Η ώρα της κρίσης για την ελληνική προοπτική έφθασε. Το κατά πόσον θα υπάρξει “new deal” για την οικονομία και την διάρθρωση της Ελλάδος, στη βάση της ανάκτησης της εθνικής της οντότητας, άσχετα με την πορεία της Ευρώπης, θα κριθεί δυστυχώς σε συνθήκες απόλυτης ύφεσης και «ελεγχόμενης χρεοκοπίας».
Αυτή ήταν και είναι η «μεγάλη επιτυχία» της κυβέρνησης Παπανδρέου.
Η προοπτική ευημερίας και γεωπολιτικής ισχύος της Ελλάδος, θα κριθεί από τα έσοδα που θα έχει από την αξιοποίηση των ορυκτών της σε στεριά και θάλασσα. Χρυσός, ουράνιο, μαγγάνιο, λιγνίτης και άλλα πολύ ενδιαφέροντα μέταλλα στην ξηρά, φυσικό αέριο και πετρέλαιο στη θάλασσα.
Η ώρα που οι μύθοι θα γίνουν πραγματικότητα και θα αποτιμηθούν σε δις δολάρια ή ευρώ, για τους Έλληνες αλλά και για διεθνή κονσόρτσιουμ πετρελαϊκών – ενεργειακών εταιρειών και τραπεζών , όπως και για τους εθνικούς πρωταγωνιστές στην ενέργεια, προσμετρείται μέσα στην επόμενη διετία.
Το μοντέλο της Νορβηγίας
Το όραμα για την Ελλάδα μπορεί να προσομοιάζει με αυτό της Νορβηγίας, η οποία στις αρχές της δεκαετίας του 2000, βρισκόταν σε κατάσταση χρεοκοπίας εντός του ΔΝΤ και μετά την Αγγλο- Νορβηγική Συμφωνία για την αξιοποίηση των κοιτασμάτων πετρελαίου και φυσικού αερίου στη Βόρεια Θάλασσα, όχι μόνον πέτυχε ανάκαμψη αλλά βρέθηκε σε κατάσταση ευημερίας, με το υψηλότερο βιοτικό επίπεδο στην Ευρώπη, μένοντας μάλιστα με δική της επιμονή στο εθνικό της νόμισμα και έξω από τη ζώνη του ευρώ.
Το 20% των εσόδων
Οι μυστικές συζητήσεις πίσω από τα «παραπετάσματα» , ένθεν και ένθεν του Ατλαντικού, καταλήγουν σε ένα σχήμα εκμετάλλευσης και χρηματοδότησης των ερευνών και της εξόρυξης, που υπερβαίνει τα προβλήματα οριοθέτησης των ΑΟΖ και αμφισβητήσεων των εθνικών ζωνών δικαιοδοσίας στη θάλασσα.
Το μοντέλο αυτό έχει ως εξής:
Το 60 % των εσόδων θα το έχουν τα κονσόρτσιουμ των εταιρειών, που θα εμπλακούν και θα φροντίσουν και τη χρηματοδότηση. Το υπόλοιπο 40% θα πηγαίνει στα εθνικά κράτη στις περιοχές των οποίων βρίσκονται τα κοιτάσματα πετρελαίου και φυσικού αερίου.
Στην περίπτωση όμως που έχουμε συνάντηση διαφορετικών ΑΟΖ ή υπάρχουν αμφισβητήσιμες περιοχές, όπως οι διεκδικούμενες από την Τουρκία στο Αιγαίο (η λογική των γκρίζων ζωνών) τότε το 40% , μοιράζεται στα δύο: Από 20% στη κάθε χώρα.
Πως μοιράζονται οι περιοχές
Τι σημαίνει αυτό για την Ελλάδα , με απολύτως πρακτικό τρόπο: Στο Αιγαίο και για όσα κοιτάσματα βρίσκονται έξω από τις εθνικές ζώνες δικαιοδοσίας της Ελλάδος , θα έχει 20% των εσόδων η Ελλάδα και 20% η Τουρκία. Στο Ιόνιο για όσα κοιτάσματα βρεθούν στις ΑΟΖ με Ιταλία, θα μοιραστούμε από 20%.
Στη νότιο Κρήτη, όπου βρίσκεται το μεγάλο, όπως υπολογίζεται, κοίτασμα φυσικού αερίου, η όποια μοιρασία θα γίνει με τη Λιβύη και ειδικά το Ανατολικό μέρος της, στην περίπτωση που αυτή διασπασθεί. Υπάρχει περίπτωση κοιτασμάτων που θα βρεθούν στην συνάντηση της Ελληνικής ΑΟΖ, με εκείνης του Ισραήλ όπου και πάλι θα υπάρξει ο ίδιος κανόνας.
