 |
| Ναύαρχος ε.α Λυμπέρης: Ο ηγέτης απευθύνεται προς τον λαό με συνετό λόγο και τον εμπνέει με το παράδειγμά του. Έχει το θάρρος να του πει: «όψεσθε απ’εμού και ούτω ποιήσετε» (Κριταί Ζ, 17) Ο Ιωάννης Καποδίστριας είναι ένα φωτεινό παράδειγμα πολιτικού ηγέτη με αίσθηση της αποστολής, με αγνότητα φιλοπατρίας, με ευγενή αισθήματα, ελκόμενος από το πάθος της προσφοράς προς την πατρίδα. Όχι μόνον παραιτήθηκε του δικαιώματος αποζημίωσης αλλά διέθεσε και όλες τις οικονομίες του (25.000 γαλλικά φράγκα) για να στείλει στην Ελλάδα παξιμάδια και πυρομαχικά. Έγραφε σε επιστολή τον Νοέμβριο1827 «….ύστερον από όλα αυτά δεν έχω τίποτε να δώσω επειδή δεν μένει πλέον τίποτε και το αδύνατον ουδείς πράττει». |
Του Ναυάρχου ε.α. ΛΥΜΠΕΡΗ (Βήμα Αλιάρτου)
Διαπλέομεν χαλεπόν πέλαγος ως έθνος και κοινωνία με κλειστό τον ορίζοντα και απανωτά τα κτυπήματα του καιρού. Η αντοχή του σκάφους συνεχώς μειώνεται και η ακριβής θέση του μέσα στο πέλαγος δεν έχει προσδιοριστεί. Σο πλήρωμα διαπιστώνει ζαλισμένο Κυβερνήτη (πολιτική ηγεσία) ο οποίος εξέπεμψε σήμα κινδύνου (χρεοκοπία).
Η σωτηρία του πλοίου έχει αφεθεί σε εξωτερική βοήθεια. Και όπως συμβαίνει σε τέτοιες περιπτώσεις προσυμφωνούνται τα σωστικά. Αυτό σημαίνουν τα Μνημόνια και μαζί με τις υποστηρικτικές αυτών συμφωνίες. Σα λύτρα καλείται να τα καταβάλει ο ελληνικός λαός.
Με το κείμενο μου αυτό υποστηρίζω ότι η οικονομική πλευρά της κρίσης είναι απότοκος της πνευματικής κρίσης, η οποία συνδέεται και με την κρίση της εθνικής ταυτότητας και εθνικής κυριαρχίας.
Σο στρατηγικό κέντρο βάρους της κρίσης είναι στο πνευματικό πεδίο (αρετή, ήθος, γνώση, φιλοπατρία, δικαιοσύνη, εγκράτεια, πολιτισμός) και εκεί πρέπει να προσανατολισθεί η κύρια προσπάθεια για την έξοδο από την κρίση.
Η κρίση εθνικής κυριαρχίας είναι γεγονός τουλάχιστον από την μεταπολίτευση και εντεύθεν. Ανακηρύχτηκε ο ευδαιμονισμός ως κορυφαία επιδίωξη της ζωής μας, για την ικανοποίηση του οποίου προσφύγαμε σε αλόγιστο δανεισμό και καταναλώθηκαν ακόμη και εισερχόμενοι αναπτυξιακοί πόροι από την Ε.Ε. Οι επιδοτήσεις ξοδεύτηκαν σε αγορά διαμερισμάτων, οχημάτων με την πλήρη ανοχή, αν όχι συναλλαγή, του κράτους.
Οι πολιτικοί μας εκλογίκευαν τις υποχωρήσεις στη μη άσκηση κυριαρχικών δικαιωμάτων και με αναίδεια επεδόθησαν στη μεταφορά πολιτικών ευθυνών.
Οι εταίροι/σύμμαχοι μας υπήρξαν συναμαρτωλοί στη διαφθορά του ελληνικού συστήματος προμηθειών του ελληνικού κράτους.
Οι εντός κυκλωμάτων έδειξαν ανοχή στο έγκλημα, στην παρανομία. Φθάσαμε στην κρίση που βιώνει η Ελλάδα από την αμαρτωλότητα του πολιτικού κεφαλαίου απέναντι στο έθνος και τις αξίες καθώς και στη διαχείριση του εθνικού πλούτου.
Ερωτήματα
Πως απαντάει στον πολίτη η πολιτική ηγεσία στα ερωτήματα:
Γιατί υποφέρω;
Γιατί ξενιτεύομαι;
Γιατί χλευάζομαι και ταπεινώνομαι;
Γιατί με κοροϊδέψατε με τις υποσχέσεις σας;
Γιατί δεν αισθάνομαι ασφαλής μέσα στην χώρα μου;
Η απάντηση
Το «διότι όλοι μαζί τα φάγαμε» προκαλεί και δηλώνει έλλειψη γενναιότητας ανάληψης πολιτικών ευθυνών. Πίσω από την δοκιμασία και την παρακμή του ελληνικού λαού κρύ-βεται το πολιτικό σύστημα «Οι άρχοντες μας απειθούσι, κοινωνοί κλεπτών, αγαπώντες δώρα, διώκοντες ανταπόδομα »(Π.Διαθήκη, Ησαϊας).
Για τη σημερινή εικόνα της χώρας ταιριάζουν οι λόγοι του Ιερεμία:«Τις δώσει κεφαλή μου ύδωρ και οφθαλμοίς μου πηγήν δακρύων και κλαύσομαι τον λαόν μου τούτον ημέρας και νυκτός»; Συνάνθρωποι μας ψελλίζουν «ψωμί», «νερό», «σκεπάσματα», φωνές που συγκλονίζουν την ψυχή μας. Οι δοκιμαζόμενοι είμαστε εμείς, εικόνες του ιδίου Θεού. Η ελληνική κοινωνία, με τα ίδια έργα αγάπης προς τον πλησίον, στέλνει ένα δυνατό μήνυμα πνευματικού πολιτισμού και κοινωνικής αλληλεγγύης για το οποίο είμαστε υπερήφανοι. Ταυτόχρονα γίνεται αποδέκτης του Θεϊκού λόγου: «Δεύτε οι ευλογημένοι του πατρός μου κληρονομήσατε την ητοιμασμένην υμίν βασιλείαν. Επείνασα γαρ και εδώκατε μοι φαγειν, εδίψησα και εποτίσατε με, γυμνός ημην και περιεβαλατε με».
Αυτοκριτική
Το να κοιταχθούμε στο εσωτερικό μας για να αξιολογήσουμε τις επιλογές μας και εντοπίσουμε τα λάθη μας, αποτελεί αναγκαία προϋπόθεση εξόδου από την κρίση. Σο φορτίο της αυτομεμψίας είναι ελαφρύτερο της προβολής δικαιολογιών και μετακύλισης ευθυνών σε άλλους. Είναι με- γάλο κατόρθωμα να γνωρίζουμε τις αδυναμίες μας και να αναλαμβάνου-με την ευθύνη για το κοινό κακό.
Η πολιτική μας ηγεσία δεν έχει δείξει τις αρετές αυτές. Προσπάθησε με θεσμικά μπαλώματα και τη λειτουργία των εξεταστικών Επιτροπών να συγκαλύψει πολιτικά εγκλήματα. Δεν προείδε εγκαίρως τα επερχόμενα, δεν διαμορφώθηκε εθνικό σχέδιο χειρισμού της κρίσης, αγνοήθηκε ουσιαστικά η Βουλή. Η εν πολλαίς αμαρτίαις περιπεσούσα πολιτική εξουσία είναι εκείνη που κομματικοποίησε το κράτος, που εξέθρεψε το λαϊκισμό, που διαστρέβλωσε την λειτουργία του συνδικαλισμού, που προέβη σε διαπλοκή με τα μεγάλα συμφέροντα, που έδειξε εθελοδουλεία στους λογιζόμενους ως προστάτες. Η ελληνική παιδεία έγινε τόπος προσωπικού πειραματισμού των εκάστοτε υπουργών και σήμερα ουδείς είναι υπερήφανος για την εικόνα της. Λείπει το εθνικό σχέδιο σε βάθος χρόνου, η παραπαιδεία πλούτισε τους επιτήδειους. Στο έθνος χρειάζεται μία άλλη ποιότητα ηγεσίας, αποφασισμένη να παραιτηθεί ταις του βίου πραγματείας. Η αναπαλαίωση του υπάρχοντος πολιτικού κεφαλαίου δεν αποτελεί λύση.
