Του
Ηλία Γ. Σχορετσανίτη
Οικονομολόγου,
Msc
Ο ακρογωνιαίος
λίθος της σύγχρονης δημοκρατίας είναι η ελευθερία του τύπου (sic!). Είναι αναμφισβήτητο ότι η βάση
της δημοκρατίας είναι ο λαός και η λειτουργία της δημοσιογραφίας συμβάλλει στη
δημιουργία πολιτών με ορθή και πλήρη ενημέρωση για τα τεκταινόμενα τόσο του
τόπου όσο και της υφηλίου. Υπό αυτό το πρίσμα, όταν η ποιότητα της πληροφορίας
εσκεμμένα ή ακούσια υποβαθμίζεται, αντιστοίχως υποβαθμίζεται και η ίδια η
δημοκρατία καθώς οι πολίτες στερούνται της ικανότητας να προσανατολιστούν από
κοινού προς τη σωστή κατεύθυνση, που δεν είναι άλλη παρά ανθρωποκεντρική.
Καλύτερα να κάνεις το σωστό πράγμα λάθος (γιατί μόνο από τα λάθη μαθαίνει ο
άνθρωπος) παρά να κάνεις το λάθος πράγμα σωστά.
Είναι
οξύμωρο το γεγονός ότι σήμερα βομβαρδιζόμαστε από χιλιάδες πληροφορίες μέσα από
την τηλεόραση, το ραδιόφωνο, το διαδίκτυο και τον έντυπο τύπο, με αποτέλεσμα
μέσα σε λίγη ώρα να μπορούμε να σχηματίσουμε γνώμη επί παντός επιστητού, αλλά
δυστυχώς η τεκμηρίωση των πληροφοριών μας είναι ελλιπής. Είμαστε ημιμαθείς,
αλλά έχουμε άποψη, η οποία τις περισσότερες φορές δεν είναι καν δική μας, αλλά
την αναπαράγουμε ως στείρα φερέφωνα και αυτό είναι επικίνδυνο για να εκτεθούμε,
αλλά κυρίως εκθέτουμε την ίδια τη δημοκρατία.
Ο
Έλληνας ξοδεύει καθημερινά τέσσερις ώρες και είκοσι έξι λεπτά μπροστά στην
τηλεόραση, σύμφωνα με στοιχεία της GB Nielsen Media Research και
αφορά τα έτη 2011-2012. Αυτό από μόνο του μετατρέπει την τηλεόραση σε πανίσχυρο
μέσο για την διαμορφούμενη κοινή γνώμη στην Ελλάδα. Αν αναλογιστούμε το γεγονός
ότι στο ίδιο το μνημόνιο προβλέπεται φασιστικά (χωρίς δημόσια διαβούλευση) η
επιβολή ψηφιακού σήματος σε όλη την επικράτεια, αντιλαμβανόμαστε ότι έχει
μεγάλη σημασία να γνωρίζει το σύστημα το τι βλέπουμε, πότε και πόσοι. Αλήθεια,
ποιες οι δυνατότητες πληροφόρησης για το διαχειριστή της ψηφιακής τηλεόρασης
και γιατί δε γίνεται λόγος; Γιατί κόπτονται τόσο; Η απάντηση είναι απλή: είναι
το μόνο μέσο που μπορεί να προπαγανδίσει, να τρομοκρατήσει, να
αποπροσανατολίσει και να αγκυλώσει το λαό! Η εγχείριση στο μυαλό του Έλληνα
πρέπει να γίνει με ακρίβεια χιλιοστού και για να πραγματοποιηθεί αυτό είναι απαραίτητη
η επεξεργασία πληθώρας δεδομένων. Θέλει προσοχή η παλιοράτσα μας που επιβιώνει
στα βάθη των αιώνων και δεν μπορούν με τίποτε να ξεκάμουν. Γι’ αυτό και οι
τηλεοπτικοί μας αστέρες αμείβονται πλουσιοπάροχα. Είδατε τα τρία αυτά χρόνια
της αποσύνθεσης του ελληνικού κοινωνικού, οικονομικού, πολιτιστικού και
εκπαιδευτικού ιστού, ΕΣΤΩ ΚΑΙ ΕΝΑΝ που να του δίνεται βήμα στα πάνελς να
ομιλήσει στα πανελλαδικής εμβέλειας κανάλια για την κρίση και να μην έχει στον
ήλιο μοίρα; ΕΣΤΩ ΚΑΙ ΕΝΑΝ που να πεινάει; ΕΣΤΩ ΚΑΙ ΕΝΑΝ ρακένδυτο; ΕΣΤΩ ΚΑΙ
ΕΝΑΝ άνεργο; Φυσικά και όχι. Τουναντίον, μόνον οι χορτάτοι πρέπει να μιλούν
γιατί αυτή είναι η δουλειά τους: να αποπροσανατολίζουν και να τρομοκρατούν. Ο
φόβος είναι η χειρότερη μορφή βίας σύμφωνα με τον Γκάντι. Νομίζω πως όλοι
συναινούμε, εκ πείρας πλέον.
