. ἐγώ εἰμι ἡ ἄμπελος, ὑμεῖς τὰ κλήματα. ὁ μένων ἐν ἐμοὶ κἀγὼ ἐν αὐτῷ, οὗτος φέρει καρπὸν πολύν, ὅτι χωρὶς ἐμοῦ οὐ δύνασθε ποιεῖν οὐδέν. ἐὰν μή τις μείνῃ ἐν ἐμοί, ἐβλήθη ἔξω ὡς τὸ κλῆμα καὶ ἐξηράνθη, καὶ συνάγουσιν αὐτὰ καὶ εἰς τὸ πῦρ βάλλουσι, καὶ καίεται. ἐὰν μείνητε ἐν ἐμοὶ καὶ τὰ ῥήματά μου ἐν ὑμῖν μείνῃ, ὃ ἐὰν θέλητε αἰτήσασθε, καὶ γενήσεται ὑμῖν. ἐν τούτῳ ἐδοξάσθη ὁ πατήρ μου, ἵνα καρπὸν πολὺν φέρητε, καὶ γενήσεσθε ἐμοὶ μαθηταί» (᾿Ιωάννου ιε´ 1-8).

Δηλαδή «᾿Εγώ εἶμαι τό ἀληθινό κλῆμα, κι ὁ πατέρας μου εἶναι ὁ ἀμπελουργός. Κάθε κληματόβεργα πάνω μου πού δέν κάνει καρπό τήν κόβει. Καί κάθε κληματόβεργα πού κάνει καρπό τήν κλαδεύει, γιά νά καρποφορήσει περισσότερο. ᾿Εσεῖς εἶστε κιόλας κλαδεμένοι καί καθαροί ἐξαιτίας ὅσων σᾶς ἐδίδαξα. Μείνετε ἑνωμένοι μαζί μου. Τότε θά εἶμαι κι ἐγώ ἑνωμένος μαζί σας. ῞Οπως ἡ κληματόβεργα δέν μπορεῖ νά καρποφορήσει ἀπό μόνη της, ἄν δέν εἶναι ἑνωμένη μέ τό κλῆμα, τό ἴδιο κι ἐσεῖς ἄν δέν μείνετε ἑνωμένοι μαζί μου. ᾿Εγώ εἶμαι τό κλῆμα, ἐσεῖς οἱ κληματόβεργες. ᾿Εκεῖνος πού μένει ἑνωμένος μαζί μου κι ἐγώ μαζί του, αὐτός κάνει ἄφθονο καρπό, γιατί χωρίς ἐμένα δέν μπορεῖτε τίποτε νά κάνετε. ῎Αν κάποιος δέν μένει ἑνωμένος μαζί μου, θά τόν πετάξουν ἔξω σάν τήν κληματόβεργα, καί θά ξεραθεῖ. Τίς βέργες αὐτές τίς μαζεύουν, τίς ρίχνουν στή φωτιά, καί καίγονται. ῎Αν μείνετε ἑνωμένοι μαζί μου κι ἄν τά λόγια μου μείνουν ζωντανά μέσα σας, ὅ,τι θελήσετε ζητῆστε το καί θά σᾶς δοθεῖ. Μέ αὐτόν τόν τρόπο φανερώνεται ἡ δόξα τοῦ Πατέρα μου· ὅταν ἐσεῖς κάνετε ἄφθονο καρπό κι ἀποδειχθεῖτε ἔτσι μαθητές μου».

«Οὐ περὶ τούτων δὲ ἐρωτῶ μόνον, ἀλλὰ καὶ περὶ τῶν πιστευόντων διὰ τοῦ λόγου αὐτῶν εἰς ἐμέ, ἵνα πάντες ἓν ὦσιν, καθὼς σύ, πάτερ, ἐν ἐμοὶ κἀγὼ ἐν σοί, ἵνα καὶ αὐτοὶ ἐν ἡμῖν ἓν ὦσιν, ἵνα ὁ κόσμος πιστεύσῃ ὅτι σύ με ἀπέστειλας. καὶ ἐγὼ τὴν δόξαν ἣν δέδωκάς μοι δέδωκα αὐτοῖς, ἵνα ὦσιν ἓν καθὼς ἡμεῖς ἕν ἐσμεν, ἐγὼ ἐν αὐτοῖς καὶ σὺ ἐν ἐμοί, ἵνα ὦσι τετελειωμένοι εἰς ἕν, καὶ ἵνα γινώσκῃ ὁ κόσμος ὅτι σύ με ἀπέστειλας καὶ ἠγάπησας αὐτοὺς καθὼς ἐμὲ ἠγάπησας» (᾿Ιωάννου ιζ´ 20-23).