Ο λαός οφείλει να καταδικάσει την πολιτική, ηθική, διανοητική ανεπάρκεια του παρελθόντος και να δώσει χώρο σε φιλοπάτριδες, έντιμους, ικανούς και συνετούς.
Ο ασύνετος άνθρωπος δεν υποφέρεται, είναι ανάξιος διαχειριστής εθνικών θεμάτων.«Άμμον και άλας και βώλον σιδήρου εύκοπον υπενεγκείν ή άνθρωπον ασύνετον » (Σοφ. Σειράχ).
Για την επιβίωση μας ως κοινωνία και έθνος δεν αρκεί να μη επαναληφθούν οι αμαρτίες του παρελθόντος, αλλά θα χρειαστεί προσωπική και συλλογική προσπάθεια για την επικράτηση της αρετής, της δικαιοσύνης και της λογικής του εθνικού συμφέροντος.
Η αμαρτωλότητα του δανεισμού
Ο δανεισμός με στόχο την παραγωγή πλούτου, τμήμα του οποίου θα προορίζεται στην εξυπηρέτησή του, είναι μια θετική επιλογή. Όταν όμως γίνεται για συντήρηση ενός επιπέδου ζωής, υπερβαίνοντος τις δυνατότητες του δανειζόμενου, τότε ο δανεισμός αποβαίνει καταστροφικός. Σε κρατικό επίπεδο αναλώθηκαν τα δάνεια (π.χ. Ολυμπιακοί 2004, εξοπλι-σμοί) με τον πιο αμαρτωλό τρόπο, εν μέσω διαφθοράς και αναστολής τηςπ ατριωτικής συνείδησης.
Η πατερική σοφία λέει ότι ο εθελούσιος περιορισμός των αναγκών είναι πλούτος. Ο Ησίοδος 750π.Φ. συμβούλευε: « Νήπιοι ουδέ ίσασιν όσο πλέον ήμισυ παντός » (οι ανόητοι δεν ξέρουν πόσο καλύτερο είναι το μισό από το όλο).
Εμείς χωρίς δικά μας χρήματα ξοδεύαμε τα δανεικά σε συμπόσια και τελετές και πτωχεύσαμε. «Μη γίνου πτωχός συμβολοσκοπών εκ δανεισμού, και ουδέν σοι εστίν εν μαρσίππω» Σοφ. Σειράχ (Μη γίνεσαι φτωχός, ετοιμάζων και παραθέτων συμπόσια και τραπέζια με δανεικά χρήματα, όταν δεν υπάρχει τίποτα στο δερμάτινο βαλάντιο σου). Ο οφειλέτης έχει δείξει η ιστορία, γίνεται δούλος του δανειστού. Ο Πλούταρχος στον λόγο του «περί του μη δει δανείζεσθαι» γράφει: «Οι οφειλέτες είναι όλοι δούλοι των δανειστών τους. Είναι δούλοι αναιδών, βαρβάρων, βάναυσων. Οι δανειστές σπέρνουν χρέη τα οποία συνοδεύουν πολλά βάσανα και πολλοί
τόκοι που δύσκολα ξεριζώνονται και οι οποίοι εξασθενούν και τελικά πνίγουν τις πόλεις».
Σο ελληνικό κράτος από συστάσεως του το 1827 υπήρξε θύμα επιβουλής των δανειστών τους (Αγγλία, Γαλλία). Μέσα από τον δανεισμό εξασφάλισαν πλήρη έλεγχο των ελληνικών εξελίξεων. Σο επίβουλο σχέδιο των «προστάτιδων δυνάμεων», εντεταγμένο στη ρύθμιση του Ανατολικού Ζητήματος προέβλεπε αποκλεισμό ανασύστασης της Ρωμανίας ως διαδόχου της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας. Τίθεται το ερώτημα:
«Μήπως οι γεωπολιτικοί τριγμοί στη Μέση Ανατολή και Βόρεια Αφρική προμηνύουν νέα γεωπολιτική εικόνα; Με ποιο σχέδιο κινούμεθα;»
Τι προτείνει ο Πλούταρχος;
Φύγε για να απαλλαγείς από τον δανειστή εχθρό και τύραννό σου, που προσβάλει την ελευθερία σου, διαπραγματεύεται/πουλάει την αξιοπρέπειά σου, και αν δεν του δίνεις σε ενοχλεί. Αν πουλήσεις ρίχνει την τιμή, αν δεν πουλήσεις σε εξαναγκάζει. Η περιγραφή της συμπεριφοράς του δανειστού από τον Πλούταρχο αποδίδει με ακρίβεια τη σημερινή εικόνα της δανειολήπτριας Ελλάδας. Οι εταίροι μας κρατούν τα χαλινάρια και υπαγορεύουν τις κινήσεις μας. Οι πολιτικοί μας υπέκυψαν σε όλες τις απαιτήσεις των δανειστών μας.
Δανεισμός και εθνική ασφάλεια
Σοβαρή συνέπεια του δανεισμού πρέπει να θεωρείται και η αποδυνάμωση της εθνικής ασφάλειας, όπως και η αδυναμία άσκησης εθνικής πολιτικής. Η εθνική ισχύς της χώρας (οικονομική, πολιτική, κοινωνική, στρατιωτική και διπλωματική) υποφέρει σε περιβάλλον και περίοδο που απαιτείται το αντίθετο.
Υπάρχει σοβαρό ζήτημα εθνικής ασφάλειας όταν εκχωρείται μέρος της εθνικής κυριαρχίας σε άλλους, όταν αδυνατείς να ασκήσεις κυριαρχικά σου δικαιώματα, όταν αδυνατείς να αξιοποιήσεις και προστατεύσεις τον εθνικό σου πλούτο, όταν ο πολίτης αισθάνεται ανασφαλής μέσα στην χώρα του, όταν αδυνατείς να ελέγξεις την λαθρομετανάστευση, όταν ο λαός έχει περιπέσει σε ένδεια και όταν η πολιτική ηγεσία με λόγια και πράξεις της έχει περιθωριοποιήσει τις Ε.Δ. και τα Σ.Α.
Είναι πολιτική μικρότητα και ανευθυνότητα να αποκαλούνται στελέχη την Ε.Δ. καραβανάδες, τραμπούκοι και αντιπαραγωγικοί.
Σε ανθρώπους που δεσμεύτηκαν με θυσία ζωής δια όρκου στην εκτέλεση του καθήκοντος οφείλεται τιμή και σεβασμός. Η γενική χρήση του όρου ένστολοι για τα στελέχη των Ε.Δ. και των Σ.Α., νέο αντίγραφο αμερικανικής κοπής, εισβάλει απωθημένα και ουδέποτε ίσχυε στην ιστορία μας.
Προσδοκία πολιτικής αλληλεγγύης εταίρων στην εξισορρόπηση εξωτερικών απειλών
Μου είναι δύσκολο να πιστέψω σε εταιρική (και συμμαχική) αλληλεγγύη στην αντιμετώπιση εξωτερικών προκλήσεων ασφάλειας της χώρας. Τη δυσπιστία μου εδράζω σε τρεις λόγους:
Πρώτον – Στην υπερτριακονταετή περίοδο της τουρκικής επιθετικότητας σε βάρος της Ελλάδας δεν λειτούργησαν στη βάση δικαίου αλλά με καθαρά γεωπολιτικά κριτήρια. Περιορίστηκαν σε συμβουλές και πιέσεις προς την Ελλάδα.