Ας παρατηρήσουμε,
λοιπόν, τις τεχνικές που εφαρμόζουν σαν να μη μας αφορούν τα δημοσιογραφικά λεγόμενά
τους. Γιατί, όταν αρχίζεις να σκέφτεσαι κριτικά πχ «γιατί να λένε αυτό που λένε
τώρα» παύουν να έχουν επιρροή επάνω σου. Δεν αποδέχεσαι τίποτε και προσπαθείς
να διαβάσεις πίσω από τις λέξεις. Ας αναρωτηθούμε: Τι θέλουν από ‘μας και μας
φορτώνουν το σκληρό δίσκο με αυτές τις πληροφορίες; Ας ξυπνήσουμε. Μαθαίνουμε
ο,τι θέλουν να ξέρουμε και να αναπαράγουμε στους συνανθρώπους μας, προκειμένου
να διαμορφώσουνε την κοινή γνώμη κατά το δοκούν των αφεντικών τους, που και
αυτοί έχουν άλλα αφεντικά εντός της πυραμίδας. Η δουλειά του δημοσιογράφου,
όμως, είναι να δημοσιοποιεί γεγονότα και όχι να διαμορφώνει την κοινή γνώμη.
Θα σας
παραθέσω μερικά απλά παραδείγματα που χρίζουν προσοχής για το πώς
παρουσιάζονται τα «γεγονότα»: Υπουργικό συμβούλιο κεκλεισμένων των θυρών. Η
δημοσιογράφος που στέκεται έξω από κτήριο που διεξάγεται το συμβούλιο μας
μεταφέρει το κλίμα και το τι ειπώθηκε στο συμβούλιο. Πρώτα απ’ όλα, το κλίμα
που επικρατεί πώς το γνωρίζει αφού δεν είναι μέσα; Δεύτερον μας διαβάζει το
ανακοινωθέν του συμβουλίου σαν είδηση-ρεπορτάζ δικό της, ενώ της τα έχουν
υπαγορεύσει. Η αλήθεια είναι ότι κανείς δεν ξέρει τι έγινε παρά μόνον οι παρευρισκόμενοι.
Σε άλλες περιπτώσεις επικαλούνται πρωθυπουργικούς κύκλους για την διαρροή της
«είδησης» ή έντονες φημολογίες. Αντιλαμβάνεστε εύκολα ότι αυτή δεν είναι
δημοσιογραφία, αλλά κοροϊδία του πολίτη και σχηματισμός εντυπώσεων. Η βουλή
έχει 300 βουλευτές. Τους διακόσιους δεν τους γνωρίζουμε, εκτός αν ασχολούμαστε
καθημερινά με το σπορ. Πως τυχαίνει στα τηλεοπτικά παράθυρα να βγαίνουν μονίμως
οι 30-40 από αυτούς; Οι άλλοι φωνή δεν έχουν; Μόρφωση, γνώση, άποψη, ευγλωττία;
Η κοινή γνώμη διαμορφώνεται από μια χούφτα ανθρώπους. Αφήστε τις διαμαρτυρίες
που δεν καλύπτονται τηλεοπτικά, τα κοινοποιηθέντα νούμερα διαδηλωτών που είναι
πάντα κουτσουρεμένα, τις πραγματικές ειδήσεις από τη Ρωσία, τη Συρία και τον
κόσμο που δε φτάνουν ποτέ στα αυτιά μας. Βέβαια, πως αλλιώς θα μπορέσει ο Υπ.
Εξ. της Ελλάδος να καταδικάσει, ως σφουγγοκωλάριος των συμμάχων, το καθεστώς
Άσαντ και να δηλώσει αλληλεγγύη προς τους αντικαθεστωτικούς ισλαμιστές; Πώς θα
γινόταν αλλιώς, αν ο έλληνας πολίτης έβλεπε τη φρίκη των κομματιασμένων
παιδιών, τους βιασμούς, το διαχωρισμό δια της βίας των γειτονιών σε
χριστιανικές και μουσουλμανικές, τους πέρα από κάθε νοσηρή φαντασία βασανισμούς
των στρατιωτών του Άσαντ.
