Αρκετά εικοσιτετράωρα μετά την έναρξη των κυπριακών ερευνών, είναι πλέον κοινή πεποίθηση ότι η Τουρκία δεν είναι σε θέση να επιβάλλει την παράνομη απαίτησή της για παύση τους υπό την απειλή των όπλων, όπως είχε προαναγγείλει. Τα γεγονότα την ξεπέρασαν, την άφησαν πίσω και την ίδια και τις μεθόδους της. Η ευρεία δυτική συμμαχία που έχει διαμορφωθεί γύρω από τις έρευνες, που προχωρούν κανονικά, καθιστά απαγορευτική κάθε τέτοια σκέψη.
Αυτή είναι μια μεγάλη νίκη για την Κύπρο, αλλά, ταυτόχρονα, και μια μεγάλη ήττα τόσο για την Τουρκία όσο και ειδικά για την κυβέρνησή της – για τη δεύτερη και σε εσωτερικό επίπεδο. Γεννάται λοιπόν το ερώτημα: πώς θα τη διαχειριστεί; Ειδικά από τη στιγμή που το ζήτημα έχει να κάνει όχι μόνον με γεωπολιτικές παραμέτρους ή με γόητρο, αλλά και με τεράστιους ενεργειακούς πόρους.
Δεν είναι απίθανο η Αγκυρα να μπει στον πειρασμό μιας υποκατάστασης της απειλής. Και αφού δεν μπόρεσε να επιβάλλει τη θέλησή της στην Κύπρο, να επιχειρήσει να το πράξει στην Ελλάδα. Τρόποι υπάρχουν και αφορμές μπορεί εύκολα να σκηνοθετηθούν. Σχετικά «μηνύματα» έχουν ήδη σταλεί από την Αγκυρα.
Γονατισμένη όσο ποτέ, εδώ και δεκαετίες, από την κρίση, η Ελλάδα, βρίσκεται σήμερα στα έσχατα. Αυτή είναι η μεγάλη απειλή. Κάποιοι, λοιπόν, στην Αγκυρα, μπορεί να τη θεωρούν εύκολο στόχο, αδύναμο κρίκο στην αλυσίδα και ο πειρασμός να μεγιστοποιηθεί. Αυτή, μπορεί να γίνει η άλλη απειλή.
Το πρώτο λοιπόν που πρέπει να πράξει, και ήδη πράττει, η Ελλάδα, είναι να μην παίξει το παιγνίδι του πολέμου νεύρων, πεδίο που η Τουρκία γνωρίζει πολύ καλά να χρησιμοποιεί. Η νευρικότητα μπορεί, αυτή τη στιγμή, να γίνει ο χειρότερος σύμβουλος.
Το δεύτερο, είναι η χώρα, ήρεμα και χωρίς εκφράσεις έντασης, να προετοιμάζεται για όλα τα ενδεχόμενα. Κι αυτό, έχει τέσσερις κύριες παραμέτρους: την αμοιβαία εμπιστοσύνη και άριστη συνεργασία πολιτικής και στρατιωτικής ηγεσίας, τη διαρκή επιχειρησιακή ετοιμότητα, τη στενή διπλωματική και αμυντική συνεργασία με τις σύμμαχες χώρες και την αμοιβαία απόλυτη στήριξη σε όλα τα μέτωπα, και, ασφαλώς, την αποφασιστικότητα της χώρας, όχι μόνον της κυβέρνησης, αλλά και της αντιπολίτευσης και των άλλων πολιτικών δυνάμεων, κυρίως του ελληνικού λαού, να μην επιτρέψουν προσβολή της ελληνικής κυριαρχίας.
Μπορεί πολλοί να εκπλαγούν, όμως, αυτή τη στιγμή, η Ελλάδα δείχνει να έχει πετύχει την εκπλήρωση όλων αυτών προυποθέσεων.