Δεύτερον - Οι Ευρωπαίοι άφησαν τις ΗΠΑ να έχουν τον πρώτο και κύριο λόγο στον χειρισμό κρίσεων στη ΝΑ Ευρώπη και Α. Μεσόγειο.
Τρίτον – Η στάση των εταίρων στην τρέχουσα κρίση επιβεβαίωσε ότι απουσιάζει η στρατηγική αντίληψη και επικρατεί η λογιστική.
Είμαστε μακριά ακόμη από μια Ε.Ε. συγκροτημένη σε ενιαία πολιτική οντότητα. Ο Βορράς δεν θέλει να μεριστεί τα προβλήματα της περιφέρειας και ως εκ τούτου μένει ανοικτό το ενδεχόμενο μη πραγμάτωσης της Ευρωπαϊκής Συμπολιτείας.
Είναι καιρός να επανεκτιμήσουμε στην Αθήνα (όχι στις Βρυξέλλες) και τα περιθώρια αναζήτησης εξωευρωπαϊκών στρατηγικών συνεργασιών.
Ως Έλληνας πολίτης αισθάνομαι τους εταίρους να έχουν βυθίσει το ράμφος τους στον υπερχρεωμένο Έλληνα. Ταυτόχρονα όμως αισθάνομαι ντροπή για την ελληνική πολιτική μας ηγεσία.
Σε ένα κόσμο που αλλάζει με όρους γεωπολιτικής και γεωοικονομικής θα ανέμενε ο Ευρωπαίος πολίτης να απασχολούν την ευρωπαϊκή πολιτική ηγεσία τα μακροπροβλήματα και να μην εγκλωβίζεται αυτή στα νομισματικά και μόνον.
Στο να αυτοθαυμάζονται οι Βορειοευρωπαίοι για τη δύναμη τους την οικονομική και να καυχώνται με έπαρση και αλαζονεία, ενώ έχουν εναποθέσει τη στρατηγική διόπτρα και παραβλέπουν το στρατηγικό χρόνο, αποτελεί ανοησία. Ο πλούτος μιας χώρας δεν είναι μόνον υλικός αλλά και πνευματικός. Η εικόνα μιας χώρας δεν μετράται στον μικρόχρονο αλλά τον μακρόχρονο.
Οι ταπεινωτικές αναφορές για τους Έλληνες από βορειοευρωπαίους πολιτικούς και ΜΜΕ να μην μας πτοούν αλλά να ενεργοποιούν το φιλό-τιμο και τη σπουδή για την οικονομική απεξάρτηση από τους δανειστές.
Είμεθα υπερήφανοι ως Έλληνες διότι σε ιστορικές στιγμές για ην Ευρώπη και τον κόσμο στα διλήμματα: ελευθερία ή θάνατος, αξιοπρέπεια ή συμβιβασμός, αντίσταση ή βούτυρο, προτιμήσαμε τα πρώτα και περιφρονήσαμε τα δεύτερα.
Η ταυτότητά μας, παρά την κρίση που διερχόμεθα, συνεχίζει να προσδιορίζεται από την αγάπη και τον πολιτισμό. Αγαπήσαμε τον πολιτισμό, δημιουργήσαμε πολιτισμό και ως κοινωνία (λαός + εκκλησία) δείχνουμε αγάπη στον πλησίον χωρίς διακρίσεις φυλής, θρησκεύματος.
Το αίτημα της δικαιοσύνης
Στην κοινωνία επικρατεί το αίσθημα της αδικίας, όπως αυτή εκδηλώνεται με τις προσωποληψίες, την παρανομία, την αναξιοκρατία κ.α. Χρειάζεται να υπακούμε στο δίκαιο και να αντιστεκόμαστε στην αδικία, διότι αυτό απαιτεί ο πολιτισμός μας και το εθνικό συμφέρον. Η δικαιοσύνη έχει μεγαλύτερη δύναμη από την αυθαιρεσία «Όσοι βγάζουν σωστές αποφάσεις και δεν βγαίνουν έξω από το δίκαιο, τούτων η πόλις ευημερεί,και ευτυχεί ο λαός που ζει σ΄αυτήν » (Ησίοδος).
Οι Πατέρες της Εκκλησίας συνδέουν τα Πάθη της οικουμένης με τον χωρισμό του ανθρώπου από τον Θεό. Η σημερινή κρίση είναι εμπαιγμός του ανθρώπου, η πνευματική χαλάρωση οδηγεί σε δοκιμασίες. Ο Θεός δεν εκδικείται, δεν μαστιγώνει τον άνθρωπο (λαό) αλλά μέσω των δοκιμασιών τον παιδαγωγεί. Θα πρέπει από την δοκιμασία που διερχόμεθα ως κοινωνία να εξέλθουμε ωριμότεροι, πνευματικώτεροι και συνετοί.
«Ιδού εγώ επάγω επί τον λαόν τούτον τον καρπόν της αποστροφής αυτών ….. Εγώ ψωμιώ αυτούς οδύνην και ποτιώ αυτούς ύδωρ πικρόν » (Ιερεμίας).
Η νεολαία σε σύγχυση
«Το μεγαλύτερον απ’ όλα τα συμφέροντα της Πατρίδος μας είναι η χρι στιανική και εθνική εκπαίδευσις των Ελληνοπαίδων» (Ι. Καποδίστριας 1Δεκ. 1827).
Η πολιτική ανεπάρκεια, ο καιροσκοπισμός και η διαπλοκή με μεγαλοσυμφέροντα εξέθρεψαν την παραπαιδεία, αλλοίωσαν τον χαρακτήρα της εκπαίδευσης και έχουν οδηγήσει τη νεολαία σε σύγχυση, χωρίς ελπίδα.
Έχουν περάσει σχεδόν σαράντα χρόνια από την μεταπολίτευση καικατέστη αδύνατον να συμφωνηθεί και πραγματωθεί ένα εθνικό σχέδιο μακράς πνοής.
Η Ελλάδα οφείλει να στηρίξει τις ελπίδες διακεκριμένης παρουσίας μέσα στον κόσμο, να πάρει την θέση που της ανήκει, στον πλούτο της γνώσης και την αρετή. Παραμένει ανησυχητικό το φαινόμενο της ελλιπούς γνώσης από τους Ελληνόπαιδες της γλώσσας και της Ιστορίας. Αποτελεί σύμπτωμα πνευματικής άνοιας (αλτσχάιμερ) το περιορισμένο λεξιλόγιο της νεολαίας.
Η αλλαγή του χαρακτήρα του μαθήματος των θρησκευτικών με την επιχειρούμενη αλλοίωση της Ιστορίας και την αφαίρεση θρησκευτικών και εθνικών συμβόλων από δημόσια καταστήματα συντελούν στην έτι περαιτέρω αποδυνάμωση της εθνικής και θρησκευτικής συνείδησης των νέων.
Όταν καλούμεθα να επιλέξουμε μεταξύ αθεϊσμού και Ορθοδοξίας, και μεταξύ Βρυξελλών και Αθηνών αδίστακτα επιλέγουμε Ορθοδοξία και Αθήνα. Επί χρόνια, υπό το πρόσχημα της ελευθερίας και των ανθρώπινων δικαιωμάτων, καλλιεργήθηκε η ανυποταξία, η αναρχία, η σύγχυση μεταξύ πατριωτισμού και εθνικισμού και η αποστροφή από την Ελληνική και Ορθόδοξη Παράδοση. Η αποχή εκ των μαθημάτων, οι καταλήψεις Πνευματικών Ιδρυμάτων, η καταστροφή της εκπαιδευτικής υποδομής αποτελούν μορφές διεκδίκησης. Ασφαλώς και η νεολαία ως ζωντανό κομμάτι της ελληνικής κοινωνίας έχει δικαίωμα να βουλεύεται και εκφράζεται και να αγωνίζεται για την αναβάθμιση της παιδείας, αλλά αυτά με πολιτισμένο, νηφάλιο διάλογο και επιχειρήματα, όχι με καταστροφές που καλείται να αποκαταστήσει ο Έλληνας πολίτης.
