Στις 5 Ιανουαρίου 1825 ο Θεόδωρος Κολοκοτρώνης παραπέμπεται σε δίκη. Είναι μία από τις πολλές φορές «διαχρονικά» που η Ελλάδα «τρώει αναίτια» τα παιδιά της. Τι κι αν γέμισε τις πλατείες και τους δρόμους της με το όνομα του «Γέρου του Μωριά». Οταν χρειάστηκε τον «περιποιήθηκε» κι αυτόν με μακροχρόνια φυλάκιση. Ευτυχώς που δεν τον εκτέλεσε κιόλας ή δεν του έδωσε το κώνειο! Η αφοσίωση του στον Αγώνα έγινε αφορμή να μπει στο μάτι «άλλων κύκλων» κι η διαφορετική αντιμετώπιση έγινε αιτία για την δίωξη του. Το «πάταξον μεν , άκουσον δε» του Αριστείδη είχε απαλειφθεί από την γνώση της ιστορίας και το δικαίωμα της γνώμης δεν το έδινε η τότε «κοινωνία» σ’ αυτόν που με την στρατηγική του είχε δώσει σ’ αυτή την «κοινωνία» το δικαίωμα της ύπαρξης της.
Πόσο εύκολα ξεχνάει ο άνθρωπος όταν νοιώσει σχετικά ασφαλής! Αυτονόητο του φαίνεται να κατέχει την καλύτερη θέση για την οποία άλλοι πάλεψαν. Και μάλιστα φαίνεται να εξαντλεί την αυστηρότητα του απέναντι στους κατά κύριο λόγο ευεργέτες του. Τα χιλιόμετρα μόνο που έκανε πάνω στο άλογο επί τόσα χρόνια για να μαζεύει και να ενθαρρύνει τους συνέλληνες του όταν «κατέβαιναν» οι στρατιές του Δράμαλη και των άλλων Τούρκων στρατηγών και τα στρατηγικά του τεχνάσματα που έδωσαν επανειλημμένα την νίκη στα ελληνικά όπλα θα έπρεπε να τον είχαν κάνει απόλυτο δικτάτορα.
Όμως ούτε στιγμή ο γνήσιος ήρωας δεν ζήτησε την εξαργύρωση με τίτλους του μόχθου του υπέρ της πατρίδας. Μαζί με τα άλλα τέκνα της (που θυσίασαν της ζωή τους) δέχθηκε να κακοπάθει από ανθρώπους που δεν του έφταναν ούτε στο μικρό δαχτυλάκι στη μεγαλωσύνη. Και τον πότισαν το φαρμάκι της δίκης και της καταδίκης χωρίς να κοκκινίσουν καθόλου κάποιοι που δυστυχώς γράφτηκαν και στην ιστορία σαν πρωθυπουργοί. Μηχανορράφοι, συκοφάντες και άνανδροι που κρύφτηκαν πίσω από δικαστήρια και διαδικασίες που ντρόπιασαν το έθνος. Πολλοί είναι αυτοί που θα πουν ότι έτσι είμαστε σαν λαός , τρώμε τις σάρκες μας , θα θυμηθούν το «ουδείς προφήτης στον τόπο του» και κάθετι αρνητικό , όμως η γενίκευση είναι καλή μόνο όπου υπάρχει αντιστοιχία. Γιατί όλοι δεν είμαστε ίδιοι , γιατί όλοι δεν είμαστε παντελώς αδιάφοροι και πιστεύω ότι η μεγάλη πλειοψηφία του ελληνικού λαού είναι άνθρωποι που στις οικογένειες τους είναι άνθρωποι σωστοί και πιστοί απέναντι στους στενούς τους φίλους , αλλά κατά καιρούς καταβάλλονται από την καθημερινότητα.