Διαβάστε
τα σοκαριστικά λόγια του πρώην αρχισυντάκτη των Νιού Γιόρκ Τάιμς, Τζων Σουΐντον
(John Swinton), σε δεξίωση που
παρατέθηκε προς τιμήν του όταν του ζήτησαν να κάνει πρόποση για τον ανεξάρτητο
τύπο: «Δεν υπάρχει τέτοιο πράγμα, σε αυτή τη περίοδο της ανθρώπινης ιστορίας που
να αποκαλείται Ανεξάρτητος Τύπος. Το γνωρίζετε και το γνωρίζω. Ούτε ένας
ανάμεσά σας δε θα τολμούσε να εκστομίσει μια έντιμη γνώμη. Και αν τολμούσατε να
την εκφράσετε γνωρίζετε εκ των προτέρων ότι ποτέ δεν θα εμφανιζόταν τυπωμένη
στο χαρτί. Πληρωνόμαστε αρκετά ώστε να κρατάμε την τίμια άποψή μας, έξω από την
εφημερίδα για την οποία γράφουμε. Εσείς, επίσης παίρνετε ικανοποιητικός μισθούς
για παρόμοιες υπηρεσίες. Και αν κάποιος τολμούσε ή ήταν τόσο τρελός ώστε να
γράψει την τίμια γνώμη του, θα βρισκόταν πολύ σύντομα στο δρόμο…. Είναι δουλειά
και καθήκον κάθε δημοσιογράφου να καταστρέφει την αλήθεια, να ψεύδεται να
διαστρεβλώνει, να εξυβρίζει, να κολακεύει γονυπετής το Μαμωνά και να πουλάει τη
Πατρίδα του για τον άρτο τον επιούσιο…. Είμαστε υποτελείς. Όργανα των πλουσίων
που βρίσκονται στο παρασκήνιο. Είμαστε καραγκιόζηδες. Αυτοί οι άνθρωποι κινούν
τα νήματα και εμείς χορεύουμε στο ρυθμό τους. Ο χρόνος, η ζωής μας, οι
ικανότητές μας είναι ιδιοκτησία αυτών των ανθρώπων. Είμαστε διανοούμενες πόρνες»*.
Και
για βάλουμε και το τελευταίο κομμάτι του παζλ στη θέση του, ορίστε η δήλωση του
98χρονου σήμερα Ντέιβιντ Ροκεφέλερ (David Rockefeller) στη Λέσχη Μπίλντερμπεργκ το 1991 στο Μπάντεν της
Γερμανίας: «Είμαστε
ευγνώμονες προς την "Ουάσινγκτον Ποστ", τους "Νιου Γιορκ
Τάϊμς", τα περιοδικά "Τάϊμ" και "Νιούζγουικ" και άλλες
μεγάλες εκδόσεις, των οποίων οι διευθυντές συμμετείχαν στις συναντήσεις μας,
και σεβάστηκαν την υπόσχεσή τους να είναι διακριτικοί μαζί μας, επί σχεδόν
σαράντα χρόνια... Θα ήταν αδύνατο να καταρτίσουμε το σχέδιό μας για τον κόσμο,
αν είμαστε εκτεθειμένοι στα φώτα της δημοσιότητας όλα αυτά τα χρόνια. Αλλά ο
κόσμος είναι πιο σύνθετος και είναι έτοιμος να βαδίσει προς μια παγκόσμια κυβέρνηση... Η
υπερεθνική κυριαρχία μια διανοούμενης ελίτ και των παγκόσμιων τραπεζιτών είναι
σίγουρα προτιμότερη από την εθνική αυτοδιάθεση που εφαρμόστηκε τους
προηγούμενους αιώνες»**.
Ο
τόπος μας έχει βγάλει άφθονους εφιάλτες, το γνωρίζουν και τα γίδια. Τέτοιους
βρήκαν και πάλι για να κάνουν τη δουλειά τού μισάνθρωπου πατέρα τους. Ο τόπος,
όμως, τούτος, πέτρα πάνω στην πέτρα να μη μείνει, στάχτη και μπούλμπερη να
γίνει, χίλια κομμάτια να μας πουλήσουν, είναι γη ηρώων και θα γεννά πάντα Μεγαλέξανδρους,
Πατροκοσμάδες και Καποδίστριες. Ας αναλογιστούν οι καλοθελητές το κακό που
έχουν κάνει στον τόπο για να φάνε το παντεσπάνι τους και ας μετανοήσουν πριν να
είναι αργά. Η συνείδησή τους είναι ο δικαστής τους. Οι έλληνες ήταν πάντα
μακρόθυμοι και μεγάθυμοι. Ένα πράγμα, όμως, έχω να μεταφέρω στον κάθε έναν
κίτρινο δημοσιογράφο ξεχωριστά μέσα από τα λόγια του Άγιου γέροντος Παϊσίου: «Υπάρχει και
Θεός. Τον Θεό που τον έχεις βάλει»;
*Labor's Untold Story, by Richard O. Boyer and
Herbert M. Morais, published by United Electrical, Radio & Machine Workers
of America, NY, 1955/1979
** A Chronological History of the
New World Order by D. L. Cuddy, Ph.D. posted in Forcing Change, Volume 5, Issue 2.