Χρειάζεται να αυξηθεί ο κόπος της γνώσης, να δείξουμε φιλοπατρία, να αποδεχθούμε θυσίες και να αγαπήσουμε την αρετή για να δουν τα μάτια της νεολαίας ένα χαμόγελο στο αύριο.
Έξοδος από την κρίση
Στις διαπιστώσεις και τα μοιρολόγια πρέπει να διαδεχθούν σχέδια κα ενέργειες εξόδου από την κρίση. Να μην αφήσουμε την πατρίδα μας να ξεψυχήσει υπό το κράτος της σκληρής δοκιμασίας που διέρχεται. Να ζήσουμε τον χρόνο με τη διάσταση του μέλλοντος, να καλύψουμε το ερώτημα: «Τι γαρ ουν ημείς ποιήσωμεν»;
Στις φλόγες που καίνε την ελληνική ψυχή εμείς, με τα λάθη μας καιτις αμαρτίες μας, τις ανάψαμε, και εμείς πρέπει να τις σβήσουμε για να αποφευχθεί η ερήμωση του τόπου. Ακόμη περισσότερο, να τις μετατρέψουμε σε δροσιά του αγώνα που οφείλουμε κάνουμε. Να εμπιστευθούμε τις δυνάμεις μας, να ενεργήσουμε με αυτοπεποίθηση στην οικοδόμηση μιας κοινωνίας απαλλαγμένης από τις παθογένειες του παρελθόντος. Ας μη φοβηθούμε τον ονειδισμό ανθρώπων και να μη ηττηθούμε, υποκύπτοντες στην αλαζονεία τους. Ας μη μας φοβίζουν, ούτε να μας κάμπτουν, ο λοιδωρίες και ταπεινωτικές συμπεριφορές ορισμένων ανι-στόρητων άμα και αγενών της βόρειας Ευρώπης.
Καταθέτω σκέψεις, ως απάντηση του παραπάνω ερωτήματος, εκτός του πεδίου της οικονομίας. Επιμένω στο πνευματικό (υπό την ευρεία έννοια) χαρακτήρα της δοκιμασίας. Στον τομέα αυτό διαθέτουμε ίδιον δυνατό φως, τον πολιτισμό μας, την Ορθόδοξη Παράδοση και την Ιστορία μας. Δεν έχουμε ανάγκη τη Δύση. Αυτό που χρειάζεται είναι να αποβάλουμε την αμαρτωλότητά μας που επιδείξαμε έναντι του Θεού, πατρίδας και συμπολιτών μας. Καλοδεχούμενη είναι η μεταφορά από τους εταίρους τεχνογνωσίας σε ζητήματα οργάνωσης
- λειτουργίας-ελέγχου της Δημόσιας Διοίκησης. Στην κατάσταση που βρίσκεται η χώρα πρέπει να διακρίνουμε το σημαντικό από το ασήμαντο, το ουσιαστικό από το επουσιώδες και να προταχθεί το συλλογικό από το ατομικό.
Ως πολίτες αυτής της χώρας, την ώρα αυτή η θέση μας δεν είναι στους θεατές του σε εξέλιξη του ευρισκομένου δράματος, αλλά στους συμμετέχοντες στην λύση του δράματος. Είμεθα ένα καράβι τσακισμένο με αβαρίες μεσοπέλαγα. Η αντοχή του συνεχώς μειώνεται, ο χρόνος πιέζει, ο κυβερνήτης είναι ζαλισμένος και ο λαός, στον ρόλο του εφοπλιστή, αφού ενημερωθεί για την πραγματική κατάσταση είναι υπεύθυνος να επιλέξει τόσο το λιμάνι προορισμού όσο και τον αξιόπιστο Κυβερνήτη (πολιτική ηγεσία).
Τα μείζονα εθνικά μας θέματα παιδεία, νεολαία, ασφάλεια, μεταναστευτικό, οργάνωση κράτους, οικονομία, περιβάλλον, ενέργεια κ.α. θα πρέπει να αποτελέσουν τον κορμό ενός εθνικού σχεδίου που θα διαμορφωθεί και αποφασιστεί στην Αθήνα.
Είναι ώρα να μετρήσουμε ως πολίτες τις ευθύνες μας με την τιμή και το συμφέρον της πατρίδας. Να πιστέψουμε ότι όταν η πόλη ευτυχεί τότε και ο πολίτης είναι ευτυχής.
Καθοριστική στην πορεία της χώρας είναι η ποιότητα του πολιτικού της κεφαλαίου, και ως εκ τούτου στη δημοκρατία ή συμμετοχή του πολίτη στην εκλογή της ηγεσίας του θα πρέπει να είναι υπεύθυνη. Θα χρειαστούμε πραγματικούς ηγέτες ικανούς να διαχειριστούν τα εθνικά θέματα, παραιτούμενοι ταις του βίου πραγματείαις ίνα τω στρατολογήσαντι (έθνος) αρέσουν.
Ο ηγέτης απευθύνεται προς τον λαό με συνετό λόγο και τον εμπνέει με το παράδειγμά του. Έχει το θάρρος να του πει: «όψεσθε απ’εμού και ούτω ποιήσετε» (Κριταί Ζ, 17)
Ο Ιωάννης Καποδίστριας είναι ένα φωτεινό παράδειγμα πολιτικού ηγέτη με αίσθηση της αποστολής, με αγνότητα φιλοπατρίας, με ευγενή αισθήματα, ελκόμενος από το πάθος της προσφοράς προς την πατρίδα. Όχι μόνον παραιτήθηκε του δικαιώματος αποζημίωσης αλλά διέθεσε και όλες τις οικονομίες του (25.000 γαλλικά φράγκα) για να στείλει στην Ελλάδα παξιμάδια και πυρομαχικά. Έγραφε σε επιστολή τον Νοέμβριο1827 «….ύστερον από όλα αυτά δεν έχω τίποτε να δώσω επειδή δεν μένει πλέον τίποτε και το αδύνατον ουδείς πράττει».
Ο λαός έχει ευθύνη να επιλέξει ηγέτες συνετούς, φιλοπάτριδες, φιλόθεους, οξύνοες, ρεαλιστές, με καταγεγραμμένα την εντιμότητα, την λιτότητα χρήσης του δημοσίου πλούτου, την παραίτηση δικαιωμάτων, τον μη πλουτισμό κατά την άσκηση της εξουσίας. Οι αδοκίμαστοι, νέοι πολιτικοί, θα πρέπει να έχουν διέλθει της διαδικασίας «άξιος», πριν την υποψηφιότητά τους, από την τοπική κοινωνία που θα εκπροσωπήσουν. Η δημοκρατία θα λειτουργήσει αποτελεσματικότερα εφόσον οι Έλληνες πολίτες ενδιαφερθούν για τα κοινά και διεκδικήσουν απολογισμό από τους άρχοντες.
Επιτέλους, να υπάρξει άρωμα ήθους, αρετής και φιλοπατρίας στους πολιτικούς μας ηγέτες και ευρύτερα σε όσους ηγούνται κρατικών δραστηριοτήτων.
Τούτο να γνωρίζουμε ότι, όσο πιο μακριά σταθούμε από το χρέος μας τόσο πιο κοντά θα βρίσκεται ο τάφος της Ελλάδας.