Το γνωρίζουμε πολύ καλά: η Ελλάδα είναι ένας παράξενος τόπος, που κατοικείται από έναν ακόμα πιο παράξενο λαό. Την ώρα που βρίσκεται στα έσχατα, είναι ικανός, να αντιστρέψει πλήρως τα δεδομένα. Δεν έγινε ούτε μία, ούτε δύο φορές στην ιστορία. Μακάρι, να το γνωρίζει και η Τουρκία και να μη χρειαστεί να το μάθει τώρα.
Αυτή είναι μια μεγάλη νίκη για την Κύπρο, αλλά, ταυτόχρονα, και μια μεγάλη ήττα τόσο για την Τουρκία όσο και ειδικά για την κυβέρνησή της – για τη δεύτερη και σε εσωτερικό επίπεδο. Γεννάται λοιπόν το ερώτημα: πώς θα τη διαχειριστεί; Ειδικά από τη στιγμή που το ζήτημα έχει να κάνει όχι μόνον με γεωπολιτικές παραμέτρους ή με γόητρο, αλλά και με τεράστιους ενεργειακούς πόρους.
Δεν είναι απίθανο η Αγκυρα να μπει στον πειρασμό μιας υποκατάστασης της απειλής. Και αφού δεν μπόρεσε να επιβάλλει τη θέλησή της στην Κύπρο, να επιχειρήσει να το πράξει στην Ελλάδα. Τρόποι υπάρχουν και αφορμές μπορεί εύκολα να σκηνοθετηθούν. Σχετικά «μηνύματα» έχουν ήδη σταλεί από την Αγκυρα.
Γονατισμένη όσο ποτέ, εδώ και δεκαετίες, από την κρίση, η Ελλάδα, βρίσκεται σήμερα στα έσχατα. Αυτή είναι η μεγάλη απειλή. Κάποιοι, λοιπόν, στην Αγκυρα, μπορεί να τη θεωρούν εύκολο στόχο, αδύναμο κρίκο στην αλυσίδα και ο πειρασμός να μεγιστοποιηθεί. Αυτή, μπορεί να γίνει η άλλη απειλή.
Το πρώτο λοιπόν που πρέπει να πράξει, και ήδη πράττει, η Ελλάδα, είναι να μην παίξει το παιγνίδι του πολέμου νεύρων, πεδίο που η Τουρκία γνωρίζει πολύ καλά να χρησιμοποιεί. Η νευρικότητα μπορεί, αυτή τη στιγμή, να γίνει ο χειρότερος σύμβουλος.
Το δεύτερο, είναι η χώρα, ήρεμα και χωρίς εκφράσεις έντασης, να προετοιμάζεται για όλα τα ενδεχόμενα. Κι αυτό, έχει τέσσερις κύριες παραμέτρους: την αμοιβαία εμπιστοσύνη και άριστη συνεργασία πολιτικής και στρατιωτικής ηγεσίας, τη διαρκή επιχειρησιακή ετοιμότητα, τη στενή διπλωματική και αμυντική συνεργασία με τις σύμμαχες χώρες και την αμοιβαία απόλυτη στήριξη σε όλα τα μέτωπα, και, ασφαλώς, την αποφασιστικότητα της χώρας, όχι μόνον της κυβέρνησης, αλλά και της αντιπολίτευσης και των άλλων πολιτικών δυνάμεων, κυρίως του ελληνικού λαού, να μην επιτρέψουν προσβολή της ελληνικής κυριαρχίας.
Μπορεί πολλοί να εκπλαγούν, όμως, αυτή τη στιγμή, η Ελλάδα δείχνει να έχει πετύχει την εκπλήρωση όλων αυτών προυποθέσεων.
Το γνωρίζουμε πολύ καλά: η Ελλάδα είναι ένας παράξενος τόπος, που κατοικείται από έναν ακόμα πιο παράξενο λαό. Την ώρα που βρίσκεται στα έσχατα, είναι ικανός, να αντιστρέψει πλήρως τα δεδομένα. Δεν έγινε ούτε μία, ούτε δύο φορές στην ιστορία. Μακάρι, να το γνωρίζει και η Τουρκία και να μη χρειαστεί να το μάθει τώρα.
tovima.gr