Τα όποια διπλωματικού χαρακτήρα ζητήματα δημιουργούνται θα βρίσκονται σε ετοιμότητα τα διεθνή κονσόρτσιουμ , να τα «απορροφούν», ούτως ώστε να μην υπάρξουν «θερμές περιοχές» έντασης.
Τα όποια κοιτάσματα ή ευρήματα στο υπέδαφος βρεθούν στην εθνική επικράτεια της Ελλάδος, όπως για παράδειγμα τα μεταλλεία χρυσού στη Χαλκιδική ή την Θράκη, που πέρασαν ως προς την εκμετάλλευση τους από το ελληνικό δημόσιο σε καναδικό κολοσσό, είναι ζήτημα ειδικών συμφωνιών, που θα πρέπει να πάρουν ευρύτατη δημοσιότητα , για να αποφευχθούν τα σκάνδαλα και οι «ειδικού χαρακτήρα» συμβάσεις εκποίησης, για συγκεκριμένα πολιτικά και οικονομικά συμφέροντα.
Η Αμερικανό-ευρωπαϊκή σύγκρουση
Κυρίαρχες εταιρείες που θα αναλάβουν την έρευνα και την εξόρυξη των κοιτασμάτων ελληνικού ενδιαφέροντος είναι αυτές Αμερικανικών και ισραηλινών συμφερόντων.
Εδώ αρχίζει ο πόλεμος ειδικά με τους Γάλλους, που επιζητούν την εμπλοκή τους τόσο στις ελληνικές και μεσογειακές θάλασσες όσο και στην περιοχές της Κύπρου. Κάτι που οι αμερικανοί κάθε άλλο , παρά δείχνουν διατεθειμένοι να επιτρέψουν, στην περίπτωση αυτή. Φυσικά το Παρίσι, θα έχει την υποστήριξη του Βερολίνου και ενδεχομένως της Μόσχας, αλλά πολύ δύσκολα θα αλλάξουν οι συσχετισμοί. Οι Γερμανοί άλλωστε , όπως και δημόσια το δήλωσε ο υπουργός Οικονομίας τους Σόιμπλε, δείχνουν προσανατολισμένοι στον λιγνίτη και τις ανανεώσιμες πηγές ενέργειας, που μπορεί α προσφέρει η Ελλάδα. Θερμοηλεκτρικοί σταθμοί, υδροηλεκτρικοί και εκτάσεις γης για φωτοβολταικά , είναι οι αρχικές και μη διαπραγματεύσιμες επιλογές τους.
Οι οικονομικές και διπλωματικές συνθήκες δεν ευνοούν την Ελλάδα, για τέτοιου τύπου «mega deals» , σε καθεστώς διεθνούς ανταγωνισμού. Από την άλλη πλευρά τα Ερζερούμ και η διάθεση εκποίησης και παραχώρησης των πάντων από τις ελληνικές κυβερνήσεις, όχι μόνον στον Γερμανογαλλικό άξονα αλλά και στην ισχυρή, με αυτοκρατορικό σύνδρομο, Τουρκία του Ερντογάν, κάνουν την πρόκληση για την ελληνική προοπτική μονόδρομο.
Τα Μνημόνια έστησαν το σκηνικό για την αποδιάρθρωση της Ελλάδος, όμως δεν μπορούν από μόνα τους, να «βαφτίσουν» τα εθνικά κοιτάσματα σε ευρωπαϊκά, για τον λόγο αυτό η αναστροφή της χώρας παραμένει ισχυρή. Η παρουσία επιπλέον αμερικανικών και ισραηλινών εταιρειών και τραπεζών κολοσσών, θα επιτρέψουν έναν πρώτο αλλά κρίσιμο βαθμό αυτοτέλειας, από τη νεο- ευρωπαϊκή αποικιοκρατία και κερδοσκοπία.
Το ζήτημα είναι θα υπάρξουν Έλληνες κυβερνώντες και ισχυροί, να υπερασπισθούν τα συμφέροντα και την προοπτική των Ελλήνων; Το παρόν πολιτικό σκηνικό και η κλεπτοκρατία της διαπλοκής, δεν δίνουν ασφαλείς εγγυήσεις για κάτι τέτοιο. Μένει μόνο ο διεθνής ανταγωνισμός και οι γεωπολιτικές επιδιώξεις που μπορούν να κρατήσουν την Ελλάδα σε ισχύ.