Δηλαδή· «Προσεύχομαι ὄχι μόνο γι αὐτούς ἀλλά καί γιά ἐκείνους πού μέ τό κήρυγμα αὐτῶν θά πιστεύουν σ’ ἐμένα, ὥστε νά εἶναι ὅλοι ἕνα, ὅπως ἐσύ, Πατέρα, εἶσαι ἑνωμένος μ’ ἐμένα κι ἐγώ μ’ ἐσένα· νά εἶναι κι αὐτοί ἑνωμένοι μ’ ἐμᾶς, κι ἔτσι ὁ κόσμος νά πιστέψει ὅτι μ’ ἔστειλες ἐσύ. Κι ἐγώ τήν δόξα πού μοῦ ἔδωσες τήν ἔδωσα σ’ αὐτούς, γιά νά εἶναι ἕνα μεταξύ τους, ὅπως ἐμεῖς εἴμαστε ἕνα. ᾿Εγώ ἑνωμένος μαζί τους κι ἐσύ ἑνωμένος μαζί μου, ὥστε ν’ ἀποτελοῦν μιά τέλεια ἑνότητα, κι ἔτσι ὁ κόσμος νά τό καταλαβαίνει ὅτι μ’ ἔστειλες ἐσύ κι ὅτι τούς ἀγάπησες ὅπως ἀγάπησες ἐμένα».

ΕΠΙΛΟΓΟΣ

Αν καταλάβουμε τη σημασία της ενότητος θα βρούμε σύντομα λύση στο πρόβλημα της ανθρωπότητας. Η ενότητα δεν κοιτάζει σύνορα, φύλα, γλώσσες και πολιτισμούς. Αυτός που ενώνεται με τον Χριστό, ενώνεται με οποιονδήποτε είναι ενωμένος με το Χριστό και όλοι μαζί με τον Πατέρα. Μέγα μυστήριο και μέγιστη παρακαταθήκη του Θεού στον άνθρωπο. Αν αλλάξουμε στάση θα βρούμε λύση στο πρόβλημα της Ελλάδος όχι αύριο, σήμερα κιόλας. Δεν βρίσκουμε όμως και αυτό πρέπει να μας προβληματίσει περισσότερο. Το ότι ζούμε αποκαλυπτικά γεγονότα ενώ ο Γέρων Πορφύριος έλεγε ότι «ο Θεός μας έδωσε την Αποκάλυψη για να μην γίνει» πρέπει και αυτό να μας προβληματίσει γιατί προφανώς κάτι δεν αλλάζουμε στους εαυτούς μας.

Δεν πρέπει να μας προβληματίσει ότι ο Γέρων Πορφύριος, που δεν μιλούσε ενώ γνώριζε, για αυτά που έρχονται είχε πει ελάχιστα; Παρομοίασε την εποχή μας και τα αδιέξοδα σαν εκείνα στα χρόνια του Χριστού και έλεγε… «βλέπω μέσα από τη συμφορά ένα σπουδαίο άνθρωπο του Θεού…»

Και ρωτάω: Ζούμε συμφορά αυτή τη στιγμή ή απλά δυσκολίες;

Γιατί προκαλούμε τη συμφορά να έρθει;

Και είναι τραγικότερο να βλέπεις την πατρίδα σου να «καίγεται» και εσύ να ασχολείσαι με τις χαμένες πατρίδες και την Κωνσταντινούπολη και προφητείες Αγίων για ποθούμενα. Αυτά θα γίνουν γιατί είναι θέλημα Θεού προς δόξα Θεού και παραχώρησε κάποιους  Αγίους Του να γνωρίζουν για αυτά. Για να θέλεις ποθούμενα πρέπει να είσαι άξιος να κάνεις έργο σημαντικό και για την υπάρχουσα πατρίδα σου, να αποδείξεις ότι αξίζεις να κληρονομήσεις κάτι.

 Εμείς όμως κάνουμε  σαν να είμαστε στην όχθη του ποταμού που καίγεται το σπίτι μας και εμείς κοιτάμε την απέναντι όχθη και αφήνουμε τα πάντα να καούν πίσω μας. Θέλουμε να περάσουμε το ποτάμι και δεν σκεφτόμαστε ότι ίσως δεν ξέρουμε να κολυμπήσουμε και μείνουμε στη μέση του ποταμού….Άλλωστε ο Θεός αν οικονομήσει κάτι για τους Έλληνες δεν θα το κάνει προφανώς γιατί είμαστε άξιοι, αλλά μάλλον γιατί κρατήσαμε την Ορθοδοξία.

Πρέπει να προβληματιστούμε την ώρα που θα διαβαίνουμε το ποτάμι γιατί Εκείνος που θα απλώσει το χέρι για να  μας βοηθήσει να περάσουμε το ποτάμι πρέπει να είναι φίλος μας.

Είναι ο Χριστός.

Εμείς είμαστε φίλοι Του;