Πιστεύω ότι οι Ένοπλες Δυνάμεις * της χώρας έχουν την ευκαιρία να πρωτοστατήσουν ως υπόδειγμα στη μεταμόρφωση της δημόσιας λειτουργίας, στην οποία θα επικρατήσει η πειθαρχία, ο σχεδιασμός, ο έλεγχος/μέτρηση του αποτελέσματος, η λιτότητα, η δικαιοσύνη, το συμφέρον τους έθνους.
Σημείωση: Ίδε εκτεταμένα στο βιβλίο μου “Ο ΔΡΟΜΟΣ ΤΩΝ ΣΤΡΑΤΙΩΤΙΚΩΝ” Απρ. 2011 εκδόσεις Εν πλω.
Διαπλέομεν χαλεπόν πέλαγος ως έθνος και κοινωνία με κλειστό τον ορίζοντα και απανωτά τα κτυπήματα του καιρού. Η αντοχή του σκάφους συνεχώς μειώνεται και η ακριβής θέση του μέσα στο πέλαγος δεν έχει προσδιοριστεί. Σο πλήρωμα διαπιστώνει ζαλισμένο Κυβερνήτη (πολιτική ηγεσία) ο οποίος εξέπεμψε σήμα κινδύνου (χρεοκοπία).
Η σωτηρία του πλοίου έχει αφεθεί σε εξωτερική βοήθεια. Και όπως συμβαίνει σε τέτοιες περιπτώσεις προσυμφωνούνται τα σωστικά. Αυτό σημαίνουν τα Μνημόνια και μαζί με τις υποστηρικτικές αυτών συμφωνίες. Σα λύτρα καλείται να τα καταβάλει ο ελληνικός λαός.
Με το κείμενο μου αυτό υποστηρίζω ότι η οικονομική πλευρά της κρίσης είναι απότοκος της πνευματικής κρίσης, η οποία συνδέεται και με την κρίση της εθνικής ταυτότητας και εθνικής κυριαρχίας.
Σο στρατηγικό κέντρο βάρους της κρίσης είναι στο πνευματικό πεδίο (αρετή, ήθος, γνώση, φιλοπατρία, δικαιοσύνη, εγκράτεια, πολιτισμός) και εκεί πρέπει να προσανατολισθεί η κύρια προσπάθεια για την έξοδο από την κρίση.
Η κρίση εθνικής κυριαρχίας είναι γεγονός τουλάχιστον από την μεταπολίτευση και εντεύθεν. Ανακηρύχτηκε ο ευδαιμονισμός ως κορυφαία επιδίωξη της ζωής μας, για την ικανοποίηση του οποίου προσφύγαμε σε αλόγιστο δανεισμό και καταναλώθηκαν ακόμη και εισερχόμενοι αναπτυξιακοί πόροι από την Ε.Ε. Οι επιδοτήσεις ξοδεύτηκαν σε αγορά διαμερισμάτων, οχημάτων με την πλήρη ανοχή, αν όχι συναλλαγή, του κράτους.
Οι πολιτικοί μας εκλογίκευαν τις υποχωρήσεις στη μη άσκηση κυριαρχικών δικαιωμάτων και με αναίδεια επεδόθησαν στη μεταφορά πολιτικών ευθυνών.
Οι εταίροι/σύμμαχοι μας υπήρξαν συναμαρτωλοί στη διαφθορά του ελληνικού συστήματος προμηθειών του ελληνικού κράτους.
Οι εντός κυκλωμάτων έδειξαν ανοχή στο έγκλημα, στην παρανομία. Φθάσαμε στην κρίση που βιώνει η Ελλάδα από την αμαρτωλότητα του πολιτικού κεφαλαίου απέναντι στο έθνος και τις αξίες καθώς και στη διαχείριση του εθνικού πλούτου.
Ερωτήματα
Πως απαντάει στον πολίτη η πολιτική ηγεσία στα ερωτήματα:
Γιατί υποφέρω;
Γιατί ξενιτεύομαι;
Γιατί χλευάζομαι και ταπεινώνομαι;
Γιατί με κοροϊδέψατε με τις υποσχέσεις σας;
Γιατί δεν αισθάνομαι ασφαλής μέσα στην χώρα μου;
Η απάντηση
Το «διότι όλοι μαζί τα φάγαμε» προκαλεί και δηλώνει έλλειψη γενναιότητας ανάληψης πολιτικών ευθυνών. Πίσω από την δοκιμασία και την παρακμή του ελληνικού λαού κρύ-βεται το πολιτικό σύστημα «Οι άρχοντες μας απειθούσι, κοινωνοί κλεπτών, αγαπώντες δώρα, διώκοντες ανταπόδομα »(Π.Διαθήκη, Ησαϊας).
Για τη σημερινή εικόνα της χώρας ταιριάζουν οι λόγοι του Ιερεμία:«Τις δώσει κεφαλή μου ύδωρ και οφθαλμοίς μου πηγήν δακρύων και κλαύσομαι τον λαόν μου τούτον ημέρας και νυκτός»; Συνάνθρωποι μας ψελλίζουν «ψωμί», «νερό», «σκεπάσματα», φωνές που συγκλονίζουν την ψυχή μας. Οι δοκιμαζόμενοι είμαστε εμείς, εικόνες του ιδίου Θεού. Η ελληνική κοινωνία, με τα ίδια έργα αγάπης προς τον πλησίον, στέλνει ένα δυνατό μήνυμα πνευματικού πολιτισμού και κοινωνικής αλληλεγγύης για το οποίο είμαστε υπερήφανοι. Ταυτόχρονα γίνεται αποδέκτης του Θεϊκού λόγου: «Δεύτε οι ευλογημένοι του πατρός μου κληρονομήσατε την ητοιμασμένην υμίν βασιλείαν. Επείνασα γαρ και εδώκατε μοι φαγειν, εδίψησα και εποτίσατε με, γυμνός ημην και περιεβαλατε με».
Αυτοκριτική
Το να κοιταχθούμε στο εσωτερικό μας για να αξιολογήσουμε τις επιλογές μας και εντοπίσουμε τα λάθη μας, αποτελεί αναγκαία προϋπόθεση εξόδου από την κρίση. Σο φορτίο της αυτομεμψίας είναι ελαφρύτερο της προβολής δικαιολογιών και μετακύλισης ευθυνών σε άλλους. Είναι με- γάλο κατόρθωμα να γνωρίζουμε τις αδυναμίες μας και να αναλαμβάνου-με την ευθύνη για το κοινό κακό.
Η πολιτική μας ηγεσία δεν έχει δείξει τις αρετές αυτές. Προσπάθησε με θεσμικά μπαλώματα και τη λειτουργία των εξεταστικών Επιτροπών να συγκαλύψει πολιτικά εγκλήματα. Δεν προείδε εγκαίρως τα επερχόμενα, δεν διαμορφώθηκε εθνικό σχέδιο χειρισμού της κρίσης, αγνοήθηκε ουσιαστικά η Βουλή. Η εν πολλαίς αμαρτίαις περιπεσούσα πολιτική εξουσία είναι εκείνη που κομματικοποίησε το κράτος, που εξέθρεψε το λαϊκισμό, που διαστρέβλωσε την λειτουργία του συνδικαλισμού, που προέβη σε διαπλοκή με τα μεγάλα συμφέροντα, που έδειξε εθελοδουλεία στους λογιζόμενους ως προστάτες. Η ελληνική παιδεία έγινε τόπος προσωπικού πειραματισμού των εκάστοτε υπουργών και σήμερα ουδείς είναι υπερήφανος για την εικόνα της. Λείπει το εθνικό σχέδιο σε βάθος χρόνου, η παραπαιδεία πλούτισε τους επιτήδειους. Στο έθνος χρειάζεται μία άλλη ποιότητα ηγεσίας, αποφασισμένη να παραιτηθεί ταις του βίου πραγματείας. Η αναπαλαίωση του υπάρχοντος πολιτικού κεφαλαίου δεν αποτελεί λύση.