Άλλος γιατί πιστεύει ότι το κακό ήδη έχει θριαμβεύσει, άλλος γιατί περιμένει από τον πλησίον του να κάνει την αρχή , άλλος από «εμπιστοσύνη στο σύστημα» , άλλος επειδή εθελοτυφλεί πιστεύοντας ότι είναι τυχερός με ότι κατέχει (συνήθως προσωρινά) , άλλος από προσήλωση στα Μ.Μ.Ε που τους είναι εύκολο να «τσουβαλιάζουν» καταστάσεις και περιπτώσεις , είτε γιατί «πουλάει» και είναι πανεύκολο να κατηγορείς συλλήβδην όλους και κανέναν στην πραγματικότητα , είτε γιατί δεν «έχουν χρόνο» να διερευνήσουν την σημερινή πραγματικότητα.
Κι όμως τα πάντα έχουν σαν πηγή κάποιους συγκεκριμένους ανθρώπους. Οι μετοχές δεν είναι απλά τα χαρτιά. Είναι οι μέτοχοι που τις διαχειρίζονται. Οι πολυεθνικές δεν είναι αφηρημένα σχήματα. Εχουν διευθυντές, έχουν μεγαλομετόχους, έχουν συγκεκριμένους οικονομολόγους και ορισμένες εταιρείες συμβούλους (που κάνουν και το διεθνές παιχνίδι). Ακόμη και το χρήμα είναι κατατεθημένο σε ορισμένες τράπεζες. Και σε ορισμένα ονόματα. Λέτε να είναι τυχαίο που οι μεγαλοκαταθέτες συντηρούν τόσα τραπεζικά καταστήματα; Μήπως νομίζετε ότι όλες αυτές οι διαφορετικές τράπεζες έγιναν για την εξυπηρέτηση των μικροκαταθετών; Όχι βέβαια! Η ύπαρξη τους πηγάζει από την ανάγκη καλύτερης εξυπηρέτησης των χρημάτων κάποιων μεγαλοκαταθετών που πιθανόν να είναι και ιδιοκτήτες μετοχών των συγκεκριμένων πιστωτικών ιδρυμάτων. Κάθε άλλη «δακρύβρεκτη» προσέγγιση περί εξυπηρέτησης της γιαγιάς , του αγρότη, του συνταξιούχου είναι καλή για την τηλεόραση και την εικονική πραγματικότητα. Φυσικά δεν είναι όλοι οι εργαζόμενοι στις τράπεζες συμμέτοχοι στην λογική αυτή. Είναι οι λίγοι που είναι ιδρυτές και θέλουν τα χρήματα τους πολλαπλασιασμένα στον μέγιστο βαθμό. Ακόμη κι αν στενάξει η ανθρωπότητα. Που ήδη την έχουν κάνει να στενάξει και το κλάμα θα πάρει μεγαλύτερη έκταση καθώς η υποδούλωση ,των μέσων μαζικής ενημέρωσης (λόγω δανείων) και των πολιτικών (γιατί δεν θέλουν να χρεωθούν «κατάρρευση» τραπεζών και «οικονομίας), έχει συντελεσθεί και η δυστυχία θα καλπάσει σαν μαύρο άλογο τις μέρες που ακολουθούν. Μάλλον πρέπει να ξαναδούμε το θεατρικό έργο του Ντάριο Φο «Δεν πληρώνω, δεν πληρώνω». Μήπως τουλάχιστον (αν δεν βρούμε την λύση) χαμογελάσουμε κάπως. Πάντως αν δεν αλλάξουμε γραμμή πλεύσης να είμαστε έτοιμοι να θρηνήσουμε τις διώξεις για νέους έντιμους ανθρώπους που θα ενοχλούν το σύστημα (ανάλογες του Κολοκοτρώνη).
Δυστυχώς το παρόν άρθρο είναι αναδημοσίευση της 5-1-2011. Και δεν έχει αλλάξει τίποτε παγκόσμια (ούτε και τοπικά)…Τουλάχιστον προς το καλύτερο…
