Πολιτικός Μηχ/κος
Στις 16 Φεβρουαρίου 1900 δημοσιεύματα αναφέρουν ότι πείνα και στερήσεις μαστίζουν τους Έλληνες της Αμερικής. Είναι οι πίκρες της ξενιτιάς που γεύτηκαν και πολλοί μεταγενέστεροι μετανάστες είτε στην Αμερική , είτε στις άλλες ηπείρους. Πιστεύουμε ότι κανείς δεν εγκαταλείπει την πατρίδα του αν δεν έχει πρόβλημα αξιοπρεπούς επιβίωσης. Και θα πρέπει κάθε φορά να εξετάζουμε τον τρόπο με τον οποίο δημιουργούνται τα προβλήματα που οδηγούν μεγάλες μάζες στη μετανάστευση.
Λέμε και σήμερα ότι φεύγουν οι νέοι γιατί δεν υπάρχουν δουλειές για να δουλέψουν. Από την στιγμή που είναι κοινός τόπος πιστεύουμε ότι κανείς δεν θα διαφωνήσει με την διαπίστωση αυτή. Όμως εξετάζοντας τα αίτια που οδηγήσαν στην «παγίωση» αυτής της κατάστασης
λίγοι σαν και εμάς έχουν διαπιστώσει ότι η εκτόξευση της ανεργίας θα πρέπει να συνδεθεί αναπόσπαστα με τις ελληνικές επιχειρήσεις που μετέφεραν την δραστηριότητα τους στο εξωτερικό. Με την διαφορά ότι αυτό έγινε αργότερα αντιληπτό , όταν το φαινόμενο μεγιστοποιήθηκε από το κλείσιμο των επιχειρήσεων (άλλων) λόγω της παγκόσμιας κρίσης. Όταν έχουμε φτάσει στο σημείο για την κατασκευή κουτιών για διάφορα βιομηχανικά προιόντα να παράγονται κατά εκατομμύρια στην Κίνα και σε άλλες χώρες κι όχι στον τόπο συσκευασίας των προιόντων που μπορεί να είναι η χώρα μας (για να πάρουν σφραγίδα Ευρωπαϊκής Ενωσης), όπως ακόμη και οδηγίες στα ελληνικά να εκτυπώνονται στην Ινδία και στη Μαδαγασκάρη και μετά να μην καταλαβαίνεις σε κάποιο παιχνίδι που μπορείς να βάλεις τις μπαταρίες. Και ξέρετε γιατί τα καταφέρνουν και τα πουλάνε (ειδικά όταν υπήρχαν τα χρήματα για να τα αγοράζουμε!) ; Γιατί οι δικές μας προδιαγραφές είναι για να ασχολούνται πέντε έξι μήνες στη Βουλή οι βουλευτές μας που θα μπει το κόμμα και η τελεία.
Κατά τα άλλα από την στιγμή που θα ψηφιστούν είναι έτοιμες για να τις γεμίσουν ατέλειωτες «κουμπότρυπες». Ένα νομοσχέδιο , με πενήντα και βάλε τροπολογίες επάνω του. Και βέβαια όλα αυτά με διάφορες πιέσεις και «εξυπηρετήσεις». Πηγαίνεις να εφαρμόσεις την νομοθεσία και την μία μέρα ισχύει κάτι και την άλλη μέρα ισχύει κάτι άλλο. Οσο για την δημοκρατική ισονομία , αυτή πρέπει από χρόνια να έχει πάει … περίπατο. Εδώ δεν υπάρχει το αυτονόητο , ίσες ευκαιρίες ανάμεσα στους ιδιώτες και το δημόσιο. Γιατί εκτός από την στρέβλωση μεταξύ των επιχειρήσεων και των πολιτών , όσον αφορά τις δυνατότητες επενδύσεων, όταν το κράτος (ή κάποιος κρατικός φορέας ή κρατικό νομικό πρόσωπο) θελήσει να επεκτείνει την δραστηριότητα του «επισκιάζοντας» ή «αντικαθιστώντας» την ιδιωτική πρωτοβουλία τότε οι «διευκολύνσεις» πηγαίνουν σύννεφο από την κρατική μηχανή. Ως και ιδιαίτεροι νόμοι ψηφίζονται «φωτογραφίζοντας» τις κυβερνητικές δραστηριότητες.
Αυτές οι «κωλοτούμπες» θα πρέπει κάποια στιγμή να πάρουν την ονομασία που τις ταιριάζει και εκτός από την αντισυνταγματικότητα να καταλογιστούν και σαν εθνικές προδοσίες και να πληρωθούν με όλη την σοβαρότητα που αρμόζει στην ποινική τους διάσταση. Αλλά αυτό για να συμβεί θα πρέπει να αλλάξει το κοινοβούλιο χαρακτήρα και να πάρει την πραγματική του διάσταση κρατώντας την λογική των πατριωτών κι όχι την λογική του «πάρτα όλα».Και βέβαια κάποια στιγμή να καταλογιστούν ευθύνες για την λανθασμένη επιλογή και του χρόνου εκποίησης επιχειρήσεων και δυνατοτήτων στους ιδιώτες και την κακή πολιτική της επαναγοράς όταν αυτοί τις χρεωκοπούν. Φυσικά όλα αυτά δεν θα πρέπει απλώς να μείνουν στο λεκτικό , αλλά να πάρουν και την επιστημονική διάσταση που αρμόζει στηρίζοντας τις αποφάσεις που θα λαμβάνονται όχι για να ευημερούν οι αριθμοί, αλλά για να ευημερούν οι πολίτες (κι όταν λέμε όλοι, εννοούμε όλοι). Επίσης θα πρέπει να εξαλειφθεί αυτή η φανφάρα κάποιων για πολίτες του κόσμου (εννοώντας τους αερομεταφερόμενους πρωθυπουργούς και υπουργούς) , αυτούς που εξ αιτίας της μικρής (σχετικά και αναλογικά) φορολόγησης τους κατόρθωσαν να περνάνε μποέμικα με τους μισθούς τους παχυλούς που βγαίνανε από τους δικούς μας σβέρκους.
Θα περιμένουμε πολλά χρόνια ακόμη για να βρεθούν κάποιοι (σε αξιόλογο αριθμό) βουλευτές που να αρχίσουν τις περικοπές από τον εαυτό τους. Θα περιμένουμε πολλά χρόνια για να βρεθεί αρχηγός κόμματος που θα το διαλύσει γιατί δεν θα έχει να πληρώσει τα γραφεία και τους υπαλλήλους που απασχολεί. Που να βρεθεί αυτός ο κόκκος τιμιότητας , όταν τα κόμματα που υπάρχουν κοντεύουν να εισπράξουν τις επιδοτήσει τους για μία δεκαετία μπροστά χωρίς βέβαια κανείς να μπορεί να διασφαλίσει ότι τα κόμματα αυτά σε δύο χρόνια θα έχουν λόγο ύπαρξης και ποσοστό εκπροσώπησης.
Κι από ότι αποδεικνύεται δεν ισχύει μόνο για την Ελλάδα γιατί τα κόμματα είναι «κακομαθημένα» παντού…