Ο λαός οφείλει να καταδικάσει την πολιτική, ηθική, διανοητική ανεπάρκεια του παρελθόντος και να δώσει χώρο σε φιλοπάτριδες, έντιμους, ικανούς και συνετούς.
Ο ασύνετος άνθρωπος δεν υποφέρεται, είναι ανάξιος διαχειριστής εθνικών θεμάτων.«Άμμον και άλας και βώλον σιδήρου εύκοπον υπενεγκείν ή άνθρωπον ασύνετον » (Σοφ. Σειράχ).
Για την επιβίωση μας ως κοινωνία και έθνος δεν αρκεί να μη επαναληφθούν οι αμαρτίες του παρελθόντος, αλλά θα χρειαστεί προσωπική και συλλογική προσπάθεια για την επικράτηση της αρετής, της δικαιοσύνης και της λογικής του εθνικού συμφέροντος.
Η αμαρτωλότητα του δανεισμού
Ο δανεισμός με στόχο την παραγωγή πλούτου, τμήμα του οποίου θα προορίζεται στην εξυπηρέτησή του, είναι μια θετική επιλογή. Όταν όμως γίνεται για συντήρηση ενός επιπέδου ζωής, υπερβαίνοντος τις δυνατότητες του δανειζόμενου, τότε ο δανεισμός αποβαίνει καταστροφικός. Σε κρατικό επίπεδο αναλώθηκαν τα δάνεια (π.χ. Ολυμπιακοί 2004, εξοπλι-σμοί) με τον πιο αμαρτωλό τρόπο, εν μέσω διαφθοράς και αναστολής τηςπ ατριωτικής συνείδησης.
Η πατερική σοφία λέει ότι ο εθελούσιος περιορισμός των αναγκών είναι πλούτος. Ο Ησίοδος 750π.Φ. συμβούλευε: « Νήπιοι ουδέ ίσασιν όσο πλέον ήμισυ παντός » (οι ανόητοι δεν ξέρουν πόσο καλύτερο είναι το μισό από το όλο).
Εμείς χωρίς δικά μας χρήματα ξοδεύαμε τα δανεικά σε συμπόσια και τελετές και πτωχεύσαμε. «Μη γίνου πτωχός συμβολοσκοπών εκ δανεισμού, και ουδέν σοι εστίν εν μαρσίππω» Σοφ. Σειράχ (Μη γίνεσαι φτωχός, ετοιμάζων και παραθέτων συμπόσια και τραπέζια με δανεικά χρήματα, όταν δεν υπάρχει τίποτα στο δερμάτινο βαλάντιο σου). Ο οφειλέτης έχει δείξει η ιστορία, γίνεται δούλος του δανειστού. Ο Πλούταρχος στον λόγο του «περί του μη δει δανείζεσθαι» γράφει: «Οι οφειλέτες είναι όλοι δούλοι των δανειστών τους. Είναι δούλοι αναιδών, βαρβάρων, βάναυσων. Οι δανειστές σπέρνουν χρέη τα οποία συνοδεύουν πολλά βάσανα και πολλοί
τόκοι που δύσκολα ξεριζώνονται και οι οποίοι εξασθενούν και τελικά πνίγουν τις πόλεις».
Σο ελληνικό κράτος από συστάσεως του το 1827 υπήρξε θύμα επιβουλής των δανειστών τους (Αγγλία, Γαλλία). Μέσα από τον δανεισμό εξασφάλισαν πλήρη έλεγχο των ελληνικών εξελίξεων. Σο επίβουλο σχέδιο των «προστάτιδων δυνάμεων», εντεταγμένο στη ρύθμιση του Ανατολικού Ζητήματος προέβλεπε αποκλεισμό ανασύστασης της Ρωμανίας ως διαδόχου της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας. Τίθεται το ερώτημα:
«Μήπως οι γεωπολιτικοί τριγμοί στη Μέση Ανατολή και Βόρεια Αφρική προμηνύουν νέα γεωπολιτική εικόνα; Με ποιο σχέδιο κινούμεθα;»
Τι προτείνει ο Πλούταρχος;
Φύγε για να απαλλαγείς από τον δανειστή εχθρό και τύραννό σου, που προσβάλει την ελευθερία σου, διαπραγματεύεται/πουλάει την αξιοπρέπειά σου, και αν δεν του δίνεις σε ενοχλεί. Αν πουλήσεις ρίχνει την τιμή, αν δεν πουλήσεις σε εξαναγκάζει. Η περιγραφή της συμπεριφοράς του δανειστού από τον Πλούταρχο αποδίδει με ακρίβεια τη σημερινή εικόνα της δανειολήπτριας Ελλάδας. Οι εταίροι μας κρατούν τα χαλινάρια και υπαγορεύουν τις κινήσεις μας. Οι πολιτικοί μας υπέκυψαν σε όλες τις απαιτήσεις των δανειστών μας.
Δανεισμός και εθνική ασφάλεια
Σοβαρή συνέπεια του δανεισμού πρέπει να θεωρείται και η αποδυνάμωση της εθνικής ασφάλειας, όπως και η αδυναμία άσκησης εθνικής πολιτικής. Η εθνική ισχύς της χώρας (οικονομική, πολιτική, κοινωνική, στρατιωτική και διπλωματική) υποφέρει σε περιβάλλον και περίοδο που απαιτείται το αντίθετο.
Υπάρχει σοβαρό ζήτημα εθνικής ασφάλειας όταν εκχωρείται μέρος της εθνικής κυριαρχίας σε άλλους, όταν αδυνατείς να ασκήσεις κυριαρχικά σου δικαιώματα, όταν αδυνατείς να αξιοποιήσεις και προστατεύσεις τον εθνικό σου πλούτο, όταν ο πολίτης αισθάνεται ανασφαλής μέσα στην χώρα του, όταν αδυνατείς να ελέγξεις την λαθρομετανάστευση, όταν ο λαός έχει περιπέσει σε ένδεια και όταν η πολιτική ηγεσία με λόγια και πράξεις της έχει περιθωριοποιήσει τις Ε.Δ. και τα Σ.Α.
Είναι πολιτική μικρότητα και ανευθυνότητα να αποκαλούνται στελέχη την Ε.Δ. καραβανάδες, τραμπούκοι και αντιπαραγωγικοί.
Σε ανθρώπους που δεσμεύτηκαν με θυσία ζωής δια όρκου στην εκτέλεση του καθήκοντος οφείλεται τιμή και σεβασμός. Η γενική χρήση του όρου ένστολοι για τα στελέχη των Ε.Δ. και των Σ.Α., νέο αντίγραφο αμερικανικής κοπής, εισβάλει απωθημένα και ουδέποτε ίσχυε στην ιστορία μας.
Προσδοκία πολιτικής αλληλεγγύης εταίρων στην εξισορρόπηση εξωτερικών απειλών
Μου είναι δύσκολο να πιστέψω σε εταιρική (και συμμαχική) αλληλεγγύη στην αντιμετώπιση εξωτερικών προκλήσεων ασφάλειας της χώρας. Τη δυσπιστία μου εδράζω σε τρεις λόγους:
Πρώτον – Στην υπερτριακονταετή περίοδο της τουρκικής επιθετικότητας σε βάρος της Ελλάδας δεν λειτούργησαν στη βάση δικαίου αλλά με καθαρά γεωπολιτικά κριτήρια. Περιορίστηκαν σε συμβουλές και πιέσεις προς την Ελλάδα.
Δεύτερον - Οι Ευρωπαίοι άφησαν τις ΗΠΑ να έχουν τον πρώτο και κύριο λόγο στον χειρισμό κρίσεων στη ΝΑ Ευρώπη και Α. Μεσόγειο.
Τρίτον – Η στάση των εταίρων στην τρέχουσα κρίση επιβεβαίωσε ότι απουσιάζει η στρατηγική αντίληψη και επικρατεί η λογιστική.
