| Φωτογραφία από τους "ειρηνευτικούς" βομβαρδισμούς του ΝΑΤΟ στην πρώην Γιουγκοσλαβία |
Γράφει ο Σπύρος Νικ. Κουτσάφτης
Ηταν τρεις μήνες που σηματοδότησαν μία εποχή. Εως τότε μετά τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο δεν υπήρξε περίπτωση επέμβασης δυτικής στρατιωτικής δύναμης στην Ευρώπη. Εν δυνάμει λοιπόν όλα τα κράτη της Ευρώπης είναι πια υπόλογα στρατιωτικής κρούσης από τότε. Για τον υπόλοιπο κόσμο εκτός Ευρώπης τι να πούμε! Αλλοτε διεθνείς «ειρηνευτικές» δυνάμεις , άλλοτε δυνάμεις κρούσης «δυτικών εθνών» , άλλοτε τιμωροί εξ αιτίας κάποιας τρομοκρατικής ενέργειας είτε με αποδείξεις είτε χωρίς , είτε αυθεντικής , είτε προβοκάτσιας όλες οι μέθοδοι έχουν «δοκιμαστεί» εναντίον «εχθρών του κόσμου» ή του «ελεύθερου κόσμου».
Είναι πράγματα που πια φαίνονται καθημερινά (λόγω της τηλεόρασης) , αλλά είναι τελείως διαφορετικά όταν τα ζεις σαν αμυνόμενος. Κι ακόμη πιο διαφορετικά όταν τα ζεις σαν καταδιωκόμενος.
Λένε συνήθως «Είναι δυνατόν να γίνει επίθεση σε μέλος του ΝΑΤΟ ή σε χώρα της Ευρωπαικής Ενωσης;». Η φυσιολογική απάντηση είναι όχι. Αλλά μήπως έχει μείνει και τίποτε φυσιολογικό στη ζωή μας;
Αλλωστε μέχρι σήμερα δεν είχαμε άμεση σύγκρουση ανάμεσα σε δύο μέλη του ΝΑΤΟ. Εκεί οι επιλογές γίνονται λιγότερες και η «αναγκαστική προσγείωση» μπορεί να είναι μοιραία για την συμμαχία και την συνοχή της. Γι’ αυτό κάθε φορά που έχουμε ελληνοτουρκική ένταση υπάρχει και προσπάθεια για ενδονατοική εκτόνωση του πράγματος. Για να μην γίνει η κακή αρχή. Και ω του θαύματος! Κάθε φορά έχουμε ενδυνάμωση της τουρκικής θέσης στην γενικότερη κατάσταση. Κι εμείς είμαστε και δαρμένοι και υποβαθμισμένοι.
Κάποτε αυτό πρέπει να αλλάξει. Χρειάζεται καλύτερη διπλωματική προσέγγιση και από την δική μας πλευρά και προσπάθεια ένταξης χωρών που μπορεί να έχουν κοινά με τα δικά μας συμφέροντα και στο ΝΑΤΟ και στην Ε.Ε. Αυτή την διπλωματία δεν την έχουμε διαχρονικά καλλιεργήσει κατ’ ουσίαν. Αντίθετα το μυστήριο της σχετικής απομόνωσης της διπλωματίας μας θα πρέπει να λάβει τέλος. Ούτε καν μέσα στον χώρο της Ευρωπαικής Ενωσης δεν έχουμε κάνει βήματα προόδου. Πως λοιπόν περιμένουμε την πρόοδο της χώρας; Όταν δεν ελίσσεσαι στο διεθνές περιβάλλον είναι αναπόφευκτο ότι θα πληρώσεις την μοναχική πορεία σου.
Και ναι , είμαστε πιο μοναχικοί τώρα στην Ευρωπαική Ενωση , απ’ ότι ήμασταν παλιότερα εκτός της παλιάς Ε.Ο.Κ. Αντί να προσπαθήσουμε να διευρύνουμε μέσα στην Ευρωπαική Ενωση τις δυνατότητες συνεργασίας μεταξύ των μελών της έχουμε καταφέρει να γίνουμε το «μαύρο πρόβατο» της οικονομίας και οι «καλπαζοεισπράχτορες» για κάθε πλημέλλημα και των άλλων κρατών. Το ρεκόρ του ελλείματος με βάση το ΑΕΠ σε ποσοστό το έχει το Βέλγιο. Κι όμως το δικό μας είναι χειρότερο. Πως τεκμηριώνεται επιστημονικά αυτό; Αφού δεν το γράψανε τα «φερέφωνα» γερμανικά περιοδικά ότι χειρότερο είναι του Βελγίου , άρα το χειρότερο είναι το δικό μας, όπως τα περιοδικά αναγράφουν.
Βέβαια δίνουμε και δικαιώματα. Στο σημειούμενο ζενίθ της κρίσης που διανύουμε κάναμε κυβέρνηση με σαράντα τόσα άτομα την στιγμή που η Ιταλία είχε κοντά ή λιγότερα από είκοσι. Αντε μετά να σε πιστέψει κανείς ότι καταλαβαίνεις αυτήν την κρίση.
Τώρα θα μου πείτε ποια κρίση; Όταν οι προορισμοί διακοπών πέρυσι έχουν πληρότητα λίγο μικρότερη από πρόπερσι άντε να μας πιστέψουν ότι έχουμε κόψει τα «δάνεια διακοπών». Κι όμως το χαρακτηριστικό του μέσου Ελληνα δεν μπορούμε να πούμε ότι είναι αναπόφευκτα η προσήλωση στην καλοπέραση όσο κι αν αυτό ακούγεται περίεργο μετά τον Γερμανικό «βομβαρδισμό» για τους τεμπέληδες Ελληνες που μας έχει ρίξει στα Τάρταρα την ψυχολογία. Εκτιμούμε ότι το χαρακτηριστικό του μέσου Ελληνα είναι κύρια το φιλότιμο που εμφανίζεται στις ακραίες καταστάσεις και διασώζει ζωές, υπολήψεις, συναισθήματα ακόμη και παραδόσεις άλλων λαών. Γιατί το Ελληνικό φιλότιμο δεν είναι στενό αλλά αγγίζει κάθε γωνιά της γης. Οπου υπάρχει Ελληνας ή Ελληνοπρεπής άνθρωπος. Κι αν δεν το ξέρετε είμαστε παντού κι ίσως το φιλότιμο μεγαλουργεί περισσότερο στο εξωτερικό. Αν υπάρχουν πάντως εθνικοί ευεργέτες ας εμφανιστούν τώρα που τους έχουμε ανάγκη…