Είμαστε μακριά ακόμη από μια Ε.Ε. συγκροτημένη σε ενιαία πολιτική οντότητα. Ο Βορράς δεν θέλει να μεριστεί τα προβλήματα της περιφέρειας και ως εκ τούτου μένει ανοικτό το ενδεχόμενο μη πραγμάτωσης της Ευρωπαϊκής Συμπολιτείας.
Είναι καιρός να επανεκτιμήσουμε στην Αθήνα (όχι στις Βρυξέλλες) και τα περιθώρια αναζήτησης εξωευρωπαϊκών στρατηγικών συνεργασιών.
Ως Έλληνας πολίτης αισθάνομαι τους εταίρους να έχουν βυθίσει το ράμφος τους στον υπερχρεωμένο Έλληνα. Ταυτόχρονα όμως αισθάνομαι ντροπή για την ελληνική πολιτική μας ηγεσία.
Σε ένα κόσμο που αλλάζει με όρους γεωπολιτικής και γεωοικονομικής θα ανέμενε ο Ευρωπαίος πολίτης να απασχολούν την ευρωπαϊκή πολιτική ηγεσία τα μακροπροβλήματα και να μην εγκλωβίζεται αυτή στα νομισματικά και μόνον.
Στο να αυτοθαυμάζονται οι Βορειοευρωπαίοι για τη δύναμη τους την οικονομική και να καυχώνται με έπαρση και αλαζονεία, ενώ έχουν εναποθέσει τη στρατηγική διόπτρα και παραβλέπουν το στρατηγικό χρόνο, αποτελεί ανοησία. Ο πλούτος μιας χώρας δεν είναι μόνον υλικός αλλά και πνευματικός. Η εικόνα μιας χώρας δεν μετράται στον μικρόχρονο αλλά τον μακρόχρονο.
Οι ταπεινωτικές αναφορές για τους Έλληνες από βορειοευρωπαίους πολιτικούς και ΜΜΕ να μην μας πτοούν αλλά να ενεργοποιούν το φιλό-τιμο και τη σπουδή για την οικονομική απεξάρτηση από τους δανειστές.
Είμεθα υπερήφανοι ως Έλληνες διότι σε ιστορικές στιγμές για ην Ευρώπη και τον κόσμο στα διλήμματα: ελευθερία ή θάνατος, αξιοπρέπεια ή συμβιβασμός, αντίσταση ή βούτυρο, προτιμήσαμε τα πρώτα και περιφρονήσαμε τα δεύτερα.
Η ταυτότητά μας, παρά την κρίση που διερχόμεθα, συνεχίζει να προσδιορίζεται από την αγάπη και τον πολιτισμό. Αγαπήσαμε τον πολιτισμό, δημιουργήσαμε πολιτισμό και ως κοινωνία (λαός + εκκλησία) δείχνουμε αγάπη στον πλησίον χωρίς διακρίσεις φυλής, θρησκεύματος.
Το αίτημα της δικαιοσύνης
Στην κοινωνία επικρατεί το αίσθημα της αδικίας, όπως αυτή εκδηλώνεται με τις προσωποληψίες, την παρανομία, την αναξιοκρατία κ.α. Χρειάζεται να υπακούμε στο δίκαιο και να αντιστεκόμαστε στην αδικία, διότι αυτό απαιτεί ο πολιτισμός μας και το εθνικό συμφέρον. Η δικαιοσύνη έχει μεγαλύτερη δύναμη από την αυθαιρεσία «Όσοι βγάζουν σωστές αποφάσεις και δεν βγαίνουν έξω από το δίκαιο, τούτων η πόλις ευημερεί,και ευτυχεί ο λαός που ζει σ΄αυτήν » (Ησίοδος).
Οι Πατέρες της Εκκλησίας συνδέουν τα Πάθη της οικουμένης με τον χωρισμό του ανθρώπου από τον Θεό. Η σημερινή κρίση είναι εμπαιγμός του ανθρώπου, η πνευματική χαλάρωση οδηγεί σε δοκιμασίες. Ο Θεός δεν εκδικείται, δεν μαστιγώνει τον άνθρωπο (λαό) αλλά μέσω των δοκιμασιών τον παιδαγωγεί. Θα πρέπει από την δοκιμασία που διερχόμεθα ως κοινωνία να εξέλθουμε ωριμότεροι, πνευματικώτεροι και συνετοί.
«Ιδού εγώ επάγω επί τον λαόν τούτον τον καρπόν της αποστροφής αυτών ….. Εγώ ψωμιώ αυτούς οδύνην και ποτιώ αυτούς ύδωρ πικρόν » (Ιερεμίας).
Η νεολαία σε σύγχυση
«Το μεγαλύτερον απ’ όλα τα συμφέροντα της Πατρίδος μας είναι η χρι στιανική και εθνική εκπαίδευσις των Ελληνοπαίδων» (Ι. Καποδίστριας 1Δεκ. 1827).
Η πολιτική ανεπάρκεια, ο καιροσκοπισμός και η διαπλοκή με μεγαλοσυμφέροντα εξέθρεψαν την παραπαιδεία, αλλοίωσαν τον χαρακτήρα της εκπαίδευσης και έχουν οδηγήσει τη νεολαία σε σύγχυση, χωρίς ελπίδα.
Έχουν περάσει σχεδόν σαράντα χρόνια από την μεταπολίτευση καικατέστη αδύνατον να συμφωνηθεί και πραγματωθεί ένα εθνικό σχέδιο μακράς πνοής.
Η Ελλάδα οφείλει να στηρίξει τις ελπίδες διακεκριμένης παρουσίας μέσα στον κόσμο, να πάρει την θέση που της ανήκει, στον πλούτο της γνώσης και την αρετή. Παραμένει ανησυχητικό το φαινόμενο της ελλιπούς γνώσης από τους Ελληνόπαιδες της γλώσσας και της Ιστορίας. Αποτελεί σύμπτωμα πνευματικής άνοιας (αλτσχάιμερ) το περιορισμένο λεξιλόγιο της νεολαίας.
Η αλλαγή του χαρακτήρα του μαθήματος των θρησκευτικών με την επιχειρούμενη αλλοίωση της Ιστορίας και την αφαίρεση θρησκευτικών και εθνικών συμβόλων από δημόσια καταστήματα συντελούν στην έτι περαιτέρω αποδυνάμωση της εθνικής και θρησκευτικής συνείδησης των νέων.
Όταν καλούμεθα να επιλέξουμε μεταξύ αθεϊσμού και Ορθοδοξίας, και μεταξύ Βρυξελλών και Αθηνών αδίστακτα επιλέγουμε Ορθοδοξία και Αθήνα. Επί χρόνια, υπό το πρόσχημα της ελευθερίας και των ανθρώπινων δικαιωμάτων, καλλιεργήθηκε η ανυποταξία, η αναρχία, η σύγχυση μεταξύ πατριωτισμού και εθνικισμού και η αποστροφή από την Ελληνική και Ορθόδοξη Παράδοση. Η αποχή εκ των μαθημάτων, οι καταλήψεις Πνευματικών Ιδρυμάτων, η καταστροφή της εκπαιδευτικής υποδομής αποτελούν μορφές διεκδίκησης. Ασφαλώς και η νεολαία ως ζωντανό κομμάτι της ελληνικής κοινωνίας έχει δικαίωμα να βουλεύεται και εκφράζεται και να αγωνίζεται για την αναβάθμιση της παιδείας, αλλά αυτά με πολιτισμένο, νηφάλιο διάλογο και επιχειρήματα, όχι με καταστροφές που καλείται να αποκαταστήσει ο Έλληνας πολίτης.
Χρειάζεται να αυξηθεί ο κόπος της γνώσης, να δείξουμε φιλοπατρία, να αποδεχθούμε θυσίες και να αγαπήσουμε την αρετή για να δουν τα μάτια της νεολαίας ένα χαμόγελο στο αύριο.
Έξοδος από την κρίση
Στις διαπιστώσεις και τα μοιρολόγια πρέπει να διαδεχθούν σχέδια κα ενέργειες εξόδου από την κρίση. Να μην αφήσουμε την πατρίδα μας να ξεψυχήσει υπό το κράτος της σκληρής δοκιμασίας που διέρχεται. Να ζήσουμε τον χρόνο με τη διάσταση του μέλλοντος, να καλύψουμε το ερώτημα: «Τι γαρ ουν ημείς ποιήσωμεν»;
Στις φλόγες που καίνε την ελληνική ψυχή εμείς, με τα λάθη μας καιτις αμαρτίες μας, τις ανάψαμε, και εμείς πρέπει να τις σβήσουμε για να αποφευχθεί η ερήμωση του τόπου. Ακόμη περισσότερο, να τις μετατρέψουμε σε δροσιά του αγώνα που οφείλουμε κάνουμε. Να εμπιστευθούμε τις δυνάμεις μας, να ενεργήσουμε με αυτοπεποίθηση στην οικοδόμηση μιας κοινωνίας απαλλαγμένης από τις παθογένειες του παρελθόντος. Ας μη φοβηθούμε τον ονειδισμό ανθρώπων και να μη ηττηθούμε, υποκύπτοντες στην αλαζονεία τους. Ας μη μας φοβίζουν, ούτε να μας κάμπτουν, ο λοιδωρίες και ταπεινωτικές συμπεριφορές ορισμένων ανι-στόρητων άμα και αγενών της βόρειας Ευρώπης.
Καταθέτω σκέψεις, ως απάντηση του παραπάνω ερωτήματος, εκτός του πεδίου της οικονομίας. Επιμένω στο πνευματικό (υπό την ευρεία έννοια) χαρακτήρα της δοκιμασίας. Στον τομέα αυτό διαθέτουμε ίδιον δυνατό φως, τον πολιτισμό μας, την Ορθόδοξη Παράδοση και την Ιστορία μας. Δεν έχουμε ανάγκη τη Δύση. Αυτό που χρειάζεται είναι να αποβάλουμε την αμαρτωλότητά μας που επιδείξαμε έναντι του Θεού, πατρίδας και συμπολιτών μας. Καλοδεχούμενη είναι η μεταφορά από τους εταίρους τεχνογνωσίας σε ζητήματα οργάνωσης
- λειτουργίας-ελέγχου της Δημόσιας Διοίκησης. Στην κατάσταση που βρίσκεται η χώρα πρέπει να διακρίνουμε το σημαντικό από το ασήμαντο, το ουσιαστικό από το επουσιώδες και να προταχθεί το συλλογικό από το ατομικό.
Ως πολίτες αυτής της χώρας, την ώρα αυτή η θέση μας δεν είναι στους θεατές του σε εξέλιξη του ευρισκομένου δράματος, αλλά στους συμμετέχοντες στην λύση του δράματος. Είμεθα ένα καράβι τσακισμένο με αβαρίες μεσοπέλαγα. Η αντοχή του συνεχώς μειώνεται, ο χρόνος πιέζει, ο κυβερνήτης είναι ζαλισμένος και ο λαός, στον ρόλο του εφοπλιστή, αφού ενημερωθεί για την πραγματική κατάσταση είναι υπεύθυνος να επιλέξει τόσο το λιμάνι προορισμού όσο και τον αξιόπιστο Κυβερνήτη (πολιτική ηγεσία).
Τα μείζονα εθνικά μας θέματα παιδεία, νεολαία, ασφάλεια, μεταναστευτικό, οργάνωση κράτους, οικονομία, περιβάλλον, ενέργεια κ.α. θα πρέπει να αποτελέσουν τον κορμό ενός εθνικού σχεδίου που θα διαμορφωθεί και αποφασιστεί στην Αθήνα.
Είναι ώρα να μετρήσουμε ως πολίτες τις ευθύνες μας με την τιμή και το συμφέρον της πατρίδας. Να πιστέψουμε ότι όταν η πόλη ευτυχεί τότε και ο πολίτης είναι ευτυχής.
Καθοριστική στην πορεία της χώρας είναι η ποιότητα του πολιτικού της κεφαλαίου, και ως εκ τούτου στη δημοκρατία ή συμμετοχή του πολίτη στην εκλογή της ηγεσίας του θα πρέπει να είναι υπεύθυνη. Θα χρειαστούμε πραγματικούς ηγέτες ικανούς να διαχειριστούν τα εθνικά θέματα, παραιτούμενοι ταις του βίου πραγματείαις ίνα τω στρατολογήσαντι (έθνος) αρέσουν.
Ο ηγέτης απευθύνεται προς τον λαό με συνετό λόγο και τον εμπνέει με το παράδειγμά του. Έχει το θάρρος να του πει: «όψεσθε απ’εμού και ούτω ποιήσετε» (Κριταί Ζ, 17)
Ο Ιωάννης Καποδίστριας είναι ένα φωτεινό παράδειγμα πολιτικού ηγέτη με αίσθηση της αποστολής, με αγνότητα φιλοπατρίας, με ευγενή αισθήματα, ελκόμενος από το πάθος της προσφοράς προς την πατρίδα. Όχι μόνον παραιτήθηκε του δικαιώματος αποζημίωσης αλλά διέθεσε και όλες τις οικονομίες του (25.000 γαλλικά φράγκα) για να στείλει στην Ελλάδα παξιμάδια και πυρομαχικά. Έγραφε σε επιστολή τον Νοέμβριο1827 «….ύστερον από όλα αυτά δεν έχω τίποτε να δώσω επειδή δεν μένει πλέον τίποτε και το αδύνατον ουδείς πράττει».
Ο λαός έχει ευθύνη να επιλέξει ηγέτες συνετούς, φιλοπάτριδες, φιλόθεους, οξύνοες, ρεαλιστές, με καταγεγραμμένα την εντιμότητα, την λιτότητα χρήσης του δημοσίου πλούτου, την παραίτηση δικαιωμάτων, τον μη πλουτισμό κατά την άσκηση της εξουσίας. Οι αδοκίμαστοι, νέοι πολιτικοί, θα πρέπει να έχουν διέλθει της διαδικασίας «άξιος», πριν την υποψηφιότητά τους, από την τοπική κοινωνία που θα εκπροσωπήσουν. Η δημοκρατία θα λειτουργήσει αποτελεσματικότερα εφόσον οι Έλληνες πολίτες ενδιαφερθούν για τα κοινά και διεκδικήσουν απολογισμό από τους άρχοντες.
Επιτέλους, να υπάρξει άρωμα ήθους, αρετής και φιλοπατρίας στους πολιτικούς μας ηγέτες και ευρύτερα σε όσους ηγούνται κρατικών δραστηριοτήτων.
Τούτο να γνωρίζουμε ότι, όσο πιο μακριά σταθούμε από το χρέος μας τόσο πιο κοντά θα βρίσκεται ο τάφος της Ελλάδας.
Πιστεύω ότι οι Ένοπλες Δυνάμεις * της χώρας έχουν την ευκαιρία να πρωτοστατήσουν ως υπόδειγμα στη μεταμόρφωση της δημόσιας λειτουργίας, στην οποία θα επικρατήσει η πειθαρχία, ο σχεδιασμός, ο έλεγχος/μέτρηση του αποτελέσματος, η λιτότητα, η δικαιοσύνη, το συμφέρον τους έθνους.
Σημείωση: Ίδε εκτεταμένα στο βιβλίο μου “Ο ΔΡΟΜΟΣ ΤΩΝ ΣΤΡΑΤΙΩΤΙΚΩΝ” Απρ. 2011 εκδόσεις Εν πλω.